Każdy styczeń to szansa na świeży start i choć mimo początkowego entuzjazmu lubimy szybko o tym zapominać, Oficyna Wydawnicza Impuls znakomicie wykorzystała swoją szansę na nowy początek, pokazując, jak w praktyce zastosować znaną wszystkim metodę „na Hitchcocka” (na początku trzęsienie ziemi, a potem napięcie musi rosnąć…): prezentowane nowości wydawnicze bez wątpienia zasługują na miano „mocnego uderzenia”: Wybór źródeł do dziejów ZHP w opracowaniu Katarzyny Marszałek, Pedagogika społeczna. Zarys problematyki Mariusza Cichosza i wreszcie – od dawna zapowiadane, od dawna wyczekiwane – Niewidzialne środowisko autorstwa prof. Lecha Witkowskiego. Dzięki tym trzem tytułom „Impuls” rozgorzał na nowo.
Pedagogika społeczna. Zarys problematyki Mariusza Cichosza ma charakter specjalny: jest to kompleksowy podręcznik, a może raczej monografia jednej z bardziej dziś rozpoznawalnych subdyscyplin pedagogicznych. Podzielone na cztery zasadnicze części, opracowanie to daje wiedzę potrzebną nie tylko studentom nauk społecznych; ujęcie historyczne pedagogiki społecznej, rodzące się w jej łonie teorie i koncepcje, wpływ środowiska wychowawczego oraz współczesne jej konteksty stanowią klucz czy może raczej podwaliny służące zrozumieniu nauk społecznych oraz samej pedagogiki. Zadanie to tym łatwiejsze, że od samego początku pedagogika społeczna wyróżniała się na tle nauk pokrewnych wyraźnie sprecyzowaną metodologią i przedmiotem badań, niemniej zebranie całości blisko stuletniej historii pedagogiki społecznej w połączeniu z wnikliwą analizą jej obecnej postaci, czyni z publikacji Mariusza Cichosza pozycję ważną, bez wątpienia potrzebną i – co najważniejsze – od teraz dostępną.
Zapoczątkowana przeszło rok temu inicjatywa wydawnicza skrystalizowana pod postacią serii reprintów harcerskich „Przywrócić Pamięć” (do tej pory z Oficyny Wydawniczej Impuls wyszło już 47 tomów, w większości niewznawianych od czasów przedwojennych), odniosła niezwykły w historii wydawnictwa sukces. Naturalną kontynuacją tej strategii wydawniczej jest zaplanowany z rozmachem, trzytomowy Wybór źródeł do dziejów ZHP, będący wynikiem wieloletnich studiów Katarzyny Marszałek oraz jej kwerend w zasobach Archiwum Akt Nowych (Warszawa), Biblioteki i Archiwum Muzeum Harcerstwa (Warszawa), w Bazie Internetowych Systemów Aktów Prawnych (ISAP) etc. Z zaplanowanych trzech tomów światło dzienne ujrzały pierwsze dwa: Utworzenie ogólnopolskiego Związku Harcerstwa Polskiego i czas próby ruchu harcerskiego (1918–1944) oraz Walka, sowietyzacja, odwilż, kryzys i upadek (1944–1988), ostatni, prezentujący dzieje najnowsze, będzie mieć swą premierę w najbliższych dniach. Nikogo chyba nie trzeba przekonywać o wadze dokumentów źródłowych – pozbawione balastu komentarza, odarte z częstokroć nieudolnych interpretacji, uderzają siłą gołych faktów; blisko 1500 stron wypełniają wyłącznie skany lub przedruki materiałów źródłowych: uchwały, wezwania, notatki, listy i pisma, teksty odezw i przemówień, odzwierciedlających nie tylko dzieje ruchu harcerskiego, ale i historię swych czasów. W efekcie otrzymujemy bezcenną pomoc i lekturę nie tylko dla miłośników i pasjonatów ZHP, ale i dla wszystkich zainteresowanych historią społeczną Polski.
Ostatnie półrocze upłynęło czytelnikom „Impulsu” (i nie tylko!) pod znakiem oczekiwania. Na wiele tygodni przed właściwą premierą ruszyła internetowa przedsprzedaż, a teoretycy i badacze pedagogiczni wstrzymali oddech – ukazać się wreszcie miała najnowsza książka Lecha Witowskiego, swoiste opus vitae Profesora: Niewidzialne środowisko. Pedagogika kompletna Heleny Radlińskiej jako krytyczna ekologia idei, umysłu i wychowania. O miejscu pedagogiki w przełomie dwoistości w humanistyce. Publikacja ta stanowi wydarzenie z dwojakich względów: dlatego, że stanowi pierwsze całościowe i uwolnione od ideologii odczytanie życia i dzieła (a może nawet – życia/dzieła?) jednej z najwybitniejszych postaci polskiej sceny pedagogicznej w ogóle, jak również dlatego, że nad teoriami autorki Stosunku wychowawcy do środowiska społecznego pochylił się właśnie Lech Witkowski, autor m.in. Przełomu dwoistości w pedagogice polskiej, niekwestionowany autorytet i czołowy przedstawiciel polskiej pedagogiki współczesnej. Połączenie tych dwóch przyczynków przypomina w efekcie intelektualny roller-coaster, gdzie nic nie jest oczywiste, a perspektywa zmienia się wraz z kolejnymi tezami. Cel Witkowskiego został jasno umotywowany i wytłuszczony już w Przedmowie: chodzi tu już nie tylko o przywrócenie Radlińskiej należnego jej miejsca po latach spłyceń, przekłamań, a nawet – przemilczeń, lecz także o przebudzenie polskiej myśli współczesnej. Niewidzialne środowisko jest rękawiczką, rzuconą przez Witkowskiego wszystkim tym, którzy odcinają się od naszej intelektualnej schedy lub też zarzucają trud samokształcenia, tworzenia własnych problemów i programów na rzecz bytu odtwórczego. Witkowski dał nam książkę, my… No właśnie?
informacja nadesłana
