Nikt się nie dowie
Barbara Delinsky

Czy matka może wyrządzić córce krzywdę chroniąc ja przed konsekwencjami złych wyborów? Gdzie sięga granicą między miłością, poświęceniem i skanowanie cudzych decyzji? Czy zawsze rodzic ma rację? Dla każdej matki i córki, wciągająca, pouczająca, piękna

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Autorka pokazuje jak wielka może być miłość matki do dziecka. Czy zawsze za wszelką cenę trzeba chronić dzieci i nie pozwalać im uczyć się na własnych błędach? Sama nie jestem pewna czy postąpiłabym tak samo jak Deborah i Grace. Autorka porusza problem winy i kary. A także to, że często zdarza się, że rodzice przenoszą znienawidzone wzorce wyniesione z dzieciństwa na swoje dzieci. W ten sposób powielają te zachowania, i tym samym robią krzywdę kolejnym pokoleniom, nie zawsze świadomie. Książka wypełniona jest głównie dialogami, więc czyta się bardzo szybko. Bohaterowie wyraziści, historia ciekawa, a język powieści lekki i przystępny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To nastoletnia Grace kierowała autem, gdy zdarzył się wypadek- został potrącony jej nauczyciel. Jednak gdy policja przybywa na miejsce zdarzenia, jej matka Deborah nie zaprzecza, gdy policja uznaje, że to ona była kierowcą. ,,Wydawało się to nieważne, zwykły szczegół techniczny." Automatycznie, bez zastanowienia, chce uchronić córkę przed przykrymi konsekwencjami, bo ,,to właśnie czynią rodzice." Zwłaszcza tacy, których rodzina się rozpadła, których ojciec odszedł do innej. Początkowa mantra, że bohaterki znalazły się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie dostaje nowy wymiar na skutek pewnej wiadomości. Śmierci bez sensu. A przemilczenie Deborah rośnie w siłę. Pomiędzy nią, a córką od tego momentu pojawiła się granica. Granica, od momentu, kiedy Deborah wzięła odpowiedzialność za jej czyny i nie chciała wysłuchać jak Grace się z tym czuje. Znamienna jest scena, kiedy wyznanie córki trafia w próżnię, tak jej matka zamknęła oczy na niewygodne fakty. A to wszystko przez kłamstwo. Ale kłamstwo z miłości. Paradoksalnie przez ochronę Deborah wykreowała nowe cierpienie, kłamstwo wyrosło jak skała, zmuszając do omijania bolesnej i trudnej prawdy. Delinsky bardzo dobrze wychodzi oddawanie stanów emocjonalnych bohaterek, ich obaw i rozterek. Grace ,,kiedyś wiedziała na czym stoi. Kiedyś wiedziała, jak może potoczyć się jej życie. Teraz już tego nie wie." Rozdarta, miota się pomiędzy winą a strachem, znalazła się na progu wytrzymałości. Deborah kiedyś wierzyła w siłę prawdy, w dobro i zło, ale nie teraz. Także inni bohaterowie są realistycznie i autentycznie przedstawieni. Jill, siostra Deborah, która poszła inną drogą życiową, nie mogąc sprostać rodzicielskim oczekiwaniom, szczególnie wymagającego doskonałości ojca lekarza. Który a propos nie jest idealny i wypiera ten fakt. Tak mocno pragnąca akceptacji siostry, zdradza tylko jej swój sekret. Wzrusza syn Deborah, mały Dylan, chłopiec z ciężką wadą wzroku, który gra w bejsbol, bo jest czymś ,,normalnym." Mamy też Hala, prawnika, męża najbliższej przyjaciółki, który pragnie nawiązać z nią romans. Te sekrety, które inni zrzucają na Deborah przytłaczają ją, czyniąc z niej wspólniczkę. Nowa ona jest kłamcą. Nie może się nikomu zwierzyć, czuje, że traci kontrolę nad swoim życiem i nie potrafi tego powstrzymać. ,,Nikt się nie dowie" to wzruszająca i dająca do myślenia historia ukazująca konsekwencje kłamstwa z bezwarunkowej miłości. O prawdzie, która jest jak nos Pinokia, bo wychodzi na wierzch i patrzy bohaterom w twarz czy tego chcą, czy nie. To opowieść o rodzinie i jej sekretach, o skomplikowanym uzdrawianiu relacji, o robieniu tego, co należy. Wskazująca, że najlepszym lekarstwem jest zwykła rozmowa. ,,To jest jak jazda samochodem w burzową noc. Myślisz, że znasz drogę, ale nie możesz być tego pewien." Dlatego sądzę, że książka będzie idealną lekturą dla tych czytelników, którzy cenią sobie psychologiczną perspektywę, życiowe historie i autentyczne emocje. Polecam i zapowiadam, że nie jest to moje ostatnie spotkanie z twórczością pisarki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka pani Delinsky, wręcz obfituje w same tragedie i nieszczęścia. Zaczyna się bardzo poważnie, Deborah Monroe rozwiedziona pani doktor, jedzie samochodem wraz ze swoją szesnastoletnią córką, Grace. Warunki pogodowe koszmarne, ciemno i lejąca się ściana deszczu sprawia, że samochód jedzie bardzo powoli. Mimo tego dochodzi do wypadku. Samochód Deborah potrąca człowieka. Później następuje to co zawsze, śledztwo, protokoły, badania sprawności auta, przesłuchania itd. Jednak przy zeznaniach, bardzo, zawsze uczciwa pani doktor, zaczyna się mijać z prawdą. Nie, żeby zaraz kłamała, po prostu nie mówi o tym, o co jej nie pytają. 

 

Właściwie cała akcja osadzona jest bardzo mocno na międzyludzkich relacjach. Głównie rodzinnych. Deborah, prócz nastoletniej córki, ma jeszcze chorego na oczy młodszego syna. Więc mamy kolejne nieszczęście. Niedawny rozwód również wciąż kładzie się cieniem na jej życie. Pani doktor nie bardzo pojmuje, dlaczego mąż ją zostawił. Trudne relacje z ojcem, niedawna śmierć ukochanej matki. Niechciane sekrety i tajemnice.

 

Autorka zdaje się całkiem sprawnie lawirować i ogarniać te wszystkie zdarzenia i relacje, dużo tu różnych rodzinnych rozmów, dywagacji, spekulacji. Czytało mi się nawet z dużą dozą ciekawości, jak to wszystko się rozwiąże. Jednak w pewnym momencie zauważyłam, że jest coraz więcej powtórzeń, obracanie jednego zdarzenia, wielokrotnie przez wszystkich, tak zwane "wałkowanie". Zaczęłam też dostrzegać, dramatyzm nieadekwatny do sytuacji. Przesadzoną egzaltację i to, że wszystkim niemal, po kolei "oczy napełniają się łzami". Nie przekonała mnie też, bardzo sztuczna, w moim odczuciu jedyna, ale za to jaka "owocna", rozmowa Grace z dziadkiem. Zakończenie również pozostawia wiele do życzenia. Zbyt łatwe, zbyt wygładzone, niemal cukierkowe.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)