Eragon – bohater trylogii Dziedzictwo, młody wiejski chłopak znajduje niebieski kamień i przynosi go do domu. Ale zanim udaje mu się sprzedać go handlarzowi, z „kamienia” wykluwa się szafirowy smok, Saphira. Smoka próbuje ukraść zły Urgals, który brutalnie morduje wuja Eragona. Chłopcu i smoczycy w ostatniej chwili udaje się uciec. Od tej chwili Eragon poprzysięga zemstę mordercy wuja i wyrusza na wyprawę by uratować świat i stać się ostatnim legendarnym Jeźdźcem Smoków. Poczekajcie, to nie wszystko.
Eragon jest związany z Saphirą magiczną mocą, psychiczną więzią , która wzmacnia ich wzajemną siłę lecz jest trochę...nieprzewidywalna. Król krainy, w której rozgrywa się akcja – Alagaesii – jest także Jeźdźcem, zaprzedał się jednak ciemnej mocy...W książce znajdujemy wszystko co niezbędne dla nowej generacji fantasy; wspaniałe walki , historyczne bronie, tajemniczy spisek i ... kobieta elf, która pojawia się w snach Eragona.
W pierwszym tomie trylogii „Eragon” bohater dociera do kryjówki buntowników i bierze udział w bitwie z wojskami króla Galbatorixa. Dzięki swojej magii oraz pomocy smoczych Saphiry udaje się ocalić kryjówkę buntowników.
W drugim tomie trylogii Dziedzictwo, kontynuacji bestsellerowego Eragona, Eragon z Saphirą udają się do Ellesméry, krainy elfów, gdzie Eragona czeka dalsze szkolenie. Musi nauczyć się jeszcze lepiej władać bronią Smoczych Jeźdźców: mieczem i magią. Wyrusza zatem w najważniejszą podróż swego życia, poznaje cudowne miejsca i nowych kompanów, przeżywa nowe przygody. Lecz cały czas towarzyszy mu chaos i zdrada, i niec nie jest takie jakim się wydaje. Wkrótce Eragon nie wie już komu może zaufać.
Tymczasem jego kuzyn Roran musi stoczyć własną bitwę – bitwę, która być może narazi Eragona na jeszcze większe niebezpieczeństwo.
Czy mroczne siły króla zdławią wszelki opór? Z tego starcia Eragon może nie ujść z życiem...
Informacje dodatkowe o Najstarszy:
Wydawnictwo: Mag
Data wydania: 2006-11-27
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN:
Liczba stron: 624
Tytuł oryginału: Eldest
Język oryginału: Eldest, Inheritance, Book Two
Tłumaczenie: Paulina Braiter
Ilustracje:-
Kup książkę Najstarszy
Zobacz także
Najstarszy - opinie o książce
,,Najstarszy" to drugi tom serii ,,Dziedzictwo", która zawładnęła czytelnikami na całym świecie. Po wygranej bitwie pod Farthen Dûr Eragon musi przejść szkolenie prowadzone przez ostatniego Smoczego Jeźdźce, Oromisa. Szkolenie nie jest łatwe, a na dodatek Eragon musi podjąć decyzję, która zaważy nad losem Vardenów, jego samego i mieszkańców jego rodzinnego miasteczka.
Gdy Vardeni dochodzą do siebie Eragon musi wyruszyć do Ellesmery, stolicy państwa elfów, by przejść dalsze szkolenie u "Kaleki Uzdrowionego". Eragon, Saphira, Arya i Orik wyruszają w długą, pełną niebezpieczeństw wyprawę do Du Weldenvarden. Na miejscu okazuje się, że ten "Kaleka Uzdrowiony" to tak naprawdę ostatni elfi Smoczy Jeździec, Oromis i jego smok, Glaedr. Eragon tak jak i Oromis nawiedzają bóle w miejscach dawnych ran i razem muszą stoczyć z tym walkę. Podczas elfiego święta, Agaetí Blödhren Eragon zostaje poddany przemianie: staje się "mieszanką" dwóch ras ludzi i elfów.
Tymczasem jego kuzyn Roran sam musi stoczyć walkę z niebezpieczeństwami, jakie czekają go w Carvahall: musi stoczyć walkę z oddziałami Galbatorixa (mam nadzieję, że dobrze napisałem:)) oraz z Razacami. Po udanej bitwie, Roran musi przeprawić całą wioskę do Surdy. Zadanie nie jest łatwe, ale udaje mu się. Wkrótce Roran i Eragon muszą podjąć trudne decyzje, które mogą zaważyć nad ich losem, losem mieszkańców wioski i losem całego świata. Czy Eragonowi uda się dokończyć szkolenie? Czy Eragon pokona Galbatorixa? Kto, tak naprawdę jest ojcem Eragona? Czy Roran i Eragon pogodzą się?
