Wielokulturowość w praktyce surdopedagogicznej w Polsce w latach 1918-1939
Marzena Pękowska

Ocena: 0 (0 głosów)

Pedagogika specjalna w Polsce ma bogatą tradycję, jednak bezsprzecznie swoje teoretyczne podstawy wypracowała na początku XX wieku. Za twórczynię tej dyscypliny uznaje się M. Grzegorzewską, która wraz z gronem wybitnych badaczy, nauczycieli praktyków i działaczy oświatowych stworzyła jej teoretyczne i praktyczne podwaliny. Za jedno ze znaczących osiągnięć tej grupy uznaje się powołanie do życia w 1921 roku Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej, placówki kształcącej nauczycieli szkół specjalnych.

Zasadniczym celem niniejszej pracy było poszukiwanie przejawów wielokulturowości w praktyce edukacyjnej niepełnosprawnych, a w szczególności w zakładach kształcących głuchoniemych. Przedmiotem zainteresowania były zbiorowości narodowe i etniczne w Drugiej Rzeczypospolitej. Badanie dotyczyło dwóch kwestii. Pierwszą z nich było potwierdzenie obecności społeczności mniejszościowych w edukacji instytucjonalnej głuchoniemych. Druga kwestia wiązała się z funkcjonowaniem żydowskich zakładów specjalnych w ówczesnej rzeczywistości edukacyjnej. Prezentowana praca jest więc też próbą syntetycznego, w miarę możliwości, ukazania żydowskiego szkolnictwa specjalnego w Polsce międzywojennej.

Niniejsze opracowanie jest pracą monograficzną o profilu historyczno-pedagogicznym. Wymagał on przyjęcia ogólnej dyrektywy metodologicznej, zobowiązującej do poddania materiałów historycznych analizie pedagogicznej.[...]