Opowieści z Hellsound. Bratnie dusze. cz1

-          Możesz być pewna, że to nie ja. – powiedział, zgrabnie wbiegając na szczyt schodów i otwierając małe drzwi na poddasze. – Zapraszam do mojego królestwa.

Weszła, starając się wścibsko nie rozglądać, okazało się to jednak silniejsze od niej. Wszędzie sterczały różne belki, musiała uważać, żeby nie wyrżnąć w którąś głowę. Jednej szybki w oknie brakowało, tuż obok na sznurze suszyła się strasznie wystrzępiona koszulka. Stał tam też taboret z płaską poduszką położoną obok, niczym siedzisko do stolika. Natomiast dwa koce przy jej nodze okazały się być legowiskiem w najcieplejszym kącie pokoju.

17