Ołówek
Katarzyna Rosicka-Jaszczyńska

Zawsze sobie planowałam, że kiedy los "podaruje" mi wolny czas w postaci długiego L4, to będę czytać, czytać, czytać. Nic bardziej mylnego. Począwszy od arcytrudnego czasu w szpitalu, wsłuchana w każdy odgłos obolałego i zszokowanego zmianą ciała, nie mogłam utrzymać książki w rękach. Bardzo powoli wracałam do świata słów, ale tak naprawdę dopiero Katarzyna Rosicka- Jaczyńska, "Ołówek w rękach boga", znalazła do mnie drogę. Czytając jak zwykle postanowiłam dowiedzieć się więcej o autorce i ze zdumieniem przecierałam oczy odnalazłszy jej zdjęcia w internecie. Jakaż to była piękna kobieta i jak piękną pozostała nawet w chorobie (SLA), która wyniszczyła Jej ciało. Piękno kryło się w uważnym spojrzeniu mądrych oczu i przede wszystkim w niezwykłym, opromieniającym wszystko w koło uśmiechu. Dar, jaki niezaprzeczalnie posiadała, to bałwochwalcza miłość do życia i szokująca na to życie zachłanność. Odnajduję tu podobieństwo do mojej ukochanej poetki Haliny Poświatowskiej. I jak to się dziwnie w życiu plecie, że właśnie takie osoby spotykają na swojej drodze nieuleczalna chorobę i cały swój życiowy wigor wystawiają do walki o to, co najcenniejsze. Kasia, dokonując rozlicznych retrospekcji, wspomina to co minęło i bez ogródek mówi o tym, co jest. Nie unika tematów trudnych, bolesnych, osobistych, cały czas między wierszami mając na uwadze to, co najważniejsze- że w życiu liczy się tylko miłość. Mówi o tym, jak szaleńczo szukała jej całe życie, potykając się i błądząc, raniąc siebie i innych. Choroba nauczyła Jej pokory, ale Jej nie złamała. Ta książka to świadectwo najświętszych prawd i tego, że każdy człowiek, nawet schorowany, niemy, bezradny, ma godność i należy ja uszanować. A dla przeciętnego zjadacza chleba, to przypomnienie, abyśmy doceniali każdy moment i każdą chwilę, by bezmyślnie nie przeciekały nam przez palce. Byśmy nie narzekali i docenili jak wiele dał nam los, zanim nie będzie za późno. "Bo czy nie jest cudem to, że możesz chodzić, masz sprawne ciało, że widzisz, słyszysz, oddychasz i możesz smakować życie na tyle sposobów? Dla mnie zamkniętej w bezruchu ciała, odzyskanie utraconej sprawności byłoby prawdziwym CUDEM."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie mogłam się oderwać od doczytania, zarwałam noc i nie żałuję. Pięknie napisana. Książka dla wszystkich: zdrowych i chorych, bogatych i biednych, stojących u progu śmierci i tych o niej nie myślących, a zwłaszcza powinni ją przeczytać lekarze i opiekujący się ludźmi niepełnosprawnymi, aby w nim widzieli wartościowego człowieka

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak to jest nagle przenieść się do innego życia? Jakby zamienić z kimś? Będąc sprawną, aktywną kobietą, radzącą sobie z samotnym wychowaniem dzieci, prowadzeniem przedsiębiorstwa i ciągłymi projektami - wyzwaniami myśli się, że jest się na wierzchołku góry, a cały świat jest u stóp. Wszystko jest możliwe! Również i choroba...która wszystko przestawia...Przestawia i przewartościowuje. Zaczęło się od zachwianej równowagi i upadków...Potem choroba postępowała...Ograniczając wszelką możliwość ruchów...Ciało pozostało bezwładne, ale umysł sprawny...Ale jak przekazać to, co się czuję, gdy nawet najbliżsi nie potrafią rozróżnić twoich słów? Odchodzą znudzeni, przerażeni, że zamiast mamy opoki - mama inwalidka...Jak w trakcie choroby walczyć o godność? Spełniać marzenia? Jak najważniejsze-nie utracić wewnętrznego optymizmu? Ołówek to piękna książka, ucząca - co tak naprawdę jest ważne...Nie poddać się, pogodzić z Bogiem, otworzyć się na ludzi...Wiele mądrych rad płynących z doświadczenia autorki-bohaterki, jak też ciekawa perspektywa patrzenia na świat z perspektywy osoby na pograniczu - życia i śmierci, która z jednej strony nadal stara się żyć 100% na miarę sił i możliwości, z drugiej - coraz bardziej godzi się ze świadomością nieuniknionego przejścia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)