Kiedy mówić TAK, jak mówić NIE, czyli jak wprowadzać zdrowe, oparte na miłości granice. Opowiada o tym książka dr. Johna Towsenda Granice w życiu nastolatków, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Koinonia.
Wiek dorastania to burzliwy okres życia zarówno dla nastolatka, jak i jego rodziców. Dr John Townsend jest psychologiem, specjalistą w dziedzinie wychowywania, a jego spostrzeżenia i wskazówki, zawarte w książce Granice w życiu nastolatków pomogą nauczyć nastolatka odpowiedzialności za swoje czyny, postawy i emocje. Książka ta jest bardzo popularna wśród rodziców, pedagogów, psychologów, nauczycieli, oraz wszystkich tych, którzy pragną pomóc nastolatkom bezpiecznie wkraczać w dorosłość.
Jeśli…
- zastanawiasz się, jak kochać swoje dziecko, kiedy ma „naście” lat i nagle odrzuca Twoją miłość, nieudolnie próbuje być niezależne…
- szukasz pomysłów na pełne mądrości podejście, które nie tylko może pomóc przetrwać burzliwe nastoletnie lata Twojego dziecka, ale również wyznaczy mu bezpieczne granice wchodzenia w dorosłość…
- pragniesz odkryć świat nastolatka, zrozumieć, jak myśli, co czuje i czego pragnie Twój nastolatek…
- potrzebujesz konkretnych przykładów, jak najlepiej zareagować w odniesieniu do konkretnych problemów czy w zaistniałych sytuacjach…
- chcesz okazywać mu miłość i jednocześnie wprowadzać zdrowe ograniczenia oraz dobre zasady…
to dzięki tej książce możesz zdobyć nie tylko potrzebne informacje, ale również cenne umiejętności, niezbędne dla wszystkich rodziców nastolatków. Warto sięgnąć po książkę, która ukazała się nakładem wydawnictwa Koinonia. Warto zagłosować na nią w plebiscycie "Najlepsza książka na jesień" na stronie www.ksiazkanajesien.pl i zyskać szansę wygrania zestawów nagród książkowych. Warto - wreszcie - przeczytać premierowy fragment publikacji:
Czym są granice? Prosto rzecz ujmując, są linią wytyczającą osobistą własność. Określają to, co definiujesz jako „ja”, mówią o tym, kim jesteś, a kim nie jesteś, pomagają stawiać ograniczenia i ustalać konsekwencje w sytuacjach, gdy inni próbują nas kontrolować, Kiedy mówisz „nie” złemu zachowaniu jakiejś osoby, określasz granicę. Granice są dobre dla ciebie i dla innych, gdyż pomagają nam wyraźnie określić, za co jesteśmy odpowiedzialni w życiu, a za co nie. […]
Zmiany rozwojowe zachodzące u nastolatka często utrudniają mu kontrolę nad swoim zachowaniem i pozbawiają wyraźnego poczucia odpowiedzialności za swoje czyny oraz samodyscypliny i porządku. Zamiast tego, nastolatek często okazuje brak szacunku, nieodpowiedzialność, złe i kapryśne zachowanie. Jak określa to Słowo Boże, jest podobny do fali morskiej (Jk 1,6).
Nastolatki muszą umieć określić właściwe granice, by z powodzeniem przejść przez ten okres życia. Zdrowe granice zapewniają im harmonię, samokontrolę i poczucie własności, jakich potrzebują do odkrycia odpowiedzi na pytanie: „Kim jestem?” oraz radzenia sobie z psychicznymi i rozwojowymi zmianami, jakim podlegają.
Granice funkcjonują podobnie jak pień drzewa. Pień łączy razem liście, owoce i korzenie. Jednak wszystkie drzewa o silnych pniach były kiedyś słabymi drzewkami. Musiały być podwiązywane do tyczki, ponieważ nie były w stanie utrzymać swego ciężaru. Potrzebowały „prowadzenia” i wsparcia o zewnętrzną podporę. Następnie, w odpowiednim czasie, wyrosły i same przejęły odpowiedzialność za siebie.
Proces rozwijania granic jest do tego podobny. Nastolatki nie potrafią same wytworzyć „pnia”. Nie mają narzędzi koniecznych do tego, by stać się odpowiedzialni, rozsądni i wrażliwi w stosunku do innych. Tak jak chwiejące się drzewko, potrzebują pomocy z zewnątrz. Rodzice stanowią mocne oparcie dla swoich nastolatków. Są tymczasową, zewnętrzną strukturą, jakiej potrzebują w końcowej fazie wkraczania w prawdziwe życie. Kiedy rodzice mówią nastolatkom prawdę, kiedy stawiają ograniczenia, kiedy ustanawiają godziny powrotów, kiedy konfrontują złe zachowania i reagują na wiele innych spraw, wtedy zapewniają strukturę, a tym samym pomagają nastolatkom rozwinąć ich własną. Jeśli wszystko dobrze się ułoży, nastolatki ostatecznie w bezpieczny sposób porzucą strukturę rodziców i używając swojej własnej, będą w stanie spełniać wymagania stawiane przez dorosłe życie i staną się w pełni za nie odpowiedzialne.
