Proklata Trijca

ła z niej wodę umarli wszyscy ludzie i zwierzęta. Co prawda, gdyby czuł się dobrze to też by tak zrobił, tyle że nie ze złości ale dla rozrywki. Ich węch był tak wyczulony, że poczuli dym, zanim zapach doszedł do nozdrzy koni. Co prawda zapach płonących wiosek był jednym ich ulubionych, ale teraz nie wróżyło to dla nich nic dobrego. Bez chłopów, którzy usiekli i zatłukli Ostapa Bondarczuka, nie znajdą jego kości. Kozak mocniej pociągnął nosem, gdy wjeżdżali pomiędzy zgliszcza chałup. - Tatarzy. - Kiepy bisurmańskie, murwy synowie, kozojebcy! - zdenerwował się Kossecki. - Szukać żywych... lub martwych! Niestety wszystko co żywe, poszło za tatarskimi końmi z powrozem na szyi. Została tylko ona. Piękna mołodycia, która widziała zbyt mało wiosen. Całe życie było jeszcze przed nią. Co prawda marne, chłopskie, ale zawsze to życie. Pomiędzy wspaniałymi piersiami był wbity nóż, prosto w serce. Wolała pchnąć się nożem, niż trafić w tatarskie ręce. Na jej twarzy widać było spokój. - No, Hryhory. Do dzieła - powiedział Kossecki. Kozak uklęknął przy dziewczynie i zaczął poruszać ustami. Dziewczę otworzyło szeroko niebieskie oczy. - Gdzie Ostap Bondarczuk? - Co? - mołodycia rozglądała się niepewnie. - Ten co go pół roku temu zarezaliście. Gdzie ciało? - Tam - wskazała kierunek sinym palcem. - W zagajniku, pod największą brzozą. - spojrzała teraz w twarz młodemu Kozakowi, dotknęła jego policzek chłodną dłonią. - To był sen? Tatarzy... - Nie. - A więc... uratowaliście mnie, pane? - Nie - Tereszczuk pstryknął palcami i głowa dziewczyny opadła z powrotem. - To co - Kossecki zaczął zdejmować dolną część ubioru. - Szlachta ma pierwszeństwo. Zostawili jej ciało z szeroko rozstawionymi nogami, na pożarcie wilkom. Po przyjemności przyszedł czas na pracę. Ostap Bondarczuk nie był zakopany zbyt głęboko, więc szybko odkopali zgniłe, przeżarte przez robaki ciało. - Dwadzieścia mil na zachód jest monastyr. Tam go pochowamy - powiedział Kozak zawijając ciało znajomego w materiał, żeby po drodze nie zgubić ani kawałka. - Lepiej żeby się to nam opłaciło. Zostanie przelane bardzo wiele krwi jeśli się okaże, że niepotrzebnie jeździliśmy w tę i we w tę, jak jakieś kpy - powiedział pan Michał posępnie. Gdy stanęli przed bramą klasztoru, załomotali w drzwi od bramy. - Otwierać! - krzyknął Kossecki, gdy brama nie została otworzona. - A kto tam? - zapytał starczy głos. - Raby boże! Gdy stary mnich otworzył bramę, wierzchowiec Kosseckiego uderzył kopytami w wątłą pierś starca. Kości w klatce piersiowej trzasnęły głośno. Trójca wjechała na teren monastyru miażdżąc kopytami stare, chude ciało. Choć jeźdźców było trzech, a nie czterech, to dla mnichów i tak byli Jeźdźcami Apokalipsy. Szable poszły w ruch i nie napotykały żadnego oporu podczas rozcinania i nakłuwania ciał bezbronnych mnichów. Przeor klasztoru zaś ani nie uciekał, ani nie stawiał oporu za pomocą pięści lub kija.