Orzeł Biały (#1). Orzeł Biały
Marcin Sergiusz Przybyłek

Polska ostatnim bastionem ludzkości w zalewie zmutowanych orków. Twierdza Polska. Panaceum dające nieśmiertelność nie zadziałało tak, jak powinno. Ludzie zaczynają zmieniać się w zielone monstra, które pragną tylko krwi i chaosu. Twierdza Polska zmienia władze, gospodarkę i organizację społeczna na czas oblężenia. Tytułowy batalion Orzeł Biały broni zachodnich granic przed najazdami Grunów. Autor zastosował zabieg znany już z powieści Roberta Szmidta - czyli uczynił bohaterami fanów, którzy się zgłosili (notabene Niszczyciel Światów też się tam znalazł, Uk! Uk!). O ile w "Szczurach Wrocławia" zzombieni ginęli dość szybko i raczej masowo, starcie orki - ludzi dało szerszy wachlarz możliwości, zarówno jeśli chodzi o długość życia, jak i rozwinięcie historii i charakterów zarówno wojaków, naukowców, cywili, jak i bestii. Sam opis twierdzy - pomijając niepotrzebną krytykę opcji politycznych - przypominał mi duch międzywojennej Polski i wielkiej odbudowy, powszechnej mobilizacji. Duży plus za zwrócenie uwagi na niedostępność niektórych zdawałoby się powszechnych artykułów jak kawa, herbata, czekolada, specyficzne alkohole, benzyna - bardzo dobre ujęcie i próba zrównoważenia innymi. Wciągająca fantastyka militarna. Nie przeszkadza tu nawet niemała objętość, bo choć samą fabułę można by przedstawić krócej, dostajemy tez sporo historii pobocznych poszczególnych postaci, składające się w dość ciekawą mozaikę - nie brak w tym też elementów komicznych, zwłaszcza przy zachowaniach Grunów czy Vertów. Spory też jest nacisk na różnorodne szczegóły militarne - uzbrojenie, pancerze, pojazdy wraz z ich starosłowiańskimi nazwami modeli. No właśnie, starosłowiańskie, Sporo tu odniesień do rodzimowierców, nawet tzw. turbosłowianie znajdą tu teorię Wielkiej Lechii, wszystko to byłoby do przełknięcia, gdyby nie schematyczny, sztampowy i nieco namolny antyklerykalizm - w swoich odsłonach bazujący na wszystkich możliwych mitach i uprzedzeniach. Trochę brak tu równowagi. Pomysłowo poprowadzona akcja, niebezpieczna misja, ale też zagrożenie przenikające przez granice, nawet do samego Pałacu. Brak zbędnego patosu, wyczuwalny klimat oblężenia, wysiłek odbudowy Twierdzy Polska, barwna galeria postaci... Mimo zastrzeżeń czekam na drugi tom, tym razem kierujący spojrzenie na hordy wschodnie. Ku chwale Twierdzy!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 Blisko rok temu po raz pierwszy usłyszałam o akcji organizowanej przez Pana Marcina Przybyłka, której to przedmiotem był nabór chętnych czytelników, do mniej lub bardziej rozbudowanych,  ról w jego najnowszej powieści pt. "Orzeł Biały". Zaistnieć na wieki na kartach literatury...? - rzecz bezcenna! I z tego też powodu zgłosiłam się do tego projektu, następnie zostałam opatrzona pozytywnym komentarzem autora na fanpejdżu książki, i wyczekiwałam z wielką niecierpliwością premiery powieści... Dziś jestem już po lekturze "Orła Białego" i wrażeniami z niej chcę się podzielić w niniejszej recenzji. Recenzji rzecz jasna subiektywnej, gdyż przecież nie można inaczej mówić o książce, która po części jest także moją historią...:)

 "Orzeł Biały" to misterne, barwne i inteligentne połączenie literatury fantasty z powieścią wojenną, klimatami postapo, horrorem, oraz doskonałą komedią...:) Fabuła książki przenosi nas w odległą przyszłość, a dokładniej rzecz ujmując do roku 2057, gdzie to świat przedstawia się w nader ponurych, a zwłaszcza  ciemno zielonych, barwach... Otóż kilkanaście lat wcześniej ludzkość zachłysnęła się niezwykłym wynalazkiem koncernów farmaceutycznych - "N-Genem", który to miał hamować proces starzenia się, leczyć większość chorób, dawać nieśmiertelność... Niestety, lek miał poważne skutki uboczne, w wyniku których to ludzie przemieniali się w zielone, żadne krwi istoty - Orki, zwane także Engelsami. I gdy cały świat zzieleniał, zidiociał i cofnął się w rozwoju o kilkaset lat, jedyną ostoją cywilizacji, bezpieczeństwa i ludzkości, pozostała Polska - Twierdza Polska. Od lat narażona na ataki Orków broni bezpieczeństwa swych obywateli, dzięki odwadze, poświeceniu i umiejętnościom dzielnych żołnierzy, w tym m.in. zmotoryzowanego batalionu "Orzeł Biały", któremu to król Twierdzy Polska powierza bardzo niebezpieczną misję, od losów której zależeć będzie przyszłość kraju...

