Mam nadzieje, że tak będzie...

Po niezręcznej chwili milczenia zapytała – dlaczego nic nam nie powiedziałaś? Odpowiedz na to pytanie była gotowa w chwili kiedy dowiedziałam się, że umieram… nie chciałam czuć się bezradna poza tym myślisz, ze gdybym Wam powiedziała, że jestem chora to coś by zmieniło się, że nagle zaczęłybyśmy rozmawiać i w ciągu miesiąca nadrobiłybyśmy 25 lat mego życia? Raczej mi się nie wydaje…

Po wyjściu rodziców do sali wślizgnął się On. Uśmiechnął się i powiedział – cześć słyszałem, że umierasz… po chwili dodał usłyszałem to w Dawson’s Creek.

- całkiem nie źle a jak żona? – zapytałam

- jeszcze teraz masz ochotę stronić sobie żarty?

- czemu nie! – odparłam dzień jak co dzień, spokojny jakbym polerowała rutynę swojego życia nadając jej idealny połysk…

Usiadł przy mnie i w milczeniu patrzyliśmy ja w okno o On w ścianę. W końcu odezwałam się – nawet nie wiem jakich użyć słów aby wynagrodzić Ci krzywdę, którą Ci wyrządziłam…

- przestań było minęło – powiedział

- daj mi skończyć, proszę… całe moje życie jak już zdążyłeś się przekonać to jeden wielki żart. Byłam dumna z tego, że bawię się cudzymi uczuciami. To w końcu obróciło się przeciwko mnie i straciłam pierwszą osobę, którą pokochałam. Wiesz, jestem nikim bez Ciebie…

Nie tego się spodziewał, po chwili spojrzał mi w oczy i powiedział – to nie tak to ja to popsułem...

Potem już nikt nic nie mówił. Kiedy spotkał swoją żonę przeklinałam los, że dał mu spotkać ją teraz gdy umieram wiem, iż dobrze się stało.

Teraz kiedy tak sobie leżę i czekam przypominam sobie niektóre noce spędzone w akademiku. Wtedy noc stwarzała nam okazję aby wypowiedzieć to co w dzień jest dla nas absurdalne a w nocy wydawać się może słuszne a może to, że nie patrzyłyśmy sobie w oczy dawało nam odwagę aby obnażyć siebie z najskrytszych tajemnic. I tym samym każda noc sprawiał, że stawałyśmy się sobie bliższe.

To chyba była nasza pierwsza nocna rozmowa, Kaśka tak nie śmiało zapytała nas czy śpimy? Kiedy okazało się, że nie zapytała nas o nasz pierwszy raz?