Niezapominajki
Ewelina Kłoda

Zawsze gdy spotykam w książkach bohaterkę, która nosi moje imię, w jakiś sposób staje mi się bliska. Nie inaczej było i tym razem, zwłaszcza że z łatwością mogłam ją polubić, utożsamić się z nią, choć jest dużo młodsza ode mnie. Mowa tu o 18-letniej Izabeli, zbuntowanej, upartej, ale i ciepłej i otwartej dziewczynie, która po śmierci matki zmuszona jest wyprowadzić się z ukochanego Krakowa do swojego dziadka, z którym od lat nie utrzymywała kontaktów. Jeśli chodzi właśnie o dziadka, to jest to despotyczny, zgorzkniały, samotny starszy mężczyzna. Już od pierwszych chwil nie układa się między tą dwójką. Czy w końcu będą potrafili odnaleźć wspólny język? Poza tym Iza pragnie odszukać swojego biologicznego ojca. Czy to się jej uda? I dlaczego matka ukrywała o nim prawdę?

"Nigdy niczego nie osiągniesz, jeżeli wciąż będziesz bała się ryzyka. Boisz się zaangażować, by się przypadkiem nie poparzyć. Ale pozwól, że ci coś uświadomię - nie ma miłości bez ryzyka. Nie ma życia bez ryzyka."

Bohaterowie zostali dobrze wykreowani, zarówno ci pierwszo-, jak i drugoplanowi. Mają swoje wady i zalety, popełniają błędy, przez co wydają się być realni. Iza broni się przed miłością. Podłoża takiego zachowania należy doszukiwać się w tym, iż jej matka została zraniona przez kilku mężczyzn. Jednakże miłość to silne uczucie, nie wybiera i rządzi się swoimi prawami. Czy dziewczyna zda sobie w końcu sprawę, że kocha Krzysztofa?

Książka została napisana w formie pamiętnika. Autorce udało się sprawić, że wraz z upływem stron mój niepokój i niepewność względem bohaterów tylko wzmagały się. A już ostatnie strony w szczególności. Zastosowana pierwszoosobowa narracja prowadzona przez Izę pozwala na bliższe poznanie jej myśli, uczuć, emocji. Język i styl jakimi posługuje się autorka są przyjemne w odbiorze.

Ewelina Kłoda w opowiedzianej historii pokazuje, że miłość i przyjaźń potrafią pokonać każdy lęk, każdą przeciwność losu. Uświadamia, że tak naprawdę nie ma sprawdzonego przepisu na szczęście. Życie poddaje nas nieustannym wyborom, próbom, coś daje, ale i coś odbiera. Tylko od nas samych zależy jak je przeżyjemy.

"Niezapominajki" to poruszająca powieść o dojrzewaniu, poszukiwaniu własnej drogi, przyjaźni, miłości, rodzinie, przebaczeniu. To również powieść, która przenosi czytelnika do jego młodości, przypominając tym samym, że my także niejednokrotnie mieliśmy podobne problemy. Bardzo realna lektura traktująca o życiu, pełna wzlotów i upadków, która bawi i wzrusza. Myślę że w książce odnajdzie się nie tylko młodzież, ale czytelnik w każdym wieku. Tymczasem biorę się za dalsze losy Izy w kontynuacji "W poszukiwaniu siebie".

Po "Zapachu wspomnień" postanowiłam sięgnąć po inne książki tej autorki. Uważam, że "Niezapominajki" to raczej powieść dla młodszego pokolenia, jednak postanowiłam doczytać ją do końca. Niektóre problemy poruszane są bardzo istotne. No i przypomniałam sobie bajkę, którą autorka przytoczyła z napełnianiem słoja piłeczkami, kamieniami, piskiem, wodą. Słyszałam ją kiedyś, ale dobrze ją sobie od czasu do czasu przypomnieć, aby wiedzieć na czym skupić się w danej chwili