Proszę Państwa, oto biust!

Tym razem coś nietypowego. Nie powieść, lecz almanach, którego tematem przewodnim są... damskie piersi.

Biust to z pewnością jeden z najbardziej kobiecych atrybutów. Od wieków piersi są czymś tak fascynującym ludzkość, że choćby tylko malarze różnych szkół i epok poświęcili im znaczną część twórczości. Naguski malowali Botticelli („Narodziny Wenus”), Tycjan (jeszcze w 1913 r. wycofano jeden z jego obrazów z wystawy w Berlinie), Rubens („Trzy gracje”), Francisco Goya („Maja naga”), Edouard Manet („Śniadanie na trawie”).

W czasach nam współczesnych konceptualista Ronnie Nicolino przy pomocy 200 ochotników wykonał na Stinson Beach w Kalifornii rzeźbę z piasku o długości 200 mil przedstawiającą 21 tys. damskich biustów. Ale mało tego, bo pracował nad dziełem życia, czyli rozwieszeniem pomiędzy urwiskami Wielkiego Kanionu w Kolorado łańcucha ze spiętych staników. Zagadnięty, czy nie ma obsesji, artysta stanowczo odrzucił tę żałosną insynuację.

Rodzaj ludzki zdradza wręcz rodzaj opętania na ich punkcie. Ankiety wykazują, że piersi znajdują się w ścisłej czołówce miejsc, na jakie u kobiety mężczyźni łapczywie patrzą najpierw. Najczęściej plasują się na podium, a niekiedy ten ranking wygrywają. Czy trzeba więcej, by biust stał się też głównym tematem i bohaterem książki...

Wszystko to i wiele, wiele więcej w książce Ireneusza Pawlika "Popiersie czyli pomnik biustu", która już jutro trafi do księgarń. Opublikowało ją wydawnictwo MG, a publikację poleca i patronuje jej wortal Granice.pl

Kilka zdań o autorze:

Ireneusz Pawlik (1958-?) to absolwent dziennikarstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim, pracę magisterską o tygodniku „Itd” obronił u prof. Walerego Pisarka. Dziennikarz „Tempa”, „Temidy”, „Gazety Krakowskiej” oraz portali internetowych Arena.pl i Wprost.pl. Publikował m.in. w „Życiu Literackim”, „Przekroju”, „Wprost”, „Sukcesie”, „Rzeczpospolitej”, „Playboyu”, „Filmie”, ostatnio najczęściej w „Polityce”. Autor książek „Gest Kozakiewicza” i „Jerzy Pawłowski - szpieg w masce” oraz współautor „Alfabetu Władysława Komara”. W życiu przeprowadzał się tak wiele razy, że nie przywiązał się do żadnego miejsca i uważa się za człowieka znikąd. Chwilowo osiadł w Beskidzie Sądeckim.