Proklata Trijca

Przeora zastali w środku, modlącego się. Może modlił się o ratunek, a może był pogodzony ze swoją śmiercią i pragnął być jedynie wpuszczony za bramy Nieba. Po tym, jak Trójca przybiła go do krzyża, myślę, że wycierpiał wystarczająco, by święty Piotr go wpuścił. Po przyjemnościach, trzeba było wrócić do pracy. Wykopali przy klasztorze płaski grób, niedbale wrzucili tam zgniłe szczątki i wbili w ziemię zebrany spod ołtarza krzyż. - Jeżeli nas oszukał, nogi z rzyci ci wyrwę, Hryhory - rzekł Kossecki zimny tonem. - Mi? A niby czemu? - Bo to twój pobratymiec i jesteś taka sama kozacka sabaka jak i on. Do bójki nie doszło, ponieważ ukazał się duch Ostapa. - No, gadajże nam teraz psi synu, bo możemy cię z powrotem wykopać. - Znacie to miejsce nad Dnieprem, gdzie za naszych dziadów wilkołaki miały swoje siedlisko? - Tak. - Od tego miejsca pojedźcie w stronę brzegu, a potem idźcie nim w górę rzeki. Powinniście trafić na małe wejście do jaskini. Tak małe, że będziecie musieli wchodzić na czworakach. W środku zaś jaskinia jest już szeroka. Idąc nią, znajdziecie Ukryty Monastyr. - Nie ma tam żadnych pułapek, strażników? - dopiero teraz w Kosseckim obudziła się podejrzliwość. - I dlaczego wróciłeś bez łupów? - Strażnicy... Byli. Pułapki też. - I sam ich pokonałeś? Ostap wziął głęboki oddech. Raczej z przyzwyczajenia, gdyż duchy nie potrzebują przecież oddychać. - Nie poszedłem tam sam, tylko z całą sotnią dzielnych mołojców. Zataiłem to, ponieważ jakby się wydało, że poprowadziłem tylu ludzi na śmierć i wróciłem sam, to nikt nie chciałby chodzić ze mną na wyprawy... - No to mówże jak to było! - Były pułapki, oj były! I byli strażnicy. Wyglądali jak ludzie, ale to nie byli ludzie... Zbroje mieli jakieś dziwne, inne. W życiu takich nie widziałem. A nie byli ludźmi ponieważ byli z kamienia. Jak posągi jakieś. Dopiero jak się głowę takiemu odłupało, albo rozłupało się całego, był pokonany. Ale nie został już żaden z nich. Krok za krokiem pokonywaliśmy kolejne niebezpieczeństwa tracąc ludzi. Na koniec zostałem sam. Stanąłem przed bramą i... zawróciłem. - Tchórz - szlachcic splunął na ziemię. - To już wszystko? - Tak. - To idziemy - Natan ruszył za Kosseckim. Tylko Hryhory został tam gdzie stał. - Po co ci to było? - spytał Ostapa. - Co? - Ten grób. Źle ci tam było, w Wiecznej Karczmie? Myślałeś, że dostaniesz rozgrzeszenie i zostaniesz zbawiony? - Zbawienie... Tak, miałem cień nadziei. Ale jak widać, niebo się nie otworzyło, a anieli nie zagrali. Widocznie muszę teraz tułać się po świecie jako widmo, by odpokutować swoje grzechy. - Kozak rozejrzał się wokół. - Kiedy zrozumiałem... że cała ta przelana krew, ja... Jechałem dokładnie do tego klasztoru, którego ściany splamiliście krwią niewinnych. Jechałem tu by ofiarować się Bogu i odpokutować moje grzechy. Gdy przejeżdżałem przez jedną ze wsi, jeden z chłopów mnie rozpoznał, choć nie wiem com mu uczynił. Uczyn