"To miał być jej pierwszy bal...Książka zaczyna się i kończy balem. Pierwszy z nich został odwołany. Było to w 1994 roku, gdy wojna dotarła do Oriechowa, małego czeczeńskiego miasteczka., z którego pochodzi Milana Tierłojewa. Drugi bal się odbył; było to w 2006 roku - po dwóch latach spędzonych we Francji młoda kobieta powraca do swego miasteczka i tańczy w gronie bliskich sobie ludzi, uwalniając się na chwilę od cierpień i upiorów przeszłości.Taniec w ruinach to jednocześnie osobisty pamiętnik i dziennik wojenny, w którym odbija się cała współczesna, tragiczna historia tego biednego kraju, jakim jest Czeczenia. Milana opowiada o pospiesznym wyjeździe z domu na wieść o zbliżających się rosyjskich czołgach, o życiu w piwnicach Groznego, o zajęciach na uniwersytecie, na które chodzi się z narażeniem życia, o ucieczce pod bombami do Inguszetii, o euforii i nadziejach okresu między dwiema wojnami, o obławach, ?operacjach czyszczenia? i obozach filtracyjnych, a także o niespodziewanym wyjeździe do Paryża. O odkrywaniu Zachodu i powrocie do Czeczenii.Taniec w ruinach to również opowieść o niezwykłym losie młodej kobiety, to przejmujące świadectwo Czeczenki, która pragnie, aby jej naród został w końcu dopuszczony do głosu.Milana Tierłojewa, 26 lat, Czeczenka. Rozpoczęte w Groznym studia kontynuuje w szkole dziennikarstwa i nauk politycznych w Paryżu. Przygotowuje się do powrotu do Czeczenii, gdzie pragnie założyć niezależne pismo. "
więcej
Informacje dodatkowe o Taniec w ruinach:
Wydawnictwo: Klub Dla Ciebie
Data wydania: b.d
Kategoria: Literatura faktu, reportaż
ISBN:
Liczba stron: 160
Kup książkę Taniec w ruinach
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Taniec w ruinach - opinie o książce
Po przeczytaniu tej książki nasunęła mi się jako pierwsza taka myśl... Jak dobrze jest siedzieć w cieplutkim domu, z książką w ręce ... Jak dobrze jest żyć w niepodległym, wolnym kraju, mieć dostęp do edukacji, kultury, móc decydować o własnym życiu. Jak dobrze jest swoje najlepsze lata życia spędzić beztrosko ...
Milana - bohaterka tej przejmującej opowieści - nie miała takiej możliwości, choć z pewnością miała więcej szczęścia niż jej rówieśnicy i rodacy.
"Po raz pierwszy po wojnie pojechałam do Oriehowa 7 października 1997 roku. moje miasteczko praktycznie nie istniało. Z zalegających wszędzie gruzowisk wydobywała się obrzydliwy fetor. Nasz dom był jednym z nielicznych, który nie został zrównany z ziemią wiosną 1995 roku, więc zajęli go rosyjscy żołnierze.[]Mimo, że w głębi podwórka była ubikacja żołnierze załatwiali swoje potrzeby wprost w pokojach i bibliotece."
Milana, podobnie jak jej rówieśnicy, musiała przejść przyspieszony kurs dojrzewania. Na kolejnych kartach pamiętnika opisuje obrazy, których była świadkiem jak i te, które zna z opowieści innych. I choć książka jest świadectwem niezwykłego patriotyzmu autorki, to można się doszukać również braku obiektywizmu w przytaczanych historiach. Mimo wszystko uważam, że tego typu relacje są doskonałą przestrogą dla przyszłych pokoleń.
"Na wojnie wszystko jest straszne, ale najgorsza według mnie jest ta bezgraniczna samotność, jakiej każdy doświadcza w swej najgłębszej istocie, nawet wtedy, gdy w piwnicy o wymiarach trzy na trzy metry stoi ściśnięty wśród piętnastu czy dwudziestu ludzi."
Przeczytane:2015-09-29, Ocena: 5, Przeczytałam, 56 książek w 2015,