W blasku gwiazd
Lydia Netzer

Historia o specyficznym klimacie. Nie jest optymistyczna. Miałam wrażenie, że główna bohaterka ma ciągle pod górkę i z problemami musi radzić sobie sama. Jej dzieciństwo również nie było usłane różami. Wspomnienia z tego okresu są smutne. Zarówno to, co wydarzyło się w jej życiu, jak i w życiu jej męża Maxona. Sunny była córką misjonarza, który prowadził badania roślin. Próbował on znaleźć w nich właściwości lecznicze, szczególnie wśród orchidei, które przyczyniłyby się do porostu włosów. Ona urodziła się bez włosów. Przyczyny choroby na zawsze pozostały tajemnicą. Kiedy była dzieckiem jej matka nie pozwalała jej na noszenie peruk. Sunny poszła na swoje, zmieniła miejsce zamieszkania i od tej pory sztuczne włosy, były nieodłącznym elementem jej wizerunku. Wypadek samochodowy spowodował, że prawda wyszła na jaw. To był przełomowy moment w jej życiu. Postanowiła nie zakładać nigdy więcej peruk. Wśród osób, które dotychczas znały ją jako blondynkę, pierwszą myślą jaka nasuwała im się na myśl, kiedy widziały łysą Sunny, było współczucie. Znajomi byli w błędzie uważając, że Sunny choruje na raka. Oprócz walki, którą Sunny musiała stoczyć ze swoją innością, była walka o zdrowie syna. Chłopiec miał autyzm. Wciąż poddawany był różnorakim testom, badaniom, które miały tłumaczyć jego zachowanie. Ataki, które miewał i które pojawiały nagle, tłumione były lekami. W końcu Sunny zdecydowała się na odstawienie wszelkich tabletek, by sprawdzić, jak jej dziecko zareaguje na brak chemii, która truła jego organizm. Kobieta musi podjąć trudną decyzję, dotyczącą jej matki, która choruje na raka i jest sztucznie podtrzymywana przy życiu. Decyduje się odłączyć ja od respiratora i pozwolić jej umrzeć. Organizm kobiety płata jednak figle i mimo, że została ona odłączona od sztucznego podtrzymywania życia, wciąż o nie walczy. Maxon... Astronauta, który ponad wszystko stawia swoją prace i wbrew wszystkiemu kontynuuje realizację swojego celu, jakim jest kolonizacja Księżyca. Wydaje się, że matki roboty są dla niego ważniejsze od żony, która jest w zaawansowanej ciąży i chorego syna. Ich miłość jest specyficzna i rozumieją ją tylko Sunny i Maxon. Mężczyzna leci w kosmos i misja ostatecznie kończy się pomyślnie dla badań NASA. Plany, mimo przeszkód, które zagrażają życiu astronautów, zostają zrealizowane, cele osiągnięte. Mam jednak pytanie... Czy życie Maxona i jego kolegów, którzy mieli awarię rakiety, zostało uratowane i czy wrócili na Ziemię? Nie wiem, jak mam rozumieć ostatni rozdział książki?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam takie książki, które z opisu zapowiadają powieść niekoniecznie w moim guście, a potem tak mnie zaczarują, że nie sposób się od nich oderwać.

I właśnie taką powieścią jest "W blasku gwiazd" - debiut Lydii Netzer. Pozornie opowieść o mężczyźnie, który pracuje dla NASA i zostaje mu przydzielona misja w kosmosie, i o kobiecie, która pragnie być idealną za wszelką cenę. Pozornie, ponieważ cała reszta pięknie jest wpleciona pomiędzy fabułę, która może się wydawać prosta, a w rezultacie okazuje swoją wielką złożoność.

Mamy tutaj dwóch bohaterów, wielkich egocentryków, którzy tak naprawdę walczą o akceptację i zrozumienie. Perfekcjonizm i dążenie do niego głównej bohaterki może denerwować, ale nic nie bierze się znikąd. Tak samo i pewna samolubność, która tak naprawdę ma zakrywać brak akceptacji samej siebie. Sunny sprawia wrażenie szczęśliwej, młodej kobiety, mamy chłopca chorującego na autyzm. Gdy mąż zostaje wysłany na misję, ona zostaje sama w ciąży z chorą matką i synkiem. Niby nic się nie zmienia, lecz zaczynają dopadać ją lęki związane z codzienną egzystencją. "Może odkąd Maxon wyruszył w kosmos, dom przestał zachowywać jakiekolwiek pozory? Może bez niego, osoby odgrywającej rolę męża, postanowi nagle runąć, najzwyczajniej w świecie się zawalić?" Jej potrzeba udowodnienia swojej perfekcji zdecydowanie się wzmaga, wszystko jednak zmienia, jeden niewinny epizod. W czasie wypadku samochodowego spada jej z głowy peruka i sąsiedzi widzą, że jest łysa. Ta sytuacja pociąga za sobą ogromną zmianę w zachowaniu głównej bohaterki. Jej samotność w tłumie wyda się teraz ogromna. Pięknie ukazana jest również rola synka, który pełni rolę pośrednika pomiędzy rodzicami, łączy ale i pomaga porozumieć się. Pewna inność dotyka każdego z głównych bohaterów, łatwo ją schować za egocentryzmem lub idealizacją. Powieść biegnie dwutorowo: w kosmosie, miejscu trochę nierealnym i na ziemi, gdzie codzienność staje się trudna do zaakceptowania. Bardzo dobrze uatrakcyjnia to fabułę i zdecydowanie wzmaga zaciekawienie czytelnika.

Dużo ostatnio debiutów zasługuje na uznanie. Ogromnie mnie to cieszy, ponieważ daje to znak, że słowo pisane w dalszym ciągu jest ogromnie pożądanym. Tutaj autorka dodatkowo zaskoczyła mnie interesującym zakończeniem. Zdecydowanie podobał mi się również jej styl pisania, dość specyficzny, przypominający momentami strumień świadomości. Być może, to skojarzenie powoduje występujące parokrotnie powtórzenia tekstu, mające za zadanie przypomnieć czytelnikowi, że to historia z pewnym przesłaniem. Plastyczność jej przekazu jest ogromna i wzbudza zainteresowanie każdą opisaną sytuacją. Książka na pewno nie należy do tych lekkich i łatwych, choć na początku może stwarzać takie wrażenie. Jednak jej niebanalna treść ogromnie wciąga i powoduje powstanie miliona pytań. Dlatego nie bójmy się sięgać po debiuty, ten jest rewelacyjny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)