Paradoks kłamcy
Michał Kuzborski

"W dżungli praw może rozkwitać tylko prawo dżungli".

To jest debiut? Nie wierzę, bo powieść jest tak dobra, oryginalna i świeża, że może ktoś tu kłamie? 

Spółka planująca wejść na giełdę, musi szczególnie dbać o dobry PR. Trudno jednak utrzymać wiarygodność, gdy komuś bardzo zależy by ją podkopać. Jaki może mieć w tym cel? Oczywiście wrogie przejęcie. A i lokalnym władzom, z podejrzanych względów, zależy na francuskim inwestorze.

Szantaże, podburzanie załogi, donosy, blokowanie gotówki, a nawet areszt i morderstwa? Życie polskiego przedsiębiorcy jeśli jest usłane różami, to bardzo kolczastymi.

W tej sytuacji pomóc może tylko bezpardonowy, ale skuteczny mecenas Żabota i S. - niezastąpiony "spec od pijarowej ściemy". To zdecydowanie duet do zadań specjalnych, grający znaczonymi kartami.

Poznajemy świat biznesu, brudnych zagrań i manipulacji, ale również zaglądamy do życia osobistego S, jego podbojów, ale i niełatwych relacji z ojcem. Styl autora nie tylko wciąga i intryguje, ale i bawi. Bawi do tego stopnia, że wielokrotnie wybuchałam śmiechem, a że i temat debiutów giełdowych jest mi bliski, to dla mnie powieść jest strzałem w dziesiątkę. 

Co tu dużo mówić, jak tylko pojawi się kolejna część, to biorę ją w ciemno. A wierzę, że się pojawi, bo szkoda byłoby nie wykorzystać potencjału takich bohaterów.

"Jeśli zawodowy kłamca mówi, że kłamie, to mówi prawdę czy nie?".

 
Poczytałam trochę o tytułowym paradoksie kłamcy w logice i stwierdzam z pełną stanowczością, że wszelkie takie zagadki to dla mnie czarna magia. Wolę bardziej przystępną formę rozrywki, jaką jest zgłębianie takich debiutów jak ten – ciekawie napisanych, nietuzinkowych i zaskakujących. Tym bardziej, że do jego lektury zachęca mnie osobiście sam Mecenas Żabota.

Michał Kuzborski to urodzony w 1984 r. wrocławianin, który po maturze publikował swoje teksty w lokalnych gazetach. Przez dwanaście lat prowadził własny biznes, a przez pół roku przebywał w Los Angeles. Jest absolwentem filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim. Wolny czas poświęca muzyce.

S. to trzydziestolatek, będący specjalistą od brudnego PR, nazywany przez siebie zawodowym kłamcą. Bohater zostaje wciągnięty przez Mecenasa Żabotę w sprawę pewnego szantażu. Jak się okazuje, zlecenie nie należy do najłatwiejszych, gdyż w sprawę uwikłani są ludzie polityki, biznesu, a także przestępcy. S. bierze udział w grze, w której każda, kolejna rozgrywka staje się coraz bardziej niebezpieczna.

Bezczelni i aroganccy bohaterowie chyba najczęściej zostają w pamięci czytelników. S. niewątpliwie należy do tego grona, gdyż dzięki zastosowanej przez autora pierwszoosobowej narracji, protagonista ten w całości skupia uwagę swoją życiową postawą. Ten specjalista od czarnego PR to wielowymiarowa postać, a ukazane w powieści życiowe problemy bohatera – począwszy od skomplikowanej relacji z ojcem, a skończywszy na rozpadzie związku, budują jego intrygujący rys psychologiczny. Poza tym, ujmować w tej postaci może także pewna filozofia życiowa, uwidaczniająca się w wygłaszaniu wielu trafnych uwag, jak chociażby ta mówiąca o tym, że "Sukcesu nikt ci nie da, musisz po niego sięgnąć. Musisz być agresywny", a także to, że tak pięknie potrafi kłamać.

Ciężko zaklasyfikować tę powieść do jednego gatunku, gdyż wymyka się ona schematom. Czytelnicy znajdą w jej fabule trochę kryminału, trochę powieści obyczajowej, a nawet w pewnej mierze, elementy dreszczowca. Jest w tej książce sporo wątków dotyczących kuluarów prowadzenia biznesu w naszym kraju, styku świata prawniczego, biznesowego i przestępczego, a także ukazane w tle odwieczne pragnienie miłości i akceptacji. Wszystkie te elementy zostały powiązane ze sobą pewną intrygą, której finał okazuje się być co najmniej zaskakujący dla czytelnika i dla samego S.

Nie mogę nie wspomnieć o mecenasie Żabocie, który niewątpliwie oprócz S. jest jedną z najbarwniejszych postaci ukazanej historii. Prawnik ten, obdarowany przez autora niezwykle sarkastycznym poczuciem humoru, przykuwa uwagę czytelnika swoją aparycją i ciekawymi tekstami. Dialogi pomiędzy nim, a głównym bohaterem to chyba najlepsze fragmenty tej powieści.

Myśląc o debiucie Michała Kuzborskiego, do głowy przychodzą mi kultowe polskie filmy sensacyjne z lat 90. XX wieku. Myślę, że ta książka posiada bowiem podobny klimat, a mianowicie wystawia niektóre mechanizmy na światło dzienne, celnie je puentując, a także dodaje do tego nieco dramatyzmu, okraszonego czarnym humorem. Warto zapoznać się z tą książką, tym bardziej, że autor  niebawem szykuje dla czytelników kontynuację losów S. pod tytułem "Dylemat więźnia".

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

Narracja prowadzona w bardzo ciekawy sposób, postacie są autentyczne. Język jest bardzo naturalny, autor nie unika przekleństw a dialogi bywaja momentami zabawne. Polecam