 Przyznam szczerze, że zasiadając do lektury tej opowieści, kompletnie nie wiedziałam czego się po niej spodziewać... Czy miałam stać się świadkiem pełnokrwistej powieści wojennej w stylu "ala Rambo", czy też historii z gatunku fantasy, opowiadającej o Orkach i ich walce z ludzkim gatunkiem, czy też wreszcie skomplikowanej intrygi polityczno -szpiegowskiej z elementami powieści przygodowej... I po prawdzie, to dzieło Marcina Przybyłka stanowi sobą połączenie tych wszystkich możliwości, gdyż znajdziemy tu zarówno wojenną epopeję z bohaterskimi czynami żołnierzy i ich dramatycznym losem, emocjonującą historię o "orczym" gatunku, ich kulturze, codziennym życiu i sposobie postrzegania świata ze szczególnym uwzględnieniem na nienawiść wobec różowych, czyli ludzi, jak i również wspaniałą opowieść przygodowo - szpiegowską, w której to główne skrzypce odgrywają i żołnierze batalionu "Orzeł Biały", i ich odpowiednicy po stronie Orków, jak i również cywile... Autorowi udało się bowiem stworzyć tu opowieść monumentalną, niezwykle złożoną, barwną, bogatą w główne i poboczne wątki, z których wszystkie są niezwykle ciekawe i fascynujące... Dawno nie bawiłam się tak dobrze przy lekturze książki, jak w przypadku spotkania z "Orłem Białym"!

 Fabularnie opowieść ta prezentuje się wspaniale, jeśli nie wybitnie! Otóż po krótkim wprowadzeniu w realia tego świata i historię ostatnich kilkunastu lat, zostajemy nagle rzuceni w sam środek najprawdziwszej wojny, gdzie to hordy Orków próbują pokonać dzielne odziały obrońców Twierdzy Polska. I choć początkowo nie jest łatwo odnaleźć się w tych okolicznościach, zwłaszcza ze względu na mnogość postaci, lokacji, wątków, to po kilkunastu/kilkudziesięciu stronach, czujemy się już w tym świecie, jak w swoim domu;) Obserwując naprzemiennie poczynania "zielonych" i "różowych", nie mamy chwili czasu na złapanie oddechu, gdyż ciągle coś się dzieje, i to bardzo emocjonującego. Strzały, eksplozje, walka wręcz, podniebne ewolucje śmigłowców i innych statków latających - wszystko to ukazane zostaje nam w wielką starannością, szczegółowością, inteligencją i w bardzo realistyczny sposób. Walka ta stanowi jednak tylko preludium do właściwej części tej opowieści, jaką to poznajemy wraz z kolejnymi rozdziałami, i której to główną osią jest straceńcza misja kompani "Orzeł Biały" daleko w głąb terytorium wroga... A wcześniej..., wcześniej poznamy kilku bardzo ciekawych i niezwykłych orkowych wojaków, którym przyjdzie się zmierzyć z polską ziemią...;) Oczywiście, nie sposób jest opowiedzieć fabuły tej historii w kilku zdaniach, gdyż jest ona zbyt rozbudowana, bogata w wydarzenia, wątki, lokacje i postacie. Jedno jest pewne - 703 strony lektury upływają nam niczym w ciągu kilku chwil...:)

