Signora Fiorella. Kapeluszniczka królowej Bony
Renata Czarnecka

Renata Czarnecka w tej powieści historycznej przedstawia nam barwny, XVI- wieczny Kraków (wtenczas stolicę Polski): katolicy i Żydzi, machlojki burmistrza, kupcy, kat wykonujący wyroki i zbierający po nocach swoje żniwo, wszechobecna rozpusta i stręczycielsko, bijatyki, bieda i bogactwo. Liczni bohaterowie knują i spiskują, planuję zemstę, aby tylko coś zyskać. Nie ma tutaj centralnej postaci, fabuła jest wielowątkowa, wręcz ,,porozrzucana", można rzec, że głównym bohaterem jest panorama miasta. Dzieje się nawet sporo, szykują się zmiany, ponieważ na tron Polski ma zasiąść nowy król, Francuz, Henryk Walezy, zwany malowanym królem. Liczyłam, że jednak więcej miejsca zostanie poświęcone zarówno Fiorelii i infantce Annie, jednak nie wyróżniają się one zbytnio na tle innych bohaterów. Wszechstronna i bystra kapeluszniczka prowadzi biznes, dodatkowo podsuwając swoje dziewczęta burmistrzowi i innym znamienitym personom. Oprócz smykałki do interesów, ma jednak też w sobie dozę współczucia, ale to nieciekawe czasy. Starość zabrała już jej urodę. Na Wawelu zaś spotkanie króla i infantki Anny nie przebiega zbyt pomyślnie: Henryk jest rozczarowany jej wiekiem i brakiem urody, nie w smak mu przyszły ożenek. Ona zaś czeka i wierzy w jego dobre intencje... Mimo wiernie odmalowanego tła obyczajowo- społecznego tamtych lat, powieść mnie nie zachwyciła- nie wiem czy główną przyczyną było zbyt wielu bohaterów (którzy nierzadko giną okrutnie), za wiele poruszanych wątków, które znikają bezrefleksyjnie, ale faktem jest, że ten tytuł nie trafi niestety na półkę ulubione. Jednak sympatykom powieści historycznym, oddającym realia dawnych lat, w szerokim przekroju mogę polecić.

To moje kolejne spotkanie z twórczością Renaty Czarneckiej. Tym razem autorka zabiera nas w podróż do Krakowa, w którym to po bezpotomnej śmierci Zygmunta Augusta nastał czas bezkrólewia. Za sprawą elekcji królem Polski został Henryk Walezy, młody Francuz, który ani myślał zajmować się sprawami polskimi. Z niecierpliwością czekał chwili, w której dowie się o śmierci brata, żeby wrócić do ukochanej ojczyzny i włożyć na głowę koronę Francji. Tytułową bohaterką powieści, jednak nie główną, jest pani Carpaccio -- Włoszka, która przybyła do Krakowa wraz z królową Boną. Jej głównym zajęciem jest szycie kapeluszy, ale tak naprawdę prowadzi dom publiczny, z usług którego korzystają urzędnicy, a nawet sam Walezy ze swoim najbliższym otoczeniem. Wielki szacunek należy się autorce za doskonałe przygotowanie warsztatu pisarskiego. Lekkość pióra i doskonała znajomość historii sprawia, że czytając ma się wrażenie uczestniczenia w akcji. Niezależnie od tego czy znajdujemy się w komnatach królewskich, w dzielnicy żydowskiej, w szynkach, na ulicach Krakowa czy wśród biedaków spod Kościoła Mariackiego mamy poczucie realności i tak naprawdę ciężko jest nam powiedzieć, co jest prawdą a co fikcją literacką. Niewprawiony czytelnik zostaje niejako "zmuszony" do zagłębienia się w historię szesnastowiecznej Polski, aby usystematyzować podane informacje. W powieści bardzo sugestywnie ukazane są tragiczne losy dwóch kobiet: tytułowej kapeluszniczki i infantki. Obie chciały osiągnąć szczęście i obie go nie zaznały. Z kart powieści wyłania się też świetnie skonstruowany obraz różnych warstw społecznych: żaków, kupców, Żydów, prostytutek i uwielbiających zabawę Francuzów. Sam Henryk Walezy swój pobyt w Krakowie spędzał na zabawie, polowaniach, korzystaniu z usług kobiet lekkich obyczajów i swoich kochanków. Nie myślał nawet o tym, żeby zajmować się sprawami państwowymi. "Signora Fiorella. Kapeluszniczka królowej Bony" to również powieść, w której krew leje się strumieniami. Codziennie znajduje się zwłoki kobiet lekkich obyczajów i dzieci, okrutnym torturom poddawanych jest wiele osób, które niezależnie od tego czy przyznają się do winy czy nie, giną z rąk kata. W szesnastowiecznym Krakowie kwitnie handel żywym towarem, nasilają się prześladowania Żydów. Podsumowując: jest to świetna powieść z fantastycznie pokazanym tłem polityczno-społeczno-obyczajowym, którą naprawdę warto przeczytać.