„Żyj chwilą obecną, wspominaj przeszłość i nie lękaj się przyszłości, ta bowiem jeszcze nie istnieje i nigdy nie będzie istnieć. Jest tylko teraz.”
Może zacznę dzisiaj od minusów. Książka była stanowczo za długa. Zdziwiłem się, że to kiedyś powiem, ale taka prawda. Mała czcionka, a na dodatek taka objętość. Nie mówię, że gruba książka to już jest źle, ale autor mógł skrócić opisy przyrody o kilka stron, bo to miejscami mi się po prostu nudziło.
Oczywiście powieść miała także plusy. Jednym z nich jest pomysł autora na fabułę. Bardzo ciekawie opisał podróż Eragona do Ellesmery i interesująco opisał świat przyrody, ale jak już wspominałem, było za dużo opisów. Fabuła jest dynamiczna i chociaż miejscami zwalnia tempo, za chwilę robi powrót w wielkim stylu. Nie zabrakło również mrocznych tajemnic i intryg, które dodawały energii na dalsze czytanie i po prostu nie dało się od tej książki oderwać.
Podsumowując. "Najstarszy" to interesująca powieść fantastyczna, którą czyta się szybko. Osoby, które uwielbiają powieści fantasy mają przed sobą nie lada gratkę. Fani mrocznych tajemnic i intryg także powinni sięgnąć po nią, bo nuż Wam się spodoba. Niestety, czytanie zepsuć mogą Wam przydługie opisy, ale nie można narzekać i mimo to naprawdę warto sięgnąć po tę powieść. Polecam!
Drugi tom przygód Eragona jest spokojniejszy...wiele rozdziałów snuje się leniwie. Opisy krainy elfów są tak pełne zapachów i smaków, że wydawały mi się czasem realniejsze od świata wokół mnie. Mniej tam akcji, a więcej przemyśleń. Dla mnie piękne, choć zapewne nie dla każdego.
Jeden chłopiec... Jeden smok... Świat pełen przygód...
„Najstarszy”, to druga część cyklu „Dziedzictwa”, Christophera Paoliniego.
W pierwszym tomie cyklu pt. „Eragon” Eragon (główny bohater książki - patrz recenzja Eragona) dociera do kryjówki buntowników i bierze udział w bitwie z wojskami króla Galbatorixa. Dzięki swojej magii oraz pomocy Saphiry (smoczycy) udaje się ocalić kryjówkę buntowników.
Przywódca Vardenów (buntowników), wraz z bliźniakami, magami, którzy pomagali Vardenom, oraz Murtaght’agiem, przyjacielem Eragona, z którym dotarł do Farhen Dur’u, miasta krasnoludów, kryjówki buntowników, wdali się w pościg za Urgalami, którzy uciekali po klęsce. Niestety uciekinierów było zbyt wielu. Zabijają przywódcę, a Murtaght i bliźniacy giną w podziemnych tunelach Farhen Dur’u, który mieści się w jednej z Gór Beorskich.
W walce z wojskami Galbatorixa, Eragon zabija Durze – cień, który dowodził wojskami. Do tej pory nikomu nie udało się zabić cienia, bestii w ludzkim ciele. Po tym niesamowitym czynie chłopak otrzymuje miano Eragona Cieniobójcy.
Rada Vardenów zbiera się by wybrać następnego króla. Chcąc nim manipulować, wybierają ich zdaniem najsłabszą i najbardziej podatną na nacisk osobę – Nasuade, córkę Aijhada, byłego władcy buntowników.
Eragon zmuszony jest na publiczną przysięgę, wiecznej wierności Vardenom. Postawiony w sytuacji bez wyjścia, zgadza się na to by Nasuade została nową królową i na przysięgę. Elfka, której Eragon uratował życie w pierwszej części, Arya również zmuszona jest na poparcie nowej władczyni. Rada jest bardzo z siebie zadowolona, ponieważ myśli, że w ten sposób jest w stanie przejąć władze nad buntownikami poprzez Nasuade. Jednak są zbyt pewni słabości dziewczyny i owej przysięgi, którą obiecał złożyć Eragon.
