Tatusiu, proszę nie
Stuart Howarth

Strasznie poruszająca książka, jak ją czytałam to z każdą linijką bardziej bolało mnie serce, nie wyobrażam sobie jak można tak skrzywdzić dziecko. Dla mnie książka kończy się pieknie;) Zwyrodnialec poniósł zasłużoną kare.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trudny temat, ale jak bardzo przypominający dzieciństwo wielu dzieci. Chwilami wydaje mi się jednak, że chłopak przez złe dzieciństwo ma zwichrowaną psychikę i co nieco dopowiedział sobie sam. Czy świnia da się zgwłacić? Przecież to silne zwierzę, bardzo też niebezpieczne...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przerażająca lektura! Dziecko uważa, że rodzic ma we wszystkim rację ponieważ jest dorosły. Jeśli twierdzi, że jest niegrzeczne, to tak widocznie jest. Tata wsród obcych ludzi był zupełnie inny niz w domu. Dla innych był rozesmianym, zapracowanym, dobrym mężem, ojcem, żywicielem rodziny. Wspaniałym człowiekiem, który wziął pod opiekę zaniedbaną kobietę wraz z trójką dzieci, w tym jednym niepełnosprawnym. W zaciszu domowym David zmieniał się nie do poznania, sikał w usta chłopca, na oczach dzieci uprawiał sex ze świniami, regularnie gwałcił dzieci, które miał wychowywać. Niestety ze skrzywdzonego przez niego dziecka wyrasta alkoholik, narkoman i bardzo agresywny człowiek, który w koncu zabija Davida.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Tatusiu proszę nie" to prawdziwa historia Stuarta, który był maltretowany, gwałcony i poniżany przez ojczyma. Co du dużo pisać o treści. Myślę, że w tym jednym zdaniu zawarłam wszystko. Oprócz dzieciństwa chłopca poznamy też jego dorosłe życie i zobaczymy jakie piętno odcisnęły na nim wydarzenia z przeszłości. Ostatnio bardzo dużo czytam książek z kategorii literatury faktu. Są to historie bardzo trudne, ale warto od czasu do czasu sięgać po takie książki, bo pokazują, że na świecie jest dużo zła i że tak naprawdę nas też to mogło spotkać, albo nasze dzieci. Wystarczy tylko, że trafi się na nieodpowiednią osobę, bo przecież kto by pomyślał, że szanowany człowiek może być takim potworem? Druga sprawa to wywoływanie poczucia winy u dziecka. Ojciec wmawiał mu, że sam sobie jest winny, że był niegrzeczny. Groził mu. Jakby tego wszystkiego było mało ojcu nie wystarczał Stuart i znęcał się też nad niepełnosprawną siostrą chłopca. Książkę czytało się bardzo ciężko, często z obrzydzeniem, ale chyba nie ma się co dziwić. Jakim trzeba być człowiekiem żeby krzywdzić dziecko? Najchętniej skazałabym na śmierć takich ludzi, jeżeli w ogóle można ich nazwać ludźmi. Podziwiam autora za to, że wytrzymywał to wszystko, nie poddawał się, starał sobie jakoś radzić. Ja na jego miejscu pewnie postąpiłabym zupełnie inaczej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)