Spojrzała, jak na idiotę. Odwzajemniłem się jej wykrzywieniem ust. Roześmialiśmy się.

- Joanno… czy my potrafimy ze sobą rozmawiać?

- …Nie wiem.

- No właśnie.

- Nie wiem – powtórzyła. - Czuję się przy tobie… trochę wciśnięta do ciemnego kąta. Jesteś dużo starszy… Sporo już doświadczyłeś…

- Ale to może być interesujące. Ty, i ja. Wiem, ze możemy się od siebie wiele nauczyć.

- Chyba tak… Ale…

- Wiem wiem. Jestem dużo starszy. I choć, dla tejże nauki, nasza różnica wieku jest atutem, to, dla mej obecności przy tobie – jest parszywie wielkim minusem.

- Nie przesadzaj. Zaczynasz pieprzyć. Bo pomyślę sobie, ze użalasz się nad sobą, jak skrzywdzone dziecko. Nic na to nie poradzisz. Biologii nie oszukamy. Lubię cię, dużo mi pomagasz…ale… - Umilkła.

- Dokończ.

- Masz zbyt duże wyobrażenia… co do mnie.  Kiedyś ci powiedziałam…Nie chcę tego powtarzać… Ja naprawdę cię bardzo lubię.

-  Do diabła! Przecież wiem. Nie sprowadzaj naszych kontaktów do mej niezaspokojonej chuci, i dybania na twoją cnotę. Kurwa! Bo ci żyłka pęknie od tych myśli.

Twarz Joanny stała się spięta. Nic nie odpowiedziała. Nie patrzyła na mnie.

- Przepraszam… Głupio się zachowuję. Ale…

- … Co?

- Jesteś dużo młodsza, i…

- No i?...

- Czuję się przy tobie… trochę wciśnięty do ciemnego kąta.

Patrzyliśmy na siebie, trochę ze zdziwieniem, ale i głupio, i zaczęliśmy się śmiać.

- Dobrze. -  Coś tym słowem zatwierdziłem. Nie wiem, co to miało znaczyć, ale chciałem zakończyć jakiś etap… chyba… cierpiętniczy. Oczywiście, odnoszący się do mnie. Choć i Joanna, będąc ze mną - gdy  do niczego nie byłem jej potrzebny – pewnie się przy mnie męczyła. Ciekawiło mnie to. I przygnębiało. Bo zbyt dużo było tu niedomówień, a i zbyt dużo oczywistej prawdy. -  Tak… - westchnąłem. I już miałem pustkę w głowie.

Z tej nagle zapadłej ciszy wybawił nas donośny głos Matki:

- Wiecie jak pięciu policjantów wkręcało żarówkę?

- Mirek, stare to i z brodą. – Matka był oczytany, z pasją słuchał muzykę poważną, miewał mądre przemyślenia, ale często rechotał przy idiotycznych kawałach, głównie o policjantach, i tam gdzie sprawa dotyczyła seksu. – To ja ci opowiem, też kawał z brodą, ale ciut mądrzejszy. Posłuchaj: przez pustynię wędruje misjonarz i spotyka lwa. Przerażony pada na kolana, składa ręce jak do modlitwy, i prosi:  „Boże, spraw, by ten lew zachował się po chrześcijańsku.” Po tych słowach lew pada ja rażony piorunem na tylne łapy, a przednie składa jak do modlitwy, i prosi: „Boże. Pobłogosław ten dar, który będę zaraz spożywał.”

- Dobry – zarechotał. Ale znałem go.

Nasze głosy swobodnie krążyły po mieszkaniu, bo było małe, a drzwi od pokoju Joanny otwarte, zaś pokój Mirka obok – bez drzwi.

Wstałem. Stanąłem w progu pokoju Matki.

- Jesteś głodny? Może jakąś kanapkę zrobię?

- Z chęcią – ożywił się.

Przechodząc do kuchni, odezwałem się do Joanny.

- A może jeszcze coś zjesz?

- Nie, dziękuję. Pić mi się chce, ale nie ma już wody mineralnej. Może… herbatę? Możesz mi zrobić?

- Oczywiście. Potem skoczę do sklepu.

- Nie musisz.

- Wiem, Joanno. Nic nie muszę.

- Dziękuję.

- … Poza tym, przejdę się… A może i ty?

- Nie, nie… Matka musiałby zostać z Oliwią.

- W porządku.

3.

Szedłem do Biedronki, obok przystanku tramwajowego, przy Zabrzańskiej. Mogłem bliżej. Ale spacer był mi potrzebny, a choć wracając, spacerek i tak będzie mi pisany, to teraz chciałem być sam, nim powrócę do Joanny.