Król krasnoludów Hrothgar załamany po zniszczeniu Gwieździstej Róży (Isidar Mithrim) najpiękniejszego sklepienia a zarazem posadzki, z drogocennych kamieni z niechęcią myślał o poparciu Nasuady. Jednakże chłopak przekonuje go, że jest nie tylko mądra, ale także silna i nie da sobą manipulować żadnej radzie. Hrothgar godzi się po namyśle poprzeć przyszłą królową. Saphira zobowiązuje się wobec króla krasnoludów, że jeśli zbiorą wszystkie kawałki zniszczonego Isidar Mithrim, to go nie tylko naprawi, ale także uczyni jeszcze piękniejszym. Król odzyskuje pogodę ducha i cieszy się z obietnicy złożonej przez smoczycę.
Na ceremonii koronacji każdy musi na głos powiedzieć przed tłumem, że popiera Nasuade, jednak Eragon musi również złożyć przysięgę wierności. Zamiast jak tego oczekiwała rada, Eragon skład przysięgę wierności tylko królowej, nie radzie Vardenów. Po ceremonii chłopak wraz ze smoczycą, Orrinem, krasnoludzkim przyjacielem i Aryą, wyruszają do Ellesmery, miasta elfów, by odbyć tam szkolenie i przygotować się do walki z Galbatorixem. Jednak przed wyruszeniem w drogę, Orrin wręcza Eragonowi hełm z godłem klanu króla i jego samego, z propozycją by stał się członkiem krasnoludzkiego klanu, klanu króla. Cieniobójca przyjmuje propozycję. Wyrusząją na szkolenie do Ellesmery.
W tym samym czasie w wiosce jeźdźca, Carvahall, Ra’zacowie próbują pojmać jego kuzyna Rorana. Jednak tak jak kiedyś Eragonowi i jemu udaje się schronić w Kośćcu. Po kilku dniach dochodzą do niego wieści, że pod wioską zebrała się mała armia króla, która czeka tylko na to by zabrać go przed jego oblicze.
Dni mijają, a Roran nie wychodzi z ukrycia. W pubie jeden z pijanych żołnierzy zabija mieszkańca Carvahall. Wybuchają zamieszki, ciało martwego człowieka zabierają Ra’zacowie, którzy w swoim obozie pod wioską zjadają zwłoki. Dla Rorana to za wiele, postanawia wyjść z kryjówki i zemścić się za tą nikczemność.
Wojska stawiają ultimatum – albo mieszkańcy wioski oddadzą im Rorana, albo zostaną zabici. Przez kilka dni mężczyźni z wioski zastanawiają się co zrobić. W końcu postanawiają, pomścić śmierć mężczyzny i nie oddawać im Rorana. Wszyscy zdolni do walki - kobiety i mężczyźni, zbierają siłę, broń i szykują się do walki z armią. Roran na swoją broń wybiera młot kowalski, kierowany opowieściami Broma, miejscowego bajarza, o heroicznym bohaterze, który pograbiał całe armie jedynie młotem.
Dochodzi do walki, młody, silny i zwinny Roran znakomicie spisuje się w walce i jako jedyny zabija kilku żołnierzy. Od mieszkańców dostaje miano Młotorękiego, wielkie uznanie i posłuch. Przez następne dni toczą coraz większe i częstsze bitwy. Zmęczeni i głodni żołnierze Galbatorixa nie są w stanie pokonać wieśniaków, którzy z pasją walczą o wolność i sprawiedliwość.
Ra’zacowie, stawiają drugie ultimatum – jeśli oddadzą im Rorana, to przeżyją, ale zostaną dani do niewoli, a jak tego nie uczynią, to niedługo ich armie wesprze nowa siła wojsk i wtedy nie oszczędzą nikogo, nawet kobiety i dzieci.
W wiosce panuje zamęt i głosy są podzielone. Jedni chcą walczyć do końca, nawet jeśli czeka ich tylko śmierć, drudzy wolą żyć, mimo iż w niewoli. Po wielu naradach postanawiają wysłać kobiety i dzieci do Kośćca, by się ukryli przed wojskami wroga, a mężczyźni mieli stawić czoło armii.
Przywództwo za swoje osiągnięcia w walce, szacunek i dobre strategie wojenne przejmuje młody kuzyn Eragona, który nie ma pojęcia co czynić, czy walczyć, czy się poddać. Jednakże sprawę szybko przesądza radykalny obrót zdarzeń.
Ra’zacowie, pod osłoną nocy wkradają się do wioski i porywają Katrinę, narzeczoną chłopaka, córkę Sloana- rzeźnika. Roran postanawia wdać się w pościg za bestiami i odbić dziewczynę. Kiedy wraz z paroma ludźmi z wioski zakrada się do obozu żołnierzy, okazuje się, że Sloan zdradził i cały czas informował o ich założeniach wojskom, ale gdy porwali mu córkę, udał się do nich błagając by ją uwolnili. Jednak bezlitośni Ra’zacowie nie chcieli go słuchać i odlecieli na swych potężnych, latających bestiach wraz z dziewczyną.
