Pieśń ziemi
Lee Seung-u

 Czytałam tę książkę, czytałam, czytałam i czytałam... Strasznie rozciągnęło się to w czasie. Wniosek nasuwa się sam - nie wciągnęła. Książka ma dwoistą naturę. Z jednej strony, gdy już się czyta, wątki wciągają i zmuszają do własnych przemyśleń. Byłam ciekawa jak losy bohaterów, których jest kilku, potoczą się, splotą i jaki tego będzie finał. Z drugiej strony jak już napisałam na początku, strasznie mi się czytanie wlokło i nie biegłam galopem, żeby do książki wrócić i czytać dalej. Ze względu na tę podwójną naturę książki, nie do końca wiem, jak ją ocenić i chyba nie dotarłam do drugiego, czy może trzeciego dna, ale też nie chciałam do nich docierać, tylko skończyć książkę i sprawdzić czy się to wszystko rozkręci i skręci. Warto książkę przeczytać, jednak sądzę, że jak niektórzy się w niej zakochają od razu, to wielu innym nie przypadnie do gustu.

Ksążka koreńskiego pisarza Lee Seung-u jest  powieścią znakomicie napisaną i zmuszaącą do myślenia.Można ą czytać jako powieść historyczną,polityczną,filozoficzno-psychologiczną a nawet w jakimś sensiesensacyjną.Spełniając wysokie standardy artystyczne daje głęboki wgląd w rozmaite dziedziny, od psychologii po sprawy wiary ireligii.Lączy elementy rozprawy teologicznej,powieści psychologiczne , zawikłanych problemów filozoficznych z bardzociekawą historiąAutor podjął próbęprzeniknięcia tajemnicy ludzkiego losu.Losy bohaterów prowadzi różnymi ścieżkami , aby połaczyć ich wspólnym końcem w tajemniczym klasztorze Cheonsan .Powieśc  kończy się czymś w rodzju motta -człowiek dopóki żyje ma szanse zmienić swoje serce i duszę i choćby u kresu życia poznać prawdziwe wartości.Lee seng-u stworzył nam bogate profile psychologiczne każdego z bohaterów.W prowadza nas w głąb natury człowieka  i zaznajamia z mrocznymi stronami  ludzkiej duszy  Szuka  sensu istnienia , rozważa kwestię wiary w Boga i stawia nas przed rozważaniem pojęcia grzechu, sprawiedliwości czy człowieczeństwa.Możemy prześledzić dociekanie twórcy na temat fundamentalnych zagadnień  ludzkiej egzystencji. W dobie literatury , której odpowiednikiem w muzyce jest tzw. styl   disco-polo jest to ciekawa i mądra literatura .Jest przykładem ,że wybitna proza niemusi męczyć i nudzić  .Zasługa w tym oczywiście pisarza ale i też dobrego polskigo tłumaczenia.Wartościwa lektura.