Więzi krwi
Michel Bussi

Miałam okazję czytać kilka powieści Bussiego i wydawać by się mogło, że wiem, czego się spodziewać. Otóż nie! Bussi za każdym razem zaskakuje i sprawia, że przecieram oczy z niedowierzania. Tak było i tym razem.
"Więzi krwi" to świetnie skonstruowana powieść, nietuzinkowa historia opowiedziana po mistrzowsku. Tajemnica goni tajemnicę, kolejne zagadki pojawiają się z kolejnymi rozdziałami. A wszystko to dzieje się na małej wyspie, na którą powraca Colin Remy, by dowiedzieć się prawdy o swojej przeszłości i o rodzicach.
Bussi, jak zwykle, wciąga od pierwszych stron, jest nieoczywisty, dziwny i wart polecenia.
Czytajcie wszyscy spragnieni wartkiej akcji! Będzie się działo!

Lubię książki Bussiego. Jest w nich coś delikatnego, głębokiego i ważnego. Chociaż sama fabuła w zewnętrznej warstwie może wydawać się mało prawdopodobna, to już pod spodem autor wnikliwie opisuje postaci, wydarzenia, relacje. Pokazuje emocje, które towarzyszą nam codziennie, ale niecodziennie się nad nimi pochylamy. Monsieur Bussi dotyka tego, co ulotne z ogromną wrażliwością, szacunkiem i wielowymiarowością. Narracja jest prowadzona dwutorowo, co chyba jest znakiem rozpoznawczym tego autora. Rozdziały opowiadają naprzemiennie niby dwie historie, które pod koniec książki splatają się w jedną całość. Mnóstwo tu zaułków, niby nieistotnych, a jednak każde zdanie ma znaczenie. W moim odczuciu zamiast rasowego kryminału dostajemy studium relacji międzyludzkich, a także krótki podręcznik ludzkiej motywacji. Zamiast kwiecistego języka, mamy grę słów, bardzo inteligentną. Widać ją choćby w samym tytule, który już po lekturze okazał się bardzo wieloznaczny. Taką literaturę lubię, niby lekka, ale głęboka i wnikliwa, osadzona w mojej ulubionej Francji.