Gdy powrócili do wioski, chłopak staje przed tłumem i wygłaszając ów przemowę:
„(...) Teraz znam prawdziwą naturę imperium i Galbatorixa. Są źli. Galbatorix to nienaturalna skaza na obliczu świata. Zniszczył Jeźdźców i najlepsze czasy spokoju i dobrobytu, jakie znały dzieje. Jego słudzy to ohydne demony zrodzone w pradawnej otchłani, ale czy Galbatorixowi wystarczy zmiażdżenie nas pod obcasem? Nie, on chce zatruć całą Alageasię, zdusić nas ciężkim płaszczem biedy. (...) Chyba, że znajdziemy w sobie dość odwagi, by stawić opór złu. Walczyliśmy z żołnierzami i Ra’zacami, jeśli jednak będziemy czynić to samotnie, niczego nie zmienimy. (...) Wybieram odejście z Carvahall. Przeprawię się przez Kościec i popłynę z Nardy statkiem do Surdy, tam dołączę do Vardenów, którzy od dziesięcioleci walczą, by uwolnić nas od tej tyranii. Ale nie chcę iść sam. Chodźcie ze mną....”
Kiedy skończył, ludźmi wstrząsnęło. Jednakże postanowili wraz z Roranem odejść, pozostawiając w Carvahall tyko przeszłość, idąc do Surdy, do Vardenów, ku nowej lepszej przyszłości.
Autor dorósł i dojrzał, co znalazło odzwierciedlenie w jego twórczości. Zwrócił baczniejszą uwagę na poszczególne rasy i świat przedstawiony, wprowadził podwójną narrację, przybliżył czytelnikowi historię i normy społeczne swojego uniwersum. Tom ten prezentuje sobą o wiele wyższy poziom od poprzedniego. Choć nawiązania do sagi Lucasa są wciąż mocno widoczne, to w tej części Paolini zdaje się bardziej ściągać od Tolkiena i Martina, co opowieści wyszło zdecydowanie na dobre.
Język powieści jest trudniejszy niż wcześniej, choć jednocześnie wciąż mało skomplikowany. Akcja rozwija się płynnie, a autor bardziej skupił się na wikłaniu fabuły niż jej morderczym tempie. Zagadka, kto jest tytułowym „Najstarszym” doczeka się rozwiązania, jednak dopiero przy końcu książki. Nie zabraknie też wątków militarnych. W rozlicznych bitwach aż nazbyt heroiczne czyny okupione zostaną krwią, ranami i ofiarami. Same sceny batalistyczne są niezwykle barwne i obrazowe, a uważny czytelnik zauważy, na których produkcjach wzorował się autor.
Nieśmiały wątek romantyczny, jakiego zalążek obserwowaliśmy w poprzednim tomie, przekształci się w całkiem konkretny wątek miłosny. Strzała Amora nie dotyka przy tym tylko Eragona, ale również jego kuzyna. Ten drugi będzie musiał wykazać się nie lada męstwem, by uwolnić wybrankę swego serca z rąk wroga.
Druga część „Eragona” obfituje w wiele walk, szybką akcję i mnóstwo wydarzeń, którymi raczy nas młody pisarz. Zaskakujący finał, w którym wyjaśnia się tytuł książki „Najstarszy” i nazwa cyklu „Dziedzictwo”. Finał jest jeszcze bardziej dynamiczny, obfitujący w opisy walk, wyjaśnienia i rozwiązania tajemnic, które dręczyły nie tylko bohaterów książki, ale także i nas, czytaczy. Mocno polecam fanom fantasy, ponieważ jest to książka, która może zadowolić nawet najbardziej wybrednych. Nic nie jest takim, jakim się wydaje.
Jak wiadomo, "Najstarszy" to druga książka z cyklu "Dziedzictwo". Moim zdaniem, aby zrozumieć, co? gdzie? jak? i dlaczego?, należy wcześniej przeczytać pierwszą część, pt. "Eragon". W niej wstępujemy do świata smoków i magii. Natomiast w "Najstarszym" dowiadujemy się więcej o życiu Eragona, jego smoczycy Saphiry, kuzyna Rorana oraz o poszczególnych gatunkach, jak ludzie, elfy czy krasnoludy. Właściwie to dopiero pod koniec książki dowiadujemy się, kto jest tym tytułowym "Najstarszym". Książka trzymająca w napięciu, pełna zwrotów akcji.
Zachęcