Serca Atlantydów
Stephen King

"Ludzie dorastają, dorastają i porzucają dzieci,którymi byli (...), czasami magia zostaje." To dosyć nietypowy (biorąc pod uwagę inne zbiory opowiadań tego autora) cykl pięciu historii, powiązanych ze sobą wątkami dotyczącymi życia trójki głównych bohaterów: Bobby'ego, Carol i Smutnego Johna. Wszystkie opowiadania skłaniają do refleksji, jednak moim ulubionym jest "Mali ludzie w żółtych płaszczach". To ujmująca za serce historia pięknej, naiwnej, dziecięcej przyjaźni, której siła skłania często do heroicznych czynów, a reperkusje tych wydarzeń odczuwane są przez bohaterów również w ich dorosłym życiu. Oprócz dwójki swoich małych towarzyszy doli i niedoli, Bobby ma jeszcze jednego "klawego" kompana. To Ted, który wprowadza chłopca do magicznego świata wyobraźni, inspirowanego książkami: "Od czasu do czasu czytaj dla samej opowieści, chłopcze. Nie bądź, jak te snoby, które uznają tylko literaturę wysokich lotów." Drugie opowiadanie - "Serca Atlantydów" właściwie w niczym nie ustępuje miejsca pierwszemu. Jest równie "wdechowe". Tu poznajemy dalsze losy Carol - młodej, zbuntowanej pacyfistki, która błądzi, poszukuje, ale wie, czego chce od życia i do tego dąży. To świetna i wnikliwa kreacja bohaterki kobiecej. Jednym słowem, naprawdę warto odwiedzić choć na chwilę tytułową Atlantydę: "Wtedy byliśmy mniejsi, tak malutcy, że wiedliśmy nasze landrynkowe życie pod parasolami grzybów, biorąc je za drzewa, które osłaniają nas przed parasolem nieba. Wiem, że to bez sensu,ale tylko tyle mogę zrobić: oddać cześć Atlantydzie." Kto trafi tam raz, będzie na pewno powracał. Pozostałe opowiadania z tego zbioru poruszają równie interesujące wątki, między innymi: wojna w Wietnamie, manify antywojenne, trauma weteranów... Tu realizm krzyżuje się z surrealizmem, a my - czytając - zatracamy się w klimacie książki, aż wreszcie z żalem pytamy: dlaczego to już koniec?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)