Opowieści z Hellsound. Bratnie dusze. cz1

-          Skąd znasz moje imię?

Starała się opanować dreszcz, widząc jego dziwny uśmiech.

-          Wiem o tobie więcej niż byś chciała. Jak będziesz czegoś potrzebować, krzycz a pomogę.

Odwrócił się, znów przemienił i pognał gdzieś w noc.

Mise, bo tak jej imię zdrabniali przyjaciele, nie patrzyła w ślad za nim, lecz szybko weszła do środka i wbiegła na piętro, do swojego mieszkania. Wyciągnęła klucz z kieszeni i cicho otworzyła drzwi. Dopiero po zamknięciu ich za sobą odetchnęła głęboko i usiadła na podłodze, nie potrafiąc opanować nagłego drżenia kolan.

Od kilku lat nie znosiła, gdy matka zapominała zabrać czegoś na nocą zmianę do pracy, bo to ona musiała jej to dostarczać. Teoretycznie, powinna bezpiecznie wrócić ostatnim tramwajem. Lecz nie pierwszy raz zdarzyło się, że na niego nie zdążyła.

Człowiek-puma...

Mise podniosła się i wyjrzała za okno, usiłując przebić wzrokiem wirujące płatki śniegu i ciemność, ale jej się to nie udało. Zastanawiała się, czego chciał w zamian za dzisiejszą pomoc.

2.

-          Ten piekielny śnieg mógłby przestać w końcu sypać! – Balerine uderzyła pięścią w stół.