Rozmowa z Dorotą Majewską

Bogna jest młodą kobietą, która wiedzie pozornie skromne życie, pracując na utrzymanie swoich dzieci. Pewnego wieczoru przypadkiem spotyka tajemniczą staruszkę, przedstawiającą się jej jako Pamela. W ciągu jednej nocy Bogna wyjawia nieznajomej skrywaną prawdę o swojej niechlubnej i zagmatwanej przeszłości…

Nie nazywaj mnie Pamelą ekscytuje i rozpala zmysły. Powieść wprowadza czytelników w świat pokusy, w którym to, co moralnie piętnowane, stanowi szarą codzienność. Jednocześnie książka Doroty Majewskiej to pełna mistyki i sekretów historia tragiczna: o rozpaczliwym poszukiwaniu szczęścia, szacunku i miłości w najbrudniejszych zakamarkach tego świata. Opowieść Bogny pokazuje, że w okrutnym świecie rozpusty obdarzenie kogoś uczuciem jest niewystarczające – za swoje pragnienia trzeba słono zapłacić. Jakie koszty poniosą nieszczęśliwi, poszukujący miłości? Jakie tajemnice zostaną wyjawione pod osłoną nocy? Warto się o tym przekonać podczas lektury książki.

Dorota Majewska – pisarka związana z Warszawą. Autorka licznych scenariuszy przedstawień teatralnych. W jej twórczości wielką rolę odegrał Wojciech Siemion. To w jego Petrykozach poczuła wenę, która zaowocowała kilkunastoma wierszami i powieścią Cztery pory (u)roku. Zapraszamy do przeczytania najnowszej książki Doroty Majewskiej. Dobrym do niej wstępem jest wywiad, który publikujemy: 

Kim według Pani jest Bogna: grzesznicą czy pokutnicą?

Według mnie Bogna nie jest ani grzesznicą, ani pokutnicą. Jest dziewczyną z biednego, przyzwoitego domu. Szuka po prostu miłości mężczyzny.  Niefortunnie zakochuje się w przystojnym cudzoziemcu i ucieka z nim. Wiadomo – samą miłością nie da się żyć. Rozpaczliwie szuka więc pracy, jakiejkolwiek. Mogę nawet myć cuchnące kible – to cytat z książki, który obrazuje desperację Bogny. Ostatecznie dostaje propozycję, która zmienia jej życie. Dlaczego się zdecydowała – odsyłam do książki. Mogę tylko jej bronić, ponieważ Bogna to dobra, szczera młoda kobieta, która walcząc o miłość, schodzi na drogę grzechu. Moja bohaterka jednak nie daje sobie przykleić etykiety ordynarnej dziwki. Inteligentna, wrażliwa i piękna, w każdym, nawet ponurym dniu potrafi znaleźć promień słońca – w pewnym momencie nawet przyznaje, że lubi tę pracę! Wiem, brzmi to niewiarygodnie, ale jestem pewna, że czytelniczki tak jak ja ją polubią. Przyznaję nawet, że zrobiło mi się smutno, kiedy stawiałam kropkę przy ostatnim zdaniu tej powieści.

Kim według Pani jest Bogna: grzesznicą czy pokutnicą?

Dorota Majewska: Według mnie Bogna nie jest ani grzesznicą, ani pokutnicą. Jest dziewczyną z biednego, przyzwoitego domu. Szuka po prostu miłości mężczyzny.  Niefortunnie zakochuje się w przystojnym cudzoziemcu i ucieka z nim.  Wiadomo – samą miłością nie da się żyć. Rozpaczliwie szuka więc pracy, jakiejkolwiek. „Mogę nawet myć cuchnące kible” – to cytat z książki, który obrazuje jej desperację. Ostatecznie dostaje propozycję, która zmienia jej życie. Dlaczego się zdecydowała – odsyłam do książki. Mogę tylko jej bronić, ponieważ Bogna to dobra, szczera młoda kobieta, która to właśnie walcząc o miłość, schodzi na drogę grzechu. Moja bohaterka jednak nie daje sobie przykleić etykiety ordynarnej dziwki. Inteligentna, wrażliwa i piękna, w każdym, nawet ponurym, dniu potrafi znaleźć promień słońca – w pewnym momencie nawet przyznaje, że lubi tę pracę! Wiem, brzmi to niewiarygodnie, ale jestem pewna, że czytelniczki tak, jak ja polubią ją. Przyznaję nawet, że zrobiło mi się smutno, kiedy stawiałam kropkę przy ostatnim zdaniu tej powieści.

Na okładce czytamy: Historia prawdziwa...

Proszę mi wierzyć - nie jest to zabieg marketingowy (śmiech), ta historia się naprawdę wydarzyła i nie mówię tylko o życiu Bogny, ale o całej sytuacji. Po wydaniu Czterech pór (u)roku poznałam młodą kobietę, która poprosiła mnie, żebym o niej napisała. Sporo mi o sobie opowiedziała. Potem gdzieś przepadła i wtedy miałam wątpliwości, czy napisać tę książkę. Los jednak podesłał mi inną, młodziutką dziewczynę, która również wykonywała najstarszy zawód świata, ale jako call girl. Podczas pobytu u znajomych w Niemczech udało mi się usłyszeć o historiach, które pomogły mi w dalszej pracy nad Nie nazywaj mnie Pamelą.

Czy uważa Pani swoją książkę za odważną, łamiącą społeczne tabu?

Tak. Uważam, że jest odważna. Sądzę, że posypią się gromy na moją głowę, ale nie zamierzam posypywać jej popiołem. Czy łamie tabu społeczne? Myślę, że nie. Przecież zawód prostytutki, kurtyzany znany jest od lat i nie bez powodu nazywany jest najstarszym zawodem świata. Ten temat w literaturze nigdy nie był tabu.

Skąd zaczerpnęła Pani pomysł na postać intrygującej, tajemniczej staruszki?

Kiedyś z ogromną przyjemnością czytywałam Oga Mandino. W jego opowiadaniach pojawiały się ciekawe, niezwykłe postaci, które znikały tak samo tajemniczo, jak się pojawiały. Poza tym przez jakiś czas byłam asystentką iluzjonisty. Sama też musiałam  znikać.

Jaka jest Pani recepta na szczęście? Czy droga do szczęścia musi być tak wyboista, jak w przypadku życia Pani bohaterki?

Och, gdybym taką miała, byłabym dziś bardzo bogatą kobietą. Szczęście to coś enigmatycznego, ulotnego i pięknego. Każdy może być szczęśliwy na swój sposób. To sprawa umysłu. Co w nim zasiejesz, to zbierzesz. Dla każdego szczęście ma inny wymiar i droga do niego nie musi być jak po kwiat paproci. To prawda, że Bogna szła po wybojach, ale nauczyła się marzyć... a przecież marzenia spełniają się tylko wtedy, kiedy o czymś marzymy.

materiał wydawcy