Ziemia wojny
Julia Łatynina

Julia Łatynina jest rosyjską dziennikarką, a jej książka "Ziemia wojny" jest jak najbardziej na czasie. Choć akcja książki toczy się w fikcyjnym mieście, to polityczna i wojskowa sytuacja jest jak najbardziej rzeczywista. Można przypuszczać, iż Łatynina potrafiła znaleźć sposób na ukazanie prawdy, która wywołała fale dyskusji w Rosji. Ta książka zyskała naprawdę duży rozgłos. Bracia Dżamałudin i Zaur Kemirow żądzą w fikcyjnym mieście graniczącym z Czeczenią. Są bogaczami i to bardzo wpływowymi, nie tylko w swoim mieście. Wielu im zazdrości i z miła chęcią położyłoby swoje ręce na tych terenach. Przemoc, terror i brutalność no norma codzienności, która pomaga w sprawowaniu władzy. Sytuacja staje się jeszcze bardziej napięta, gdy czeczeńscy bojownicy wysadzają szpital. Wtedy Dżamałudin wyrusza wraz ze swoimi bojownikami, żeby odszukać zamachowców. "Ziemia wojny" jest powieścią realistyczną, przesiąknięta wulgaryzmami i brutalnością. Wydawałoby się, że autorka z racji tego, że jest kobietą będzie stronić od tego typu zabiegu literackiego. Nic bardziej mylnego, gdyż dzięki temu znakomicie oddała realizm sytuacji, gdzie wszędzie dookoła wybuchają bomby, leje się krew a głównymi bohaterami są terroryści, którzy stoją jedynie po przeciwnych stronach barykady. Patrząc na liczbę stron książki można się naprawdę przerazić, gdyż jest to prawdziwy olbrzym. Mimo to książkę czyta się bardzo szybko dzięki wartkiej akcji, która zapiera dech w piersiach. Podczas czytania czas leci tak szybko, że nawet nie zauważysz. Ta książka naprawdę wciąga. Znakomicie można odczuć w klimacie powieści wzrok Rosji, która ma nad wszystkim kontrolę a jej oczy są wszędzie. To samo mogę stwierdzić odnośnie terrorystów. Przemoc jest tak straszna, że ciężko sobie wyobrazić jakie rzeczy człowiek może zrobić drugiemu człowiekowi, i to w imię czego? Chorej idei? Książka Łatyniny jest jak najbardziej godna polecenia. Należy ona do tych, na którą wydane pieniądze nie będą wyrzucone w błoto.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W powieści Ziemia wojny Łatynina stworzyła fikcyjny kraj, gdzieś na Kaukazie, na granicy z Czeczenią. Stworzyła fikcyjnych Rosjan. Ale wojna w tym wszystkim wydaje się jak najbardziej prawdziwa. Mieszkańcy znajdują jeden sposób na życie: wojnę. Fabuła pozwala poznać mentalność oraz złożoność tego regionu. Nie brakuje tu przemocy, walki, nic nieznaczących sojuszów oraz równie nieistotnych zwycięstw. Przemoc, brutalność i terror atakują nas z każdej strony. Wystarczy włączyć telewizor i prawie natychmiast torpedują nas informacje, które wskazywałyby na to, że żyjemy w czasie wojny. Gwałty, bestialstwo, morderstwa, to już codzienność. I nawet nie zwracamy na nie uwagi, a niektórzy przechodzą obok tego całkowicie obojętnie. Zapraszam na całą opinię - http://monweg.blog.onet.pl/2014/12/15/ziemia-wojny-bestialstwo-w-najczystszej-postaci/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 

Co się dzieje w umyśle żołnierza, gdy zostaje zabite dziecko? Gdy umierają niewinni w imię większego dobra? Odpowiedzi mogą być różne i wcale nie świadczą jednoznacznie o jego charakterze. Gdy w budynku znajduje się terrorysta, poszukiwany bezskutecznie od długiego czasu, nie ma miejsca na dylemat moralny - dziecko czy terrorysta. Nie ma czasu na sentymenty i empatię. To jest wojna. A wojna to stan umysłu, kiedy nic już nie jest tak, jak dawniej. A może nigdy nie było dawniej?

