Przegrany

Ocena: 5 (1 głosów)
Przegrany (niem. Der Untergeher) to powieść austriackiego pisarza Thomasa Bernharda z roku 1983. Jej tematem jest artystyczna kariera trzech początkujących pianistów koncertowych, z których jeden – Glenn Gould – jest postacią autentyczną, oraz ich nieustanne zmagania w dążeniu do najwyższej perfekcji w grze na pianinie. Centralnymi figurami powieści są trzej wirtuozi pianina: Glenn Gould, Wertheimer ("Przegrany") oraz narrator. Poznają się w roku 1953, kiedy razem studiowali u Władimira Horowitza - osoby także istniejącej w rzeczywistości - w pobliżu Salzburga. Cała trójka dąży wyłącznie do perfekcji w sztuce, stawiając sobie tym samym najwyższe wymagania. Gdy jednak uświadamiają sobie geniusz Goulda, słysząc jak ten odgrywa Wariacje Goldbergowskie, Wertheimer oraz narrator rezygnują z dalszej gry. Zdają sobie sprawę, że nie są w stanie osiągnąć takiego poziomu perfekcji. Wertheimer, któremu Gould nadaje przydomek "Przegrany", oddaje się w następnych 28 latach próżności i przetrzymuje swoją siostrę, gnębiąc ją w ich wspólnym mieszkaniu, aż do momentu gdy ta go opuszcza i wychodzi za mąż za bogatego Szwajcara. Prawie w tym samym czasie umiera Gould, a Wertheimer popełnia samobójstwo. Narrator sprzedaje swoje pianino (Steinway) i ogranicza się do prób pisania rozprawy o Glennie Gouldzie, przy czym każdorazowo je zarzuca. W międzyczasie ucieka z ciążącego mu już Wiednia do Madrytu, skąd przybył na pogrzeb Wertheimera. Akcja powieści rozgrywa się w austriackim Wankham po pogrzebie Wertheimera. Narrator zastanawia się nad wspólną i równoległą drogą życiową trzech protagonistów oraz nad powodem samobójstwa Wertheimera, w trzech na siebie nałożonych płaszczyznach czasowych: początku fabuły, momencie przypomnienia o początku fabuły (przy wejściu do zajazdu w Wankhamer) oraz okresie zapisu wspomnienia o początku fabuły. W powieści elementy autentyczne i fikcyjne nakładają się na siebie, a granica między nimi staje się płynna. Glenn Gould z powieści różni się znaczenie od realnego odpowiednika. Glenn Gould nigdy nie studiował ani w Salzburgu, ani u Horowitza, który stylistycznie ucieleśniał jego przeciwieństwo, czego Thomas Bernhard zapewne był świadom. W swoim dziele nie podaje on jednak imienia Horowitza. Ponadto protagonista z powieści ma 51 lat, podczas gdy Gould zmarł po swych 50 urodzinach na wylew krwi do mózgu. U Bernharda bohater umiera na zawał serca przy fortepianie. Tymczasem zgon Goulda nastąpił w szpitalu po odłaczeniu przez lekarzy aparatury podtrzymujacej życie na życzenie jego ojca.

Informacje dodatkowe o Przegrany:

Wydawnictwo: Czytelnik
Data wydania: 2002 (data przybliżona)
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 83-07-02893-0
Liczba stron: 208

więcej

Kup książkę Przegrany

Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki

Na naszej stronie nie ma jeszcze cytatów z tej książki.


Dodaj cytat
REKLAMA

Zobacz także

Przegrany - opinie o książce

Avatar użytkownika - Olena
Olena
Przeczytane:2013-12-01, Ocena: 5, Przeczytałam, Chcę mieć, 52 książki - 2013,
,,Było nas trzech W każdym z nas inna krew Ale jeden przyświecał nam cel..." Postaci dramatu: Glenn Gould - wirtuoz fortepianu, cudowne dziecko, najlepsze w całym stuleciu, nieznośne na tzw. ,,amerykańską" modłę, przejawiającą się w bezpośrednim i nieskrepowanym wyrażaniu opinii - w tym na temat kolegów po fachu; uczeń, który przerósł mistrza, opętany sztuką fortepianowy radykał, przyjaciel Kanadyjczyk. Wertheimer - najzdolniejszy w całym Mozarteum, mistrz bosendorfera, człowiek będący czystą Ambicją; od momentu, gdy przyjaciel-geniusz przypadkowo uraczył go koncertem rozpoczął swój destrukcyjny i nieodwracalny proces podążania w stronę samobójczej śmierci zapoczątkowany poprzez zaniechanie grania i zwrócenie się w stronę tzw. humanistyki; ,,wirtuozerię fortepianową wyrzucił na śmietnik", Przegrany w odniesieniu do Goulda, gdyż ,,dawał za wygraną, grał i przegrywał". Narrator - filozof, muzyk, obserwator, świadom własnej niedoskonałości postanowił zrezygnować z muzycznej kariery - zniszczył instrument, ale nie siebie, udała mu się trudna sztuka zaniechania grania bez wyrzekania się życia. Świadek dramatycznych zmagań Przegranego. Krótko o przebiegu akcji: Studiowali razem u Horowitza, wynajęli wspólnie dom w Leopoldskoron, pierwszy z nich okazał się geniuszem, trzeci potrafił się z tym pogodzić, dla drugiego okazało się to zabójcze. Najważniejsza postać w dramacie: Ambicja Przegranego - sprawiła, iż ten ostatni wyrzekł się grania jednocześnie nie potrafiąc się go wyrzec, ustąpił ze ścieżki muzycznej kariery paralelnie marząc o podążaniu nią; jego zejście z muzycznego szlaku stało się pochodem nieuleczalnie chorego w stronę śmierci, a zmarnowany talent dał o sobie dobitnie znać, gdy Przegrany nękał opłaconych przez siebie gości podczas finalnych występów na rozstrojonym instrumencie, na swym ostatnim w życiu koncercie przed publiką. Gdy kurtyna opadła (wnioski): Przerażająca prawda o artystycznym niespełnieniu, ukazanie martwoty wnętrza wyjałowionego przez nieposkromioną Ambicję bycia ,,tym najlepszym" i niemożności pogodzenia się z własnymi ograniczeniami. Książka o tych, którzy nie wiedzą kiedy trzeba ze sceny zejść.
Link do opinii
Inne książki autora
Wymazywanie. Rozpad
Thomas Bernhard0
Okładka ksiązki - Wymazywanie. Rozpad

Ostatnia powie ć Thomasa Bernharda, znanego w Polsce za spraw gło nych spektakli Krystiana Lupy, przyjmuje formę autobiograficznego monologu bohatera...

Chodzenie. Amras
Thomas Bernhard 0
Okładka ksiązki - Chodzenie. Amras

Chodzenie (1971) – arcymistrzowskie pod względem językowym i stylistycznym opowiadanie, w którym narrator i niejaki Oehler podczas spaceru...

Zobacz wszystkie książki tego autora
Recenzje miesiąca
Z pamiętnika jeża Emeryka
Marta Wiktoria Trojanowska ;
Z pamiętnika jeża Emeryka
Obca kobieta
Katarzyna Kielecka
Obca kobieta
Katar duszy
Joanna Bartoń
Katar duszy
Srebrny łańcuszek
Edward Łysiak ;
Srebrny łańcuszek
Oczy Mony
Thomas Schlesser
Oczy Mony
Rok szarańczy
Terry Hayes
Rok szarańczy
Klubowe dziewczyny 2
Ewa Hansen ;
Klubowe dziewczyny 2
Pokaż wszystkie recenzje
Reklamy