Recenzja książki: Drażliwe tematy

Recenzuje: gocha

Istnieją rzeczy, które czekają  na nas cierpliwie w mrocznych zakamarkach życia (…) Potwory w naszych szafach i umysłach zawsze czają się w mroku. (…).

Drażliwe tematy… mogą nas zranić, zdenerwować, nawet przerazić; to wszystko, co sprawia, że, czujemy dyskomfort wraz z każdą kolejną stroną, przekraczając granice, w ramach których czujemy się bezpiecznie jako czytelnicy. Gaiman wychodzi z założenia, że literatura jest doświadczeniem intymnym, każdy z nas przeżywa ją odmiennie, ale ma być także czymś, co uczy. Książki mają otwierać oczy - nawet, jeżeli czynią to w sposób brutalny, raniąc czytelnika. Takie są właśnie z założenia Drażliwe tematy.

Gaiman już wielokrotnie udowodnił, że jest pisarzem wszechstronnym i żaden gatunek literacki nie jest mu obcy, w każdym znajdując ujście dla swojego talentu. Jednak, jak sam przyznaje, ukochaną formą są dla niego opowiadania. Najczystsza
i najbardziej doskonała, dająca ogromne pole do popisu forma, wolność eksperymentowania oraz zabawy.

Drażliwe tematy składają się z najróżniejszych opowiadań. Niektóre z nich powstały na zamówienie, inne są rozwinięciem ciekawych pomysłów Gaimana: Kalendarz opowieści powstał wspólnie z internautami na podstawie nadsyłanych przez nich twittów. Historie długie, a także te zaledwie kilkuzdaniowe, wiersze, a nawet historia opowiedziana w formie kwestionariusza - angielski pisarz bawi się słowem z entuzjazmem, którym zaraża czytelnika. Część z opowiadań to hołd złożony mistrzom, ukochanym pisarzom i nauczycielom fachu; część bazuje na doświadczeniach z życia Gaimana, jak to o wymyślonej dziewczynie. Wszystko da się przekuć w literaturę.

W brutalny i mroczny świat opowiadań wkraczamy na własną odpowiedzialność, o czym zostajemy lojalnie uprzedzeni: W książce tej, podobnie jak w życiu są sprawy, które mogą was poruszyć lub zranić. Jest tu śmierć i ból, są łzy i dyskomfort, najróżniejsza przemoc, okrucieństwo, nawet dręczenie. Mam jednak nadzieje, że czasami jest też dobroć (…)

Wszechstronność Anglika to nie jedyna zaleta tego zbioru. Ogromne poczucie humoru, umiejętność budowania nastroju, reinterpretowania mitów i legend, przekuwania codzienności w dramatyczne historie, sięganie do popkultury, a także do tradycji literackich… Wymieniać można by jeszcze długo.

Gaimana cechuje niezwykła radość z pisania, traktowanie twórczości jako pracy - ale pracy, z której czerpie się ogromną przyjemność. Przyjemność, która zawsze udziela się czytelnikowi - nawet temu, którego trzeba przestraszyć, poruszyć, zranić.