,,Ziemia wojny" to poruszająca powieść, z dynamiczną akcją i wyrazistymi bohaterami. Do tej książki należy podejść jak do każdej książki o tematyce wojennej - ostrożnie. Nie można wydarzeń w niej przedstawianych oceniać według swojego światopoglądu tu i teraz, bo okaże się, że na wojnie nie ma dobrych, tylko wszyscy stoją po dwóch różnych stronach. Biorąc pod uwagę fakt, że historia dzieje się na Kaukazie, można uznać tę książkę, za bardzo aktualną, choć fikcyjną. Smaczku dodaje aspekt, że Julia Łatynina jest dziennikarką rosyjską, otwarcie wyznającą poglądy opozycyjne.

Dla Czytelnika może być na początku ciężko przyzwyczaić się do wielu obco brzmiących nazwisk, których wymówienie nie jest najprostsze nawet w myślach, ale dla zaprawionych Czytelników rosyjskich powieści, nie będzie to żaden problem. Zresztą po chwili można się do tego przyzwyczaić i książkę czyta się zdecydowanie łatwiej. W rozdziałach mamy podział na kwestie różnych bohaterów i mimo tej różnorodności, nie ma problemu z nadążeniem za zmianami postaci. Można uznać, że nagromadzenie przemocy powoduje, że pozycja ta nie jest odpowiednia dla bardziej wrażliwych Czytelników, ale nie według mnie. Każdy w swoim życiu powinien przeczytać dobrą wojenną książkę, zwłaszcza jeśli nie brał udziału w żadnym zbrojnym konflikcie i wie o nich tylko ze szkoły. Przemoc i pewien rodzaj odczłowieczenia jest nieodłącznym elementem wojny, który w ,,Ziemi wojny" jest połączony ze zgrabnie napisaną fabułą.

Dżamałdin i Zaur, mimo że są braćmi, różnią się jednak w wielu kwestiach. Dla jednego rodzina jest wszystkim, drugi jest tym wiecznie zbuntowanym, którego trzeba ratować z kłopotów. Godne podkreślenia są także opisy otoczenia, zobrazowane tak, że Czytelnik bez trudu przenosi się do tego krwawego i niespokojnego świata. Jak potoczy się historia tych braci? Czy wojna się skończy? I kto wygra? A może na wojnie nie ma wygranych? Dowiecie się czytając ,,Ziemię wojny" Julii Łatyniny.

Choć Julia Łatynina napisała już wiele książek, to w Polsce ,,Ziemia wojny" jest jej debiutem. Trzeba nadmienić, że to bardzo mocne wejście, bowiem książka ta jest pełna bardzo dobrze zobrazowanej przemocy, która jest wszechobecna i od której nie ma ucieczki. Żeby było ciekawiej, ,,Ziemia wojny" to trzecia książka z serii ,,Kawkazskij cykl". Po lekturze tej historii mam nadzieję, że zostanie przetłumaczonych więcej jej książek (i tłumaczenie było bardzo dobre, spójne i dostosowane do klimatu książki). Są bardzo aktualne, mimo że fikcyjne, ale mam wrażenie, że przeczytanie takiej pozycji dobrze by zrobiło niektórym osobnikom, nieświadomym zupełnie innej mentalności panującej w zupełnie innych warunkach. Pamiętajcie, nie da się ocenić sytuacji wojennej innego miejsca, gdy żyjecie w czasach pokoju w zupełnie innym. Mało kto pamięta też, że kodeks moralny zmienia się wtedy zupełnie i nie wszystko jest czarne lub białe. W wojnie jest dużo szarości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)