Proklata Trijca

słów dotknął ją dłonią. O dziwo, brama była otwarta i uchyliła się pod wpływem lekkiego dotyku. - To pewnie pułapka - szepnął. - Wpadnijmy więc w pułapkę - odpowiedział mu pan Michał. Z ostrzami w górze wbiegli na dziedziniec i... nic się nie stało. Nie było żadnych przeciwników, ludzkich czy nieludzkich, żadnej armii czy samotnego strażnika. Tylko ciemność i cisza. Widząc, że droga wolna, przekroczyli bramę klasztoru. Choć Trójca się przekonała, że Ukryty Monastyr nie jest tylko legendą, to jednak niektóre plotki okazały się bujdą. Nie było tu żadnych bogactw, komnat wypełnionych złotem i szlachetnymi kamieniami. Sam klasztor również nie był klasztorem, ale zwykłą małą twierdzą. Przeszukawszy wszystkie pomieszczenia, skierowali swe kroki ku największej komnacie. Jak na tak dużą salę, mieścił się w niej tylko jeden mebel. Był to sarkofag zrobiony na kształt człowieka. Na dodatek te kształty były bardzo kobiece. - Myślisz, że to nasza kobieta? - spytał Hryhory, a pan Michał kiwnął głową. - Myślisz, że ona w ogóle żyje? - spytał ponownie. Wtedy ze środka zabrzmiało podwójne puknięcie. - Myślisz, że to w ogóle człowiek? - Tu jest miejsce na klucz - odezwał się Natan, zanim Kossecki zdążył pokazać Kozakowi jak bardzo irytują go jego pytania. - A gdzie jest więc klucz? Sala miała dobrą akustykę, więc usłyszeli nierówny tupot nóg i odgłos metalu szorującego o kamień, zanim przeciwnik zdążył się pokazać. Gdy światło pochodni w końcu go ujawniło, okazało się, że był to starzec, wyglądający na jakieś sto lat, a w rzeczywistości musiał mieć o kilkaset lat więcej. Miał na sobie zbroję, taką samą jak kamienni strażnicy w tunelu, lecz ta była na niego za duża, a starcza ręka nie potrafiła unieść miecza, który ciągnął za sobą po ziemi. Powiedział coś do nich, lecz żaden z Trójcy nie znał greckiego. Potem ostrze Kosseckiego, bez najmniejszego problemu oddzieliło głowę starca od reszty ciała. Klucz, który strażnik nosił na szyi upadł z brzękiem na kamienną podłogę. Kiedy Kossecki podnosił klucz, usta starca jeszcze bezdźwięcznie się poruszały. Nie wiadomo czy im groził, czy się modlił, czy ostrzegał by nie otwierali tego, co powinno być zamknięte. Kiedyś na pewno było tu wielu mnichów-strażników, którzy sprawiliby sporo kłopotów Trójcy, a może i nawet by ich pokonali. Choć jakaś magia przez wieki opóźniała ich starzenie, to nic na świecie nie jest wieczne, a ten, który grzebał swoich towarzyszy, nie zostanie teraz pochowany przez nikogo. - Na pewno chcesz to otworzyć? - tym razem spytał Natan, któremu udzieliła się niepewność Tereszczuka. - A chcesz nieść tę trumnę na swoich plecach? - odpowiedział pytaniem na pytanie pan Michał i otworzył sarkofag. Prędzej spodziewaliby się wychudzonej kobiety, która przeszła jakieś tortury, niż ucieleśnienia kobiecości. A tym właśnie była ona. Intensywnie zielone oczy, idealnej wielkości piesi, długie czarne włosy, kształty perfekcyjne, jakby wyrzeźbione przez mistrza nad mistrzami w sztuce rzeźbiarskiej. Wszystkim trzem w mig stwardniały fallusy, jednak jej osoba wręcz onieśmieliła ich, a to akurat rzeczą było niebywałą - Komu zawdzięczam ratunek? - spytała głosem sło