 Świetna fabuła, doskonały warsztat, emocje budzone tą opowieścią, to jedno. Czym innym jest bowiem sam pomysł autora na konstrukcję tej książki, a więc zaproszenie do udziału w niej wszystkich chętnych miłośników literatury, którzy dzięki temu mogli stać się bohaterami "Orła Białego". I choć nie jest to pierwszy tego typu koncept na naszym rynku, gdyż wcześniej podobną akcję zorganizował Robert J. Szmidt w swojej książce "Szczury Wrocławia. Chaos", to jednak Pan Marcin zrobił to zdecydowanie na większą i bardziej spektakularną skalę! Naturalnie, nie wszystkim przypadły główne role członków batalionu "Orzeł Biały", czy też współdziałającego z nimi oddziału POLOM-u, nie mówiąc już o królewskiej świcie..., ale nawet drobne, epizodyczne role bardzo cieszą, co mogę zaświadczyć na własnej osobie - Urszuli Janiszyn (wiejskiej nauczycielki języka angielskiego wedle tej oto historii);) Ale wielkie emocje budzi nie tylko własny wątek, lecz także i rozpoznawanie, cieszenie się i kibicowanie innym "realnym" postaciom, które zagościły na kartach tej opowieści. Część z nich to znane osobistości ze świata literatury, choćby z wspominanym już Panem Szmidtem na czele, ale także i Magdaleną Kozak, Dominiką Węcławek, Witoldem Jabłońskim, Michałem Cholewą, czy też Arkadym Saulskim, których to znamy z ich literackich  dzieł. Część zaś stanowią blogerzy, członkowie licznych forów i klubów, znajomi z Facebooka, których poznawanie w ich nowych wcieleniach, jest nie mniej ekscytujące;) I tak..., to coś na wzór wielkiej, literackiej, fantastycznej rodziny, którą to tworzymy wspólnie na kartach "Orła Białego":)

 A co do bohaterów, to zostali oni przedstawieni tu w bardzo dobrym stylu:) Ludzie - czyli żołnierze Twierdzy Polska, królewska świta oraz cywile, prezentują się tutaj bardzo intrygująco, wiarygodnie, naturalnie. Żołnierze są tacy, jacy być powinni, a więc czasami odważni, czasami bojaźliwi, czasami kierujący się zdrowym rozsądkiem i logiką, a innym razem zaś poddający adrenalinie, emocjom, szałowi walki, Co ważne, to ludzie tak naprawdę na wskroś zwyczajni, często nie mający nic wspólnego z armią przed apokalipsą "N-Genu", która to na zawsze odmieniła także ich życie... Major Sergiusz "Orzeł" Orłowski, sierżant Mardok "Dziki" Jary, chorąży Dariusz "Samul", kapitan Mariusz "Niania" Krawczyk, kapral Lenny "Choina" Hadder. Ma-Ruda - to tylko niektórzy z bohaterów tej opowieści, którzy na trwale wpisali się w moją pamięć...

Orkowie - to równie niezwykli bohaterowie tej opowieści, którzy rozpalają wyobraźnię czytelników. Pan Przybyłek przedstawił ich jako groźnych, brutalnych, nie koniecznie najinteligentniejszych osobników, którzy to jednak swoją osobowością, charakterem, sposobem myślenia i humorem, po prostu chwytają za serce;) Wiem, że nie powinno się ich lubić, ale ja tych Engelsów po prostu uwielbiam. To, jak autor wykreował i przedstawił świtę Zimona Zackhausena (wielkiego dowódcy zachodniej hordy Uberlandu), czy też samego cesarza Paulusa Lauffa, zasługuje na morze literackich nagród:) Ich sposób ubierania się, wysławiania, umiłowania kulinarne i sposób postrzegania życia i świata, są fantastyczne, niezwykle ciekawe, barwne, zaskakujące i przezabawne! Moi ulubieni bohaterowie z tej nacji, to Dżedaj, Szmidt i naukowiec Leonhard Blatz, których to zaprawdę chciałabym poznać osobiście...;) Natomiast na szczególne wyróżnienie zasłużył niejaki Thomas Rodnick - Ork, będący miłośnikiem książek... Skradł on moje serce, absolutnie!

 Bardzo silną stroną tej opowieści jest zawarty w niej humor, pod wieloraką postacią:) Oto bowiem mamy tu zarówno dowcip sytuacyjny, jak i słowny, który to szczególnie w wydaniu Engelsów, prezentuje się wspaniale:) Autor nie szczędzi tym biednym zielonoskórym ciętego humoru, co rusz naśmiewając się  z ich intelektualnych ograniczeń, ciągot do wszystkiego co związane z  nazizmem, czy też słabości do pięknych kobiet rodzaju ludzkiego i smakołyków w postacie karmy dla psów, o "herzburgerkach" nie wspominając...;) I choć nie powinno się śmiać ze słabości i ograniczeń innych, to w tym przypadku powstrzymać się po prostu nie da;) Co więcej, często musiałam zmykać z tą książka w ręku do pokoju, w którym nikogo nie ma, gdyż moje głośne śmianie się przeszkadzało innym;) Cóż zrobić..., inaczej obchodzić się z "Orłem Białym", nie można...:)

