W grudniu 1991 roku u córki Isabel Allende, Pauli, wystąpiły pierwsze objawy ostrej postaci porfirii. Krótko potem zapadła w śpiączkę, z której miała nigdy nie wyjść. Rok później zmarła. Ta książka powstawała podczas długich godzin, jakie autorka spędzała przy łóżku nieprzytomnej Pauli najpierw w madryckim szpitalu, potem w swym domu, w Kalifornii. Świadoma spustoszeń, jakie choroba czyni w mózgu córki, Isabel pisała tę osobistą spowiedź z własnego życia, początkowo jedynie po to, by Paula, w której powrót do zdrowia niezmiennie wierzyła, nie miała trudności z odtworzeniem sobie szczegółów, jakie mogłyby zatrzeć się w jej pamięci. Kiedy stało się jasne, że Paula umrze, nigdy nie odzyskawszy przytomności, Isabel Allende pisała nadal, sama z kolei wiedziona potrzebą zachowania w pamięci postaci córki. \"Wiem, że będziecie o mnie pamiętać, a póki będziecie pamiętać - ja będę z wami\", pisała Paula w swoim ostatnim liście. Publikacja tej wstrząsająco osobistej książki Isabel Allende sprawiła, że postać Pauli, zwyczajnej, młodej dziewczyny, której nieuleczalna choroba nie pozwoliła długo cieszyć się wielką miłością, ani zrealizować nawet części tych planów, którymi tak była pochłonięta za życia, zapada w pamięć milionów czytelników. Mimo osobistego wydźwięku każdej ze stron tej książki, autorka całkowicie panuje nad literackim rzemiosłem. Jej specyficzny styl narracji, który wcześniej urzekł Czytelników Ewy Luny, przenosi niepozorną Paulę w wymiar dostępny jedynie bohaterom literatury wysokiej próby.
więcej
Informacje dodatkowe o Paula:
Wydawnictwo: Muza
Data wydania: 2011-09-21
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 464
Kup książkę Paula
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Paula - opinie o książce
Z biblioteki wypożyczyłam w ciemno, bez zapoznawania się z opisem. Gdy już go przeczytałam, przestraszyłam się, że mi się nie spodoba. Czy potrzebnie?
Jest to saga rodzinna rodu Allende. Pisze go ta słynna autorka w darze dla ciężko chorej ukochanej córki. Paula ma najlepsze lata swojego życia przed sobą, męża, który nie widzi poza nią świata, wszystko u stóp. Zapada na ciężką chorobę- porfirię. Objawia się ona długotrwałą śpiączką i ciężkimi zmianami w mózgu. Isabel Allende wspomina życie swoje i swoich przodków, aby córka po wyzdrowieniu mogła wszystko sobie przypomnieć.
Gdy zaczęłam czytać przeraził mnie fakt, że to prawdziwe informacje o tej rodzinie, że nie będzie ciekawie. Dodatkowo nie znajdziemy tu prawie dialogów. Martwiłam się, że przez to ponad czterysta stron nie przepłynę w tym miesiącu. Myliłam się.
Od pierwszych stron uwiódł mnie styl autorki. Jej barwny, kwiecisty język, którym znakomicie opowiada nawet o polityce. Jej rodzina wcale nie jest nudna, zauważyłam mnóstwo podobieństw do ,,Domu duchów". Znów była tu magia, duchy przodków, niesamowity klimat, który wyczarować potrafi tylko ta autorka.
Kolejny raz przeżyłam wiele emocji. Pani Allende pięknie pisze o uczuciach. Tutaj zwłaszcza do miłości do córki i męża. Wiele razy się delikatnie wzruszyłam. Wcale mi się długo nie czytało. Po ciężkim dniu w szkole ponad 100 stron było normą co uważam za dobry wynik. Podsumowując, polecam. Nie zrażajcie się tematem, czy brakiem dialogów. Ta autorka pięknie pisze, operuje naszymi emocjami i pozostawia niezapomniane wrażenia.
Opinia pojawiła się już na moje-ukochane-czytadelka.blogspot.com
Inne książki autora
Portret w Sepii
0
Czy można napisać trylogię od końca? Okazuje się, że tak - w każdym razie Isabel Allende na pewno to potrafi. Aurora del Valle, główna bohaterka...
Afrodyta
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
Poświęcam te erotyczne dywagacje swawolącym kochankom, a także - dlaczegóż by nie? - mężczyznom pełnym lęku i kobietom pełnym melancholii. Tak rozpoczyna...
Recenzje miesiąca
Pokaż wszystkie recenzje
Przeczytane:2014-02-21, Ocena: 4, Przeczytałem, 52,