Budka z pocałunkami cz4

ększy mężczyzna odchylając głowę do tyłu, zamknął oczy i wypuścił z sykiem powietrze z szerokiej piersi.

Jakiekolwiek decyzje podejmował stojąc nieruchomo i przytrzymując przy sobie Cory'ego, były wiążące.

I taka była prawda. Od tego co postanowi zależało życie ich obu, bo czy posuną się dalej, czy rozejdą, już nic nie będzie tak samo.

A więc wszystko się zmieni w każdej sytuacji i to bez dwóch zdań.

– Powiem szczerze. Pożądam cię jak głupi – oświadczył po raz kolejny tym swoim opanowanym, racjonalnym tonem Connor, obejmując jednocześnie Cory'ego i przytulając do siebie z całych sił. – Chciałbym znać racjonalne wytłumaczenie dla tego… – przerwał nagle. – Nie. Właściwie to bez znaczenia dlaczego cię tak bardzo pragnę. Pragnę cię i to jest fakt. Tak po prostu. Mógłbym ci nakłamać. Na ściemniać, aby zaciągnąć cię do łóżka, a rano wykopać, nie babrając się w zobowiązania, udawać, że nie wiem o co ci chodzi… – Mówił cicho, łapiąc swojego partnera za kark i wtulając w jego szyję twarz. Wręcz czuł na policzku jego szaleńczo walące tętno. Kusiło go, aby przytknąć tam usta i złagodzić chaotyczny puls. Musiał jednak coś wyjaśnić. – Nie chcę i nie mogę jednak tego zrobić. Chcę się jednak z tobą kochać. Nawet rozumiem dlaczego to ma swoją cenę.

– Po prostu nie mogę inaczej…

– Wiem i nawet mi to imponuje. Co mnie natomiast przeraża, to moja własna gotowość, aby ją ponieść… – Cisza trawiła ich przez długi moment, kiedy tylko i wyłącznie stali wtuleni w siebie, praktycznie z rozpaczą trzymając się nawzajem. W końcu Connor złożył kilka motylich pocałunków na policzkach, oczach i czole Cory'ego. – Chcę się z tobą kochać. Właściwie muszę. Wiem, że nie jestem wstanie się tego wyrzec. Nigdy nie przestałbym tego pragnąć. Prześladowałoby mnie to. Już zawsze bym się zastanawiał. Do końca życia bym żałował… – westchnął raczej nieszczęśliwie spoglądając Cory'emu w twarz. Szukając odpowiedzi na pytania, które nawet nie istniały. – Mam więc zamiar to zrobić, a rano złożę ci jedną obietnicę. Szczerą i prawdziwą, choć sam jeszcze nie wiem jaką, po za tym że będzie ostateczną. Jesteś na to wstanie przystać?

Oszołomienie trzymało ciało Cory'ego w odrętwieniu. Gorące usta muskające jego szyję trzymały go jednak w uwięzi skuteczniejszej niż jakiekolwiek kajdany. Niż jakiekolwiek pragnienia… Największy strach.

– Nie jestem w stanie powiedzieć nie… – wyszeptał, trąc policzkiem o lekko już zarośnięty policzek Connora. Wspiął się na palce, aby jeszcze ściślej przylgnąć do jego ciała. Pasowali do siebie idealnie.

– Jeśli to ma jakiekolwiek znaczenie – Connor wymamrotał w usta Cory'ego przytulając się jeszcze bardziej i znów spoglądając mu w zamglone oczy. – Jeśli to jakiekolwiek pocieszenie dla ciebie, to ja też nie jestem w stanie powiedzieć nie… nie umiem cię odesłać.

Protest Cory’ego został stłumiony kolejnym duszę konsumującym pocałunkiem. Słowa nie były już potrzebne. Wręcz mieszały.

Jutro potrafiło się zatroszczyć o siebie samo. 

Sypialnia Connora była męska, przestronna i skąpana w cieniach. Nocna lampka, którą nagle zapalił tuż przy ogromnym łóżku mężczyzna, zaskoczyła Cory'ego i wyrwała z mgły podniecenia, która zasnuwała jego umysł od chwili kiedy poddał się nieuniknionemu. Nawet nie wiedział jak się tam znaleźli. Ich ubrania z trudem trzymały się jeszcze ich ciał. Rozchełstane, poszarpane, powyciągane. Włosy Connora były zmierzwione jego łakomymi palcami, a usta miał opuchnięte od głodnych pocałunków. Czysta satysfakcja zalała pierś Cory'ego. Chciał więcej. Chciał słyszeć jak Connor jęczał z podniecenia. Jak wije się z pożądania.

Kiedy jednak s