W cieniu Pałacu Zimowego
John Boyne

Powieść historyczna, powieść osadzona w historii, powieść nawiązująca do słynnych postaci, do czasów minionych to coś, co najbardziej lubię czytać, dlatego z radością sięgnęłam po książkę Boyne`a.
Autor zastosował bardzo ciekawy zabieg literacki, a mianowicie dwutorowość narracji. Narratorem jest Rosjanin Georgij Jachmieniew ponad osiemdziesięcioletni mężczyzna, emigrant, który dowiaduje się, że jego ukochana żona Zoja dożywa właśnie kresu swoich dni. Bohater opowiada historię swojego życia, cofając się w opowieści do czasów swojej młodości i dzieciństwa. A jego życie okazuje się być burzliwe i ciekawe. Przypadek sprawia, że jako młody chłopak mieszkający w mało znanej rosyjskiej wiosce, trafia na dwór carski, gdzie ma się opiekować carewiczem Aleksym. Przeżywa tu swoją wielką miłość do najmłodszej córki cara Mikołaja II - Anastazji, jest świadkiem niecnych działań Rasputina oraz abdykacji cara.
W "Cieniu Pałacu Zimowego" czyta się z zapartym tchem. Świadomi czytelnicy zdają sobie sprawę, że historia opowiedziana na łamach powieści jest fikcją literacką, że pewne osoby, sytuacje zostały wyidealizowany. Współczujemy ostatnim Romanowom losu, jaki ich spotkał. Zabrakło mi w książce szeroko zakrojonego tła społeczno-politycznego, ale nie taki był zamysł autora. Poszczególni członkowie rodziny carskiej zostali opisani w sposób barwny i naturalny, dzięki czemu stają się bliscy czytelnikowi. Szkoda tylko, że autorowi nie udało się uniknąć drobnych potknięć, ale na szczęście nie wpływają one na całościowy odbiór powieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dość urokliwa historia, którą początkowo czytało mi się trochę ciężko że względu na przeskoki czasowe. Dość szybko domyśliłam się kim była Zoja, poza tym autor w pewnym momencie sam się chyba pomylił ujawniając jej imię przed czasem ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,- Tylko ty dla mnie istniejesz, Georgiju. Za ciebie chcę wyjść. Za nikogo innego. - Ale co ja ci mogę dać? Nie mam królestwa. Ani księstwa. Ani najmniejszego państewka. Ani tytułu, ani pochodzenia, ani pieniędzy, ani żadnych szans, by zostać kimś ważnym. Jestem zwykły Georgij. Nikt. (...) - Jest jedna możliwość.." (fragment książki) ,,W cieniu Pałacu Zimowego" jest historią biednego chłopca, który w wyniku nieszczęśliwego zbiegu zdarzeń otrzymuje niewyobrażalną szansę w swoim życiu. Szansę, którą jak pokazują kolejne strony książki wykorzystał. Poznajemy rodzinę królewską - surowe zasady towarzyszące ich życiu i trudne decyzje, które muszą podjąć. Obserwujemy miłość skazaną na niepowodzenie. Poznajemy intrygi i świat tajemnic. A w końcu stajemy się świadkami rewolucji i brudnej polityki. Wielokrotnie uśmiechałam się czytając rozmowy Georgija z carem Mikołajem II. Kibicowałam młodzieńczemu uczuciu, które pojawiło się między księżniczką a ochroniarzem jej brata. Barwne opisy autora bez problemu pozwoliły mi zatopić się w świat bohaterów i stać się niemym świadkiem ich historii. Autor budując narrację zastosował moim zdaniem ciekawy zabieg. Historia jest opowiadana dwutorowo - przez 80 letniego Georgija, który myślami cofa się do lat poprzednich, dzieląc się z czytelnikami smutkami i radościami swojego życia. Z drugiej strony towarzyszymy nastoletniemu bohaterowi w momencie, gdy jego przewidywalne życie nieoczekiwanie się zmienia i wyrusza w świat, by podjąć służbę na dworze Romanowów, jako prywatna ochrona następcy tronu. Obie opowieści prowadzone są równolegle, by w końcu spotkać się w jednym punkcie i udzielić odpowiedzi na wszystkie pytania. Wielki plus ode mnie dla autora za bardzo dobrą moim zdaniem charakterystykę Georgija w podeszłym wieku - ukazania świata ludzi ,,Starych" ich uczuć i odczuć wobec świata. Momentami miałam wrażenie, że książka jest swego rodzaju rozrachunkiem z historią. Znajdziemy w niej przyczyny rewolucji wygłoszone przez jednego z bohaterów, krytykę caratu. Jednak z drugiej strony poznajemy ludzi osadzonych w świecie, który wydaje się im jedyny, słuszny i jak najbardziej normalny. Zderzenie dwóch światów, które doprowadziło do tragicznego finału. Polecam tym, którzy lubią romantyczne historie osadzone na kartach historii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka Johna Boyna "W cieniu Pałacu Zimowego" przenosi nas  do Rosji początku XX-wieku, by w tle przedstawić rewolucję i upadek cesarstwa Romanowów, a wszystko oczami Georgija, który zrządzeniem losu z małej biednej wsi zostaje przeniesiony do lejbgwardii, jako najbliższa ochrona młodego carewicza Aleksieja. 

 

Uwielbiam nostalgiczny klimat powieści, więc od pierwszych stron byłam oczarowana opowieścią snutą przez młodzieńca, opisującego swoje doświadczenia, z których wyłania się przeogromna przepaść pomiędzy biedą zwykłych ludzi, a panami Wszechrusi, którym była oddawana wręcz boska cześć.

 

W książce znajdziemy dwie linie czasowe, w których naprzemiennie przeplatają się wydarzenia z różnych lat, jednak serce tej powieści stanowi miłość. Podejrzewam, że większość czytelników od razu domyśli się, kim jest Zoja i szybko połączy fakty, jednak nie mniej z wielkim zainteresowaniem będzie wyczekiwała momentu, który wyjaśni tajemnice, które doprowadziły do takiej a nie innej kolei losu.

 

Choć bardzo wkreciła mnie ta książka w swojej pierwszej części, w której zachwyciła mnie narracja, to muszę przyznać, że w pewnym momencie pojawiło się kilka aspektów, które nieco mnie znużyły i wątki, w których czułam niedosyt - jednym z nich była postać Rasputina, którego intryga i diaboliczność zostały zdecydowanie za mało oddane.

 

Uważam jednak, że to bardzo dobra książka na taki grudniowy czas, zbudowana na emocjach i szczerości głównego bohatera, który nie wstydzi się przyznać do błędów jakie popełnił. Ukazane w tle wydarzenia zachęcają do zagłębienia się w historię tamtych czasów. 

Ze swojej strony bardzo polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niektórym nie podoba się, że Autor nie trzyma się prawdy historycznej. No nie trzyma się, to fakt. Natomiast nie jest to książka historyczna. To fikcja literacka. Powieść, którą czyta się dość przyjemnie. Opowiada historię człowieka, który wiele w życiu doświadczył i nie zawsze zachował się właściwie. Historia uczucia między osobami, których dzieliło tak wiele i gdyby nie tragiczne wydarzenia, to nie mieliby szans na wspólną przyszłość. Mnie się podobała.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)