 Teraz czas na to co najważniejsze, czyli wrażenia z lektury... Otóż książka ta porywa swoją opowieścią bez reszty, ciekawi, intryguje, zaskakuje nagłymi zwrotami akcji. Wywołuje u nas silne emocje, od radości, śmiechu i trwogi, do smutku, rozpaczy i współczucia pod adresem tych, którym nie dane było powrócić do domu... Najważniejsze jednak jest to, że książka ta nie nuży i nie nudzi choćby przez krótką chwilę, i że niezależnie od tego czy towarzyszymy dzielnym wojom Twierdzy w ich pojazdach bojowych, czy uczestniczymy w terenowych naradach Engelsów gdzieś na dawnym pograniczu polsko - niemieckim, czyt też obserwujemy emocjonujące wydarzenia z udziałem cywilów..., , zawsze jest pasjonująco, intrygująco i przezabawnie:) Ponadto lektura ta zachwyca nie tylko przygodą i realistycznie przedstawioną tu walką, lecz także ową niezwykłą wizją świata po "N-Genowej" apokalipsie, która prezentuje się tu wybornie. To bowiem nie tylko opustoszałe miasta, cofnięcie się cywilizacji do mroków średniowiecza, konflikt "zielono - różowy", lecz także m.in. powrót do korzeni polskich wierzeń, czyli do pradawnych słowiańskich bóstw i bogów... Czytanie o tej przyszłości jest naprawdę wyjątkowym odczuciem...:) Oczywiście, jak już wspominałam powyżej, moje serce skradły Orki, a co za tym idzie rozdziały poświęcone tym biednym ofiarom leku na nieśmiertelność, były moimi ulubionymi i to je wspominam z największą refleksją..., no może poza scenami z moim skromnym udziałem...;)

 O powieści "Orzeł Biały" można powiedzieć wiele, ale jedno jest z pewnością bezsprzeczne - takiej książki polski czytelnik nie widział! I mam tu na myśli zarówno pomysł na udział zwykłych śmiertelników w roli bohaterów tej opowieści, a co za tym doskonałą akcję promocyjną, jak i również nietuzinkowy i inteligentny pomysł na kreację tego fantastycznego, post apokaliptycznego świata, a także doskonałą warstwę komediową zawartą w tej historii, której nie powstydziliby się najwięksi mistrzowie literackiej komedii;) Myślę, że tym samym książka ta przypadnie do gustu zarówno fanom polskiej powieści fantastycznej, jak i miłośnikom dobrej komedii, którą to książka ta bez wątpienia jest. Polecam z pełnym przekonaniem, a sama już zacieram ręce na zapowiadaną przez autora kontynuację, w której to mam nadzieję ponownie zaistnieć w choćby epizodycznej roli...:)

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Szczerze polecam. Śmieszna, ale też ciężka i zawiła, a i tak dobrze się ją czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mam co do tej ksiązki mieszane uczucia. Z jednej strony pomysł na historię genialny + pięknie wplecione słowiańskie motywy, z drugiej jednak wykonanie mocno rozczarowuje. Styl pisarski nie podszeł mi totalnie. Mnóstwo nazwisk, ksywek (każdy nie powiem po cholerę jakąś ma, nie wpsominająć już o tym, że jedną z kobiet autor ochrzcił ksywką 'Zdzira' :/ co razi niemiłosiernie przez całą książkę :/ . Wiem, że wojna, że opowieść w znacznej mierze o batalionie, ale opisów wszystkich potyczek - które to ciągną się przez mam wrażenie większą częśc książki :/ po prostu czytać się w całości nie da bo są nudne i nic nie wnoszące (nie licząc momentów jak ktoś ginie).  Ponownie - z jednej strony historia wciąga bo czytelnik jest ciekawy jak skończy się ta orkokalipsa, a z drugiej męczy sie niemiłosiernie brnąc przez wszystkie te beznadziejne wielostronnicowe opisy bitew (lub raczej od pewnego momenntu na tyle na ile się da pomijając je) . Chociaż cały czas zastanawiałam się co ja robię ze swoim życiem czytając coś tak w znacznej mierze beznadziejnego, jednak dotrwałam do końca, który to w sumie też nieco rozczarowuje  - oby w drugiej części został główny wątek rozwinięty i jeszcze bardziej wyjaśniony.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)