Dalei... "Po stronie cienia"

Górny Śląsk przykrywał mnie swoim oddechem, mówił bezgłośnie, że jestem u siebie.

Czym Bytom różnił się od Katowic? Wiekiem, na pewno.  Katowice, to nawet nie zygota.  Ale, poza Katowicami nie chciałbym nigdzie mieszkać. Nawet w Bytomiu. To stare miasto rzucało na mnie co rusz swe uroki, i choć ogromną przyjemność sprawiało mi spacerowanie po jego ulicach, to jednak byłem wierny Katowicom.

Pierwsze przedmieścia Bytomia powstały w średniowieczu. W mieście zachowany został układ urbanistyczny średniowiecznego miasta. Ale górnicze kamienice były podobne jak w Katowicach, i jak wszędzie, na Górnym Śląsku.  Urok szybów kopalnianych, wąskich uliczek upstrzonych familokami, z ich czerwonym okiennicami, dodawał mi lekkości w mych wędrówkach.  Teraz nowoczesna urbanizacja skurwiła się z wszędobylskim aluminium, szkłem, budynkami, których niepodobna, po ich architekturze, zlokalizować, przypisać do kraju i miasta, więc jedynie wypada piać z zachwytu nad rozmachem i nowoczesnością – lecz ja, wciąż stałem przy familokach.

… No i w Katowicach zdarzyło się raz, że zakochała się we mnie dziewczyna.  Nic z grozy tu nie było. Dopóki nie zrozumiałem, że jest Niemką. A stało się to latem.

Przyszła, i miała ze sobą papucie wełniane, zrobione na drutach. Coś się z moim żołądkiem dziać zaczęło. Bo ładna była. Tylko te papucie… i to, że się nie przyznała.

Ale wówczas jeszcze tego nie wiedziałem. Miałem tylko przeczucie, że… tak, higienicznie… swoje papucie, na drutach, więc?… Pod wrażeniem byłem. Ja, łobuz, gotowy się bić i kochać, więc?… te papucie uzmysłowiły mi, że to porządna dziewczyna.

Zawstydziłem się – bo nie ma we mnie krwi niemieckiej. A jej złoty warkocz czysty, aryjski, opadł lekko na policzek… zakrywając rumieniec.

Tak… wtedy i ja się zawstydziłem. Bo zgrabnie zdjęła buciki, i może tak zdejmie majteczki? I z torebki wyjęła papucie, z czerwienią w głębokim tle… - te papucie. Jakby mówiła; „Taka jestem, i taka będę ci wierna, mój fuhrerze; czysta, i nigdy nie przestanę cię kochać. Nawet dymy krematorium nas nie rozdzielą.”

… Ale wówczas tak nie myślałem. Dopiero później. Wciąż byłem pod jej urokiem. Przecież nie wiedziałem, że jest Niemką.

Już nigdy jej nie spotkałem. Ale wiem, że gdybym tylko się w niej zakochał, byłaby mi do końca życia wierna, i zawsze bym nosił ciepłe, wełniane skarpety, szalik , czapkę i rękawiczki – na drutach zrobione przez moją ukochaną, z warkoczem  aryjskim.

Dzisiaj jednak  jest w moim sercu Joanna.  Moja wieża z kości słoniowej. Mój krajobraz zaprzeszłej młodości. Moja Izba Wytrzeźwień, jak dla Matki – mój Karny Batalion.

Cholera, zebrało mi się na wspominki. Całkiem nie życiowo, bo po co?

Za mało, za dużo. To ślad z wiersza Bukowskiego. Ten diabeł wciąż mi siedzi za skórą.

Upić się? Ale tak, by zapomnieć. Miłość? A co to takiego?

Wiem, że nigdy nie ugasimy pragnienia. Ta wiedza, to wieczny smutek w naszych spojrzeniach.

Nie ugasimy, a pić wciąż  się chce.

… Bo dziwną sprawą jest kobieta. Jakaś okrągła, i wciąż chce się kochać. Miłość dla niej jest kromką chleba. A facet chce tylko zamoczyć fiuta. Ma do tego prawo. W końcu jest mężczyzną. To wszystko wyjaśnia.

Pogmatwana historia obu płci. I niech tak już zostanie. Niech nikt nie śmie rozwiązać ten problem. Odkrywca, to tylko wędrowiec. Smak drogi, do kobiety, jest jak letnia bryza, jak odkrywanie Ameryki w drodze do Indii.

Cóż… miłość, to pożar, który raz parzy, a raz – grzeje. Przyjaźń, to długi spacer po lesie w jesienny dzień. Skończy się miłość, przemieni się we wrogość. W nienawiść. Lecz, póki co, niech kamień się toczy.