Sposób na happy end
Barbara O'Neal

 Barbara O`Neal zdobyła w Polsce spore grono wielbicielek. Wśród nich jestem i ja. Uwielbiam jej książki, ciepłe i pyszne. Emanują bardzo przyjazną atmosferą i pysznym jedzeniem. Każda zapowiedź jest przeze mnie witana z radością. Te książki nadają się na każdą porę roku, „Receptę na miłość” czytałam w zimie, głównie wracając z Lublina, „Sekrety uczuć” w środku upalnego lata, teraz znowu, śnieg po kolana, mróz minus pińcet a ja mogłam się grzać w cieple przyjaźni i miłości. Mogłam kolejny raz przenieść się do lepszego świata. Co bardzo mi się przydało, gdy w środę czekałam aż nauczą się ci, którzy w pierwszym terminie się nie nauczyli. Nie mogłam dać się ponieść emocją, zresztą czytając „Sposób na happy end” nie można ulegać złu, z tej książki promieniuje dobro, na przekór wszystkiemu.
Elsa jest pastorem, kiedyś była bardzo gorliwą katoliczką, ale najpierw, jako czternastolatka, została przez księdza podle potraktowana, bo chciała być księdzem i nie rozumiała dlaczego Bóg nie chce jej służby, jej jako kobiety, później po przejściu camino mężczyzna, którego kochała i z którym planowała spędzić resztę życia oznajmił jej że zostaje księdzem.  Mimo wszystko potrzeba wiary w Elsie była bardzo silna odnalazła ją w sobie kolejny raz i została pastorem. Sprawdzała się świetnie, była skrzyżowaniem przyjaciółki, matki, ojca, opieki społecznej i psychologa, do czasu. Akt okrutnej przemocy, kolejny raz wytrącił Elsę z równowagi, dopadł ją potężny kryzys połączony z depresją. Na tyle silny, że zbór wysłał ją na przymusowy urlop. Elsa wraca więc do swojego rodzinnego miasteczka, gdzie proboszczem jest mężczyzna, który ją porzucił, gdzie mieszka jej piękna, starsza siostra z rodziną. Rodzina jej siostry Tamsin jest z pozoru bajkowa i cudowna, ale życie pokazuje, że nie przepada za idealnymi obrazkami i na Tamsin spada cios. Elsa powoli odnajduje spokój, ale wciąż nie odnajduje wiary i sensu, los na jej drodze stawia poobijanych przez życie ludzi i daje jej szansę, żeby w pracy się zapomniała, a może przyjdzie też szansa na miłość. Tak jak w poprzednich powieściach O`Neal mamy sympatyczne zwierzaki, pyszną kuchnię, która pozwala łamać bariery. Mamy przede wszystkim, kolejny raz poszukiwanie własnego miejsca w życiu, sposobu na siebie. Bohaterowie „Sposobu na happy end”, pomimo wieku średniego, borykają się z poważnymi kryzysami, które stawiają pod znakiem zapytania ich dotychczasowe życie.  Każdy, kto miał do czynienia z takim kryzysem, wie jak wszechogarniający on jest. Nie ma pewniejszego sposobu na depresję, załamanie się niż wydarzenie, które sprawi że poczujemy iż wszystko co robiliśmy do tej pory było farsą, kłamstwem, że było niepotrzebne. Człowiek staje wtedy, samotny na bezkresnej sawannie własnego życia a dookoła jest pustka, nad głową zaś zbierają się czarne chmury. Wyjście z takiego impasu wymaga niesamowitej siły, samozaparcia i wsparcia od bliskich. Barbara O`Neal opowiada historię takich osób, czyni to w sposób ciepły i autentyczny, chociaż ich życie nie jest wolne od dramatów, zła i przemocy. O`Neal stawia czytelnikowi pytanie o sens celibatu, o sposób na rozpoczęcie wszystkiego na nowo i o to czy jest jakiś przedział wiekowy, od którego nie powinno się zaczynać od nowa, tylko iść dalej obraną wcześniej ścieżką, chociażby była ona najbardziej jałowa i nie dawała nam satysfakcji. Jak widzicie tematyka nie jest lekka, ale książka jest tak przyjemnie napisana, że czyta się z radością, zwłaszcza gdy sączące się z kart ciepełko ogarnie człowieka.  Chociaż zapiecze pod powiekami, to warto po nią sięgnąć. Nie widziałam zapowiedzi kolejnych powieści autorki, ale mam nadzieję, że to nie koniec jej twórczości. Jedyne zastrzeżenia jakie mam to do tłumacza, kilka zwrotów, odnoszących się do katolicyzmu zostało dramatycznie nieprawidłowo przełożone.  Gryzło mnie w uszy strasznie. To jednak maleńki minus i dla „niewtajemniczonych” pewnie nie będzie problemu Polecam na mroźne dni i nie tylko! „Uświadomiła sobie, że na świecie zawsze będą zło, błędy, wątpliwości, strata i rzeczy, których nie da się wyjaśnić, ale będą też nadzieja, dobroć i miłość.”

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To książka w głównej mierze o utracie wiary i powolnym oraz trudnym jej odzyskiwaniu. Ale jest to także opowieść o wybaczaniu, miłości, powołaniu (autorka bowiem zastanawia się nad sensem celibatu), ale i chwilach zwątpienia. Autorka pokazuje, że czasami zmiana jest dobra, bo pozwala zacząć wszystko od nowa. Mamy tu powieść obyczajową, romans i trochę filozofii - wszystko zgrabnie połączone. To książka ciepła, mądra, refleksyjna, ale i zabawna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pełna ciepła i optymizmu opowieść o pokonywaniu życiowych zakrętów. Taka z gatunku "ku pokrzepieniu serc", a każdy z nas potrzebuje przynajmniej od czasu do czasu takich opowieści. Elsa, sympatyczna i pełna ciepła pani pastor przeżywa kryzys wiary wskutek dramatycznych wydarzeń, które dotknęły jedną z rodzin z jej wspólnoty. Zagubiona i ogłuszona ucieka na jakiś czas do swojej rodzinnej miejscowości. Ale nie da się uciec od samej siebie, dlatego Elsa musi stawić czoła problemom od których próbowała uciec, oraz innym, od których mniej czy bardziej świadomie uciekała od lat. W jej rodzinnej miejscowości proboszczem katolickiej parafii jest mężczyzna, który był jej pierwszą wielką miłością. Przez lata zbudowali na zgliszczach tamtego uczucia prawdziwą przyjaźń. Czy kryzys wiary, który przeżywa Elsa nie zachwieje również fundamentami tej przyjaźni? Oprócz wątku Elsy równie ważny jest wątek jej siostry, Tamsin, której życie również wywraca się do góry nogami dosłownie z dnia na dzień, oraz wątek Alexy, córki Tamsin a siostrzenicy Elsy. Jest w tej książce dużo pogody ducha, jest pokazana wartość prawdziwych rodzinnych więzi, przyjaźni, gdyby była taka możliwość to oceniłabym ją na mocne cztery i pół:-).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka była ciekawa, ale nie na tyle abym chciała przeczytać ją powtórnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)