Tylko oddech
Magda Knedler

Brak sumienia kojarzy mi się z zimnymi, wyrachowanymi, bezuczuciowymi ludźmi, którzy idą przez życie po trupach, nie oglądając się za siebie. Nawet im zazdroszczę tej swobody w brnięciu do celu bez filozofowania, rozpamiętywania i rozkładania wszystkiego na czynniki pierwsze. Zazwyczaj takim ludziom żyje się prościej. Łatwo przychodzi nam oceniać ich przez pryzmat tego, co widzimy. Potrafimy być niezwykle radykalni, jeśli chodzi o pewne kwestie. Jak bardzo obruszamy się, widząc w sklepie matkę dającą klapsa swojemu dziecku? A tatuaże? Jaka ich liczba na ciele jest dopuszczalna, by nie pomyśleć źle o ich właścicielu? Wreszcie: jak łatwo osądzić kogoś, kto zdradza, odchodzi od żony lub męża i okłamuje najbliższych?

Wszystko, co dzieje się w najnowszej książce Magdaleny Knedler Tylko oddech, jest dla mnie próbą rozliczenia się bohaterów ze swoim sumieniem. Cała powieść osnuta jest wokół tajemnicy. Wiemy, że wydarzyło się coś strasznego, w wyniku czego nastąpił rozłam w rodzinie. Pisarka nie idzie na skróty i nie pozwala na to czytelnikowi – nie daje łatwej odpowiedzi, dlaczego tak się stało, plotąc warkocz z niedopowiedzeń, skrawków informacji i pozwalając czytelnikowi na własną interpretację. Do momentu, w którym odkrywa karty. Przez chwilę zastanawiałam się, czy to możliwe, by Knedler stworzyła psychologiczny thriller, bo takie miałam wrażenie w pierwszym momencie. Pomyliłam się, choć nie całkowicie. O ile thrillera tutaj nie uświadczycie, o tyle psychologii jest całe mnóstwo.

Przyznaję się bez bicia, że nie znam wszystkich książek autorki. Moja przygoda z jej twórczością rozpoczęła się od Historii Adeli, którą skradła moje serce i zyskała (chyba) dozgonną sympatię. Nie wiem, czy na podstawie paru książek można mówić o przyzwyczajeniu, ale w mojej głowie Knedler ulokowała się w wyjątkowym miejscu (w którym na pewno nie może narzekać na tłok). Chodzi mi o tę przestrzeń, którą zarezerwowałam dla pisarzy i pisarek zaskakujących mnie swoją wiedzą i doskonałym researchem. W Tylko oddechu sprawa wygląda inaczej. Urzekające Włochy z poprzednich książek zastąpione zostały domkiem w lesie, a artystyczny świat – wyszywankami i krawiectwem. Przyznaję, że w pierwszym momencie byłam zła. Nie tego się spodziewałam. Biorąc do ręki tę książkę, spodziewałam się rozmachu, cudownej podróży, wyjątkowych i niecodziennych bohaterów. Tymczasem autorka przedstawiała mi lekarkę, pracownicę korporacji i programistę. Poprowadziła mnie do lasu i snuła bardzo mocno psychologiczne rozważania na temat kondycji człowieka w czasach, gdy zdradza, jest zdradzany, żyje niezgodnie ze swoimi oczekiwaniami, czuje się odrzucony i całkowicie zagubiony. Brzmi trywialnie? Można byłoby tak stwierdzić, ale przecież to Magdalena Knedler. Jej powieści z trywialnością nie mają nic wspólnego. Im bardziej zgłębiałam historię Niny i Izy, tym bardziej odkrywałam „starą, dobrą Magdę” – z pięknym językiem, mądrą treścią i odpowiednim napięciem. To powieść o niedozwolonych uczuciach, wstydliwych emocjach i niespełnionej miłości. O życiu z poczuciem winy i o tym, że nie ma ludzi idealnych. I choć brakowało mi nieco tych charakterystycznych dla autorki smaczków na przykład z dziedziny sztuki, to uczciwie przyznaję, że Tylko oddech to bardzo dobra książka, w której pisarka pozwala swoim czytelnikom na poznanie jej od nieco innej strony.

Rewelacyjna historia, porywa serce od pierwszych stron

Po przeczytaniu mojej pierwszej książki tej autorki już doskonale rozumiem, dlaczego otrzymała statuetkę „Emocje 2017” Radia Wrocław. Opowieść o rodzinie, w której zdarzyła się tragedia, to mnóstwo pięknych emocji, opisanych w bardzo lekki sposób. Mimo upływu czasu, wydarzenia te ciągle są żywe. Rodzina nie umie się otrząsnąć, pozbierać, wybaczyć sobie nawzajem. Za dużo tajemnic i niedomówień, a przecież każdy z nich chciał być po prostu szczęśliwy. Czy można być szczęśliwym kosztem innych ? Czy rezygnujemy z własnego szczęścia, by zadowolić oczekiwania otoczenia ?

"Tylko oddech" jest książką, w której emocje grają pierwsze skrzypce.
To historia o miłości, która nigdy nie powinna się wydarzyć.
To historia o życiu w poczuciu winy, skrywanym codziennie pod maską normalności.
To historia o zagubionym siostrzanym przymierzu, w którym życie wyżłobiło głębokie rany. Jest to powieść tak naszpikowana emocjami, że to po prostu trzeba przeczytać i poczuć. Knedler potrafi napisać książkę, w której dzieje się niewiele, a jednocześnie czytelnik zostaje tak wciągnięty w jej świat, że zapomina o rzeczywistości.

Jest teraz inaczej. Dwa lata po wypadku, który wszystko zmienił. Wszystko mogłoby się skończyć, ale jakimś cudem się nie kończy. Ktoś prowadzi podwójne życie. Pewna osoba – można by użyć tego słowa, ale każdy się go boi, bo brzmi jak wyrok- ma depresję. Ktoś nie żyje. Ktoś ma poczucie winy i czuje rozpacz.

Nina czuje się źle: z kłamstwami, z zdradą, uwiera ją prawda. Nie wie jednak czy chce i czy powinna komukolwiek cokolwiek zdradzać. Podtrzymuje iluzję normalnego życia i zwyczajnej rodziny. Poczucie winy w niej pęcznieje i rośnie. Wszystko może lada dzień się rozpaść. A jest pewien sekret, który może dodatkowo zburzyć życie innych osób…

Pisarka pisze w ciekawy, intrygujący sposób, celnie przedstawia stany psychiczne bohaterów i ich relacje. Sięga też do przeszłości: tej, w której ukazała bliską więź obu sióstr, a także dramatyczne dzieciństwo Szymona. Ta książka opowiada o sytuacji patowej, gdzie nie ma dobrego wyjścia; to historia o przeszłości, która boli najmocniej, definiuje i napawa wstydem; o zdradach i kłamstwach najbliższym; a także o stracie, nawet tej, o której nie można nikomu powiedzieć.

„Po prostu do mnie wróciło.”

„Tylko oddech” to powieść o niedomkniętych sprawach, gdzie bohaterowie znajdują się w sieci trudnych emocji, gdzie pewne decyzje naznaczyły ich dalsze losy. Ukazuje, że wybory są dobre, złe i także trudne do nazwania. Życiowa, wzruszająca, dająca do myślenia- serdecznie Wam polecam do przeczytania.

„Pewne więzi nie ulegają osłabieniu, nawet jeśli zmieniają się ludzie, którzy te więzi budują.”