Tru
Barbara Kosmowska

,,- Na twoich drzwiach powinna być tabliczka: Tru. Naprawiacz zajęczych serc...Tak właśnie uważa mój nauczyciel. Ja myślę podobnie, ale cicho. Jestem zbyt skromny, żeby się do tego przyznać...." Tytułowy Tru to, jak można się chyba domyślić z powyższego cytatu, zając i to nie byle jaki, bo zając z misją. Z jednej strony zając bardzo zwyczajny, szary, wręcz ubogi w sensie socjalnym, z drugiej szalenie utalentowany i wyjątkowy, dzięki świadomości swoich umiejętności, które rozwijane staną się źródłem pociechy nie tylko dla niego samego i najbliższych, ale też dla całej zajęczej społeczności. Opowieść Kosmowskiej nie jest bowiem zwyczajną opowiastką o wesołych zwierzaczkach, jaką można podrzucić dzieciakom, by na chwilę zająć czymś ich uwagę. Niesie w sobie ogromny ładunek pozytywnych treści, bardzo przy tym uniwersalnych, podanych przy tym w niewymuszony sposób. To bajka w klasycznym tego słowa znaczeniu, bliska tradycji Ezopa, La Fontanie czy Ignacego Krasickiego, w sposób nowatorski i szalenie aktualny bawiąca się morałem i alegoriami. Zające uosabiają typy ludzkie, ich charaktery i społeczne zachowania, a każdy z rozdziałów zawiera w sobie coś w rodzaju morału. ,,Tru" to nie pierwsza w dorobku Barbary Kosmowskiej książka dla najmłodszych. Popełniła ich już całkiem sporo, kilka z nich zostało nawet zasłużenie nagrodzonych szeregiem prestiżowych wyróżnień, co nie powinno dziwić nikogo, kto przeczytał choć jedną z książek które wyszły spod jej ręki. Kosmowska tworzy też z myślą o starszych czytelnikach, zwłaszcza kobietach - starczy wspomnieć tu jedną z jej bardziej znanych książek zatytułowaną "Teren prywatny", za którą pisarka otrzymała główną nagrodę w konkursie na polską wersję "Dziennika Bridget Jones". Dzięki tej różnorodności gatunkowej (powieści dla dzieci i tak zwane powieści kobiece) potrafi ona łączyć w jednym utworze tematy, które zainteresować mogą zarówno najmłodszych, jak i ich rodziców. Sprawdza się to znakomicie podczas wspólnego czytania, ale równie dobrze po najnowszą powieść Kosmowskiej sięgnąć może najpierw sam rodzić, by potem po przeczytania jej przez dziecko, móc uciąć z nim sobie interesującą pogadankę na szereg tematów poruszonych w tej krzepiącej opowieści. Szczególnie interesująca powinna być ona dla czytelników w wieku wczesno szkolnym, rówieśników tytułowego Tru. Dla młodszych niektóre pojęcia mogą jeszcze okazać się zbyt zawiłe, ale z pewnością i one będą miały sporo frajdy ze słuchania o kapitalnych wynalazkach kreatywnego zajączka, który zamiast narzekać, że los nie jest dlań łaskawy, bo wywodzi się z ubogiej rodziny, do tego rozbitej, stara się do każdego problemu podchodzić jak do wyzwania i swoją pomysłowością nie tylko sobie z nimi radzi, ale uświadamia sobie, że może skutecznie wpływać na rzeczywistość. Młodszym odbiorcom, choć nie tylko im, spodobać się też powinny kapitalne ilustracje Emilii Dziubak, która debiutowała w 2011 roku autorską książką kucharską dla dzieci pt. ,,Gratka dla małego niejadka" i od tej pory stworzyła ilustracje do wielu fantastycznych książek dla najmłodszych. Tym razem również udało jej się uchwycić i wyrazić ducha tej ciepłej i głębokiej opowieści o najprostszych tęsknotach i potędze wiary we własne możliwości. Warto też wspomnieć o tym, że przy całej swojej uniwersalności, pamiętajmy, że