Wąski pas lądu
Christine Dwyer Hickey

Jestem zachwycona tą książką!

"Wąski pas lądu" pobudził moją wrażliwość, rozczulił mnie i zasmucił, tak, aby (pewnie na długo) pozostawić mnie z uczuciem melancholii. Uwielbiam tę książkę od pierwszej do ostatniej strony! Znalazłam w niej tyle rzeczy, tyle spraw, o których mogłabym opowiadać bez końca, a póki co noszę to wszystko w głowie i w sercu ...

W książce "Wąski pas lądu" nie ma jednego głównego bohatera, jest ich kilku. Niezaprzeczalnie, najważniejszą rolę odgrywa tutaj para artystów, Edward Hopper i Josephine Nivison, którzy przybywają do nadmorskiej rezydencji na krótki wakacyjny pobyt. Z drugiej strony mamy istotnych młodych bohaterów - dwóch 10-latków. Jeden z nich jest Niemcem, adoptowanym przez amerykańską rodzinę, drugi Amerykaninem wychowywanym przez mamę, babcie i ciotkę. Michael i Richie mieszkają po sąsiedzku z Hopperami i z biegiem czasu oraz pod wpływem pewnych okoliczności między tą czwórką nawiązuje się wyjątkową więź. Akcja powieści rozgrywa się kilka lat po II wojnie światowej. Kiedy to jeszcze wiele osób nie otrząsnęło się po dramatycznych wojennych wydarzeniach, muszą codziennie mierzyć się z poczuciem straty i tęsknoty za bliskimi, a w powietrzu unosi się bezlitosna nostalgia.

Jestem pod wrażeniem kreacji bohaterów! Począwszy od nad wyraz spokojnego i opanowanego Edwarda Hoppera (malarza, którego twórczość osobiście bardzo cenię), ekscentryczną Josephine, aż po młodych chłopców, którzy noszą w sobie tyle emocji! Z tej książki można tak wiele dowiedzieć się o człowieku, ludzkich pragnieniach, urazach, zachowaniach. Znajdziemy w niej wszystkie odcienie smutku. Tu każdy z bohaterów przeżywa osobiste tragedie.

Bardzo podobał mi się wątek dotyczący małżeństwa Hopperów, to jak zostali ukazani z wszelkimi wadami, kłótniami, kryzysami. Jednocześnie nigdy nie rozstający się ze sztuką i procesem jej tworzenia. Podobało mi się to jak autorka przedstawiła postać Edwarda: wrażliwego artysty, który "szuka swojego nieba", aby przenieść je potem na płótno. Natomiast postać Josephine to moja ulubienica. Absolutnie mnie urzekła. Podziwiałam jej świetne podejście do chłopców, skomplikowany charakter, życiową postawę, spojrzenie na piękno oraz to, że poświęciła siebie, blask swojej osoby, aby pozostać w cieniu męża.

Na koniec Michael i Richie ... O każdym z nich można powiedzieć wiele ale mimo wszystko byli oni dziećmi spragnionymi czułości i uwagi, zagubionymi wśród problemów dorosłych.

W pełni weszłam w historię, jaką stworzyła Christine Dwyer Hickey. Historię, która stała się dla mnie tak wyjątkowa i bliska. Przez chwilę żyłam wśród Hopperów, wśród rodziny Kaplan w latach 50. XX wieku w USA. "Wąski pas lądu" jest delikatną ale jakże przejmującą powieścią. Idealna dla miłośników opowieści o sztuce, uczuciach i tak po prostu o życiu.

Lato pełne samotności

Pewnego lata na Cape Cod przecinają się losy kilku osób, z których każda próbuje uporać się z samotnością i wyobcowaniem. Podobnie jak na obrazach Hoppera i wbrew temu, co pisał Hemingway, można odnieść wrażenie, że człowiek jednak jest samotną wyspą. Czasem nawet wśród innych ludzi może czuć osamotnienie, a prawdziwa obecność drugiego człowieka zdarza się niezwykle rzadko.

Christiene Dwyer Hickey udało się w literacki sposób oddać istotę twórczości jednego z najbardziej rozpoznawalnych malarzy amerykańskich. Co może łączyć wojenne sieroty, wdowę, nieuleczalnie chorą kobietę oraz małżeństwo przechodzące kryzys? Wydaje się, że dzieli ich wszystko - wiek, temperament, doświadczenia i spojrzenie na świat, jednak wspólnym mianownikiem jest potrzeba zrozumienia i bliskości drugiego człowieka.

Z jednej strony "Wąski pas lądu" wydaje się przyjemną w odbiorze powieścią obyczajową z wątkami biograficznymi, ale tak naprawdę autorce udało się stworzyć głębię całej tej historii i wpleść w nią jeszcze elementy, które są związane z malarstwem, choć nie z samym procesem tworzenia. Hickey wplotła w swoją narrację wiele plastycznych opisów miejsc, ludzi, pogody, które dają wrażenie kadrów opisanych tak szczegółowo, że wyobrażenie ich sobie nie sprawia najmniejszego problemu.

Najmocniejszą stroną powieści jest jej warstwa psychologiczna i bardzo wiarygodni bohaterowie, którzy mierzą się z własnymi demonami. Chociaż ich losy nie są pozbawione mniejszych i większych tragedii, to autorce udało się uniknąć dramatyzowania i patosu. Nie starała się też za wszelką cenę napisać zakończenia, które wywoływałoby konkretne emocje (a właściwie nie grałoby na emocjach). "Wąski pas lądu" od początku do końca jest powieścią z dobrze poprowadzoną narracją, niejednoznacznymi bohaterami i słodko-gorzkim zakończeniem, które chyba najlepiej oddaje prawdziwe życie.