Pogromca lwów
Camilla Läckberg

Rewelacyjny kryminał, zresztą jak wszystkie Camilli Lackberg :) Tym razem Patrick z kolegami i jego żona szukają odpowiedzi na pytania dotyczące zaginięć młodych dziewcząt i jednocześnie morderstwa z odległej przeszłości. Jedna z porwanych nastolatek, która odnajduje się przez przypadek powoli naprowadza ich na kolejne tropy. Napięcie budowane stopniowo, ale stale, świetna akcja, barwne postaci, a jednocześnie taki surowy, skandynawski styl. Uwielbiam! Polecam!

Na ponad rok "odłożyłam" panią Läckberg, kiedy uznałam, że zaczyna popadać w schemat, a mnie to już zaczyna nużyć. Po tym okresie postanowiłam, wziąć się za następną w kolejności powieść tej autorki. Pomyślałam sobie, że sprawdzę, czy nadal tworzy schematy i czy nadal mi one przeszkadzają. 

Niestety, nadal one są, chociaż chyba trochę mniej i nadal mi przeszkadzaj.?. Znowu w nadmiarze dostałam pokazowych momentów, jak to trudno jest wychowywać dzieci. Znowu odczułam to tak, jakby nikt inny na całym świecie nie miał dzieci, tylko najmądrzejszy policjant Patryk i jego jeszcze mądrzejsza żona, Eryka, która wciąż (schemat) wściubia nosa wszędzie, zwłaszcza tam, gdzie nie potrzeba i gdzie może jej grozić niebezpieczeństwo.

Jednak muszę przyznać, że odnotowałam też dwie "nowości", w tej powieści Pani Camilli. Po raz pierwszy chyba pojawił się wątek polski, a właściwie może nawet nie wątek, co bohater, niestety znowu niepozytywny. Słowo "znowu" odnosi się ogólnie do pisarzy skandynawskich, bo u nich właśnie najczęściej natykam się na Polaków-złoczyńców. 

Druga nowość jest taka, że również chyba po raz pierwszy nie jestem kontenta z zakończenia, które dla mnie właściwie wcale zakończeniem nie jest. Niby sprawa została rozwiązana, ale... no właśnie, ale, kto czytał, pewnie się domyśli, o co mi chodzi, a kto nie czytał, niech przeczyta, jeśli ciekawy ?. 

Powieść przeczytałam z zapartym tchem, a ostatnich sto stron dosłownie z wypiekami na twarzy i to mimo, że to mój drugi raz, kiedy sięgnęłam po tą książkę. Tym razem bohaterowie mierzą się z chyba najbardziej złożoną sprawą w całej sadze. Kiedy już wszystko zdaje się jasne, autorka wprowadza kolejny zwrot akcji. A potem daje nadzieję na kontynuację tej historii.

Pogromca lwów ma tę zaletę, że można bez problemu przeczytać ją jako kolejną część sagi jak i jako indywidualną powieść. Jedyne, czego mi w niej brakuje, to niewielka ilość wtrąceń nt. życia Martina oraz Pauli i Johany. Wygląda też na to, że Mellberg nie ma chwilowo kontaktu z synem.

Niemniej jednak jest to mały uszczerbek w kontraście do liczby zalet tej powieści. Jest mroczna, tajemnica ciąży jak kamień u szyi, a jej rozwianie przynosi ogromną ulgę.

Mam wrażenie,  że to wszystko  już  było. Naprawdę  cieszę  się,  powoli zmierzam ku końcowi  serii. Niestety  to wszystko  staje się  coraz bardziej  nużące. Może nie powinnam czytać tomu po tomie a robić sobie przerwy.

Tym razem sprawa z przeszłości  ściśle wiąże się  ze sprawą prowadzoną przez Patrika.  Zostaje odnaleziona nastolatka, która  zaginęła kilka miesięcy wcześniej. Jednak ulega śmiertelnemu  wypadkowi. Jakby tego  było mało to w trakcie  sekcji zwłok okazuje się że  została brutalnie okaleczone. Policja dowiaduje się,  że zaginęły  cztery  inne dziewczyny. Erika zajęta jest zbieraniem materiałów do  nowej  książki.  Bada sprawę brutalnego  zabójstwa byłego  pogromcy lwów sprzed wielu lat. Smaku dodaje  to, że w piwnicy  domu, w którym  mieszkał było więzione dziecko. Jednak  jego  żona, którą skazano  za to zabójstwo, nie chce  nic  mówić. 

Książka  ma wszystko  co powinien  mieć dobry kryminał.  Jednak mnie znużyła, bo miałam wrażenie,  że to wszystko  już było . A do tego zaczynam nienawidzić Eriki. Wszędzie  musi  wścubić swój nos i prowadzić własne śledztwo. Jej siostra też mnie  denerwuje. Od momentu  zdrady działa mi na nerwy. No i te fragmenty  o teściowej Eriki. Mam wrażenie, że czytam ten sam opis i śledzę te same dialogi  co w poprzednich  tomach.

Sama intryga jest jednak skonstruowani a wszystkie  wątki ściśle splatają się  w jeden. Dobra lektura.

"Pogromca lwów", czyli kolejna część sagi Camilli Lackberg, choć momentami przewidywalna, różni się od pozostałych i choć czytelnikowi może pozostać pewien niedosyt, należy przyznać, że Autorka zastosowała ambitny zabieg literacki, którego nie spotykamy we wcześniejszych częściach. 

Kolejna część sagi o Fjallbace za mną. Jest od pierwszej strony tajemnica i napięcie oraz zbrodnie popełnione z zimną krwią.
Zakończenie pozostaje otwarte, jestem ciekawa czy autorka to rozwinie.