na tym zasadzała się poetyka klasycznej bajki, książka ta ma też szalenie współczesny wymiar. Matka zająca Tru, jest zadeklarowaną i aktywną femistką, walczącą aktywnie o swoje prawa, chodzącą na manifestacje i piszącą petycje, cała zaś ich rodzina nazywa samych siebie uchodźcami. Jest to wyartykułowane wprost i trudno nie zauważyć, że próbuje autorka tym samym zająć zdecydowane stanowisko w dyskusji, która w ostatnich miesiącach rozpala emocje mieszkańców całej Europy, jeśli nie całego świata. Nie ma w tym jednak taniej gazetowej publicystyki i uniwersalność historii nic na tym nie traci. ,,Tru" Barbary Kosmowskiej to kolejna wspaniała publikacja poznańskiego wydawnictwa Media Rodzina.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tru” Barbary Kosmowskiej to mądra i piękna bajka - dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Przede wszystkim to opowieść o przygodach i codziennym życiu małego zajączka, jego rodziny i znajomych, którzy mieszkają w ubogiej dzielnicy w Koniczynach Dolnych. Mimo iż bogaci i pewni siebie Kolorowi poniżają ich, wyśmiewają i uważają za gorszych, emigranci-szaraki robią wszystko, by czuć się godnie, nawet jeśli – jak mama Tru – muszą ciężko pracować , samodzielnie wychowywać dzieci i prowadzić dom. Zmęczenie nie przesłania im potrzeby czucia się ważnym, docenionym i szczęśliwym – mama zajączka ma liczne obowiązki, ale znajduje jeszcze czas, by organizować manifestacje i brać w nich udział. Te symboliczne gesty tylko z pozoru wydają się drobiazgami, w rzeczywistości podbudowują bohaterów na duchu i przekazują czytelnikowi ważne życiowe prawdy. To tylko jedna – dosłowna treść książki. Ma ona również drugie dno, które wyraźnie nawiązują do palącego ostatnio problemu emigrantów szukających w Europie szansy na nowe życie. Inne ważne tematy, które przewijają się całą fabułę, to: tolerancja, równouprawnienie kobiet, bezinteresowność i empatia… A także: miłość, przyjaźń, samotne macierzyństwo… Brzmi znajomo? Na pewno, gdyż „Tru”, będąc bajką, nie jest utworem pozbawionym realizmu i problemów, z którymi spotykamy się na co dzień, w każdym etapie życia. „Tru” to książka bardzo mądra, nasycona wrażliwością, ucząca życia z ludźmi i dla ludzi. Te ważne treści uzupełniają barwne, piękne ilustracje autorstwa Emilii Dziubak, której prace znają i czytelnicy bajek, i kolekcjonerzy artystycznych pocztówek. Opowieść Barbary Kosmowskiej robi duże wrażenie, jednocześnie bawiąc i ucząc dzieci myślenia oraz odczytywania symboli. Obok treści ważnych i poważnych sporo jest tu humoru – to przede wszystkim imiona i nazwiska postaci oraz ich zachowania, które bardzo przypominają ludzi. W tym kontekście wieloznaczności nabiera imię tytułowego bohatera, nawiązując i do trusi, i do angielskiego słowa true. To nie jedyna językowa zabawa zaproponowana przez autorkę. Warto zanurzyć się w świat mieszkańców Koniczyn Dolnych, by przeżyć wraz z nimi i chwile radości, i smutku. BEATA IGIELSKA

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Słodko-gorzka opowieść dla dzieci. A może jednak trochę dla dorosłych. Może żeby trochę pokazać, że dzieci jednak potrzebują obojga rodziców, albo chociaż informacji o tym, którego nie ma. Że przyjaźń może mieć różne kolory. A pomoc innym to najpiękniejszy kolor ze wszystkich. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)