Recenzja książki: Nokturny / z dziejów wyobraźni poetyckiej

Recenzuje: truskawka2

Noc to jeden z motywów pojawiających się bardzo często w poezji. Może być realistyczna (księżycowa i gwiaździsta lub ciemna i pochmurna część doby) albo metaforyczna – wewnętrzna. Niepokój. Mroki zagubienia. Apokalipsa. Sny, zarówno piękne, jak i koszmarne. W książce Nokturny znajdujemy analizy i interpretacje wierszy o różnie rozumianej nocy. Wypowiedzi o poezji, które są poezją samą w sobie. Widać, że dla autora obcowanie z literaturą to prawdziwa pasja. Nie ma w nim chłodnego, naukowego podejścia. Każdy wiersz jest nie tylko przez niego zanalizowany i zinterpretowany, ale też osobiście przeżyty. Co więcej, autor nie narzuca czytelnikom swojej wizji. Momentami wprost deklaruje, że tylko się domyśla, co dany poeta chciał przekazać, natomiast nie wie tego na pewno. Dzięki temu pozostawia furtkę do osobistego odczytania wiersza przez każdego z nas.

Lektura, zgodnie z tematem, przypomina noc. Jest gwiaździsta, pełna piękna, ale momentami ciemna. Autor bowiem na każdym kroku pokazuje swoją erudycję. Trzeba być nieopisanie oczytanym, żeby zrozumieć niektóre fragmenty. Jednak przez tę ciemność jak najbardziej warto się przebijać, by odnajdywać miejsca jak gwiazdy – lśniące pięknem.

dr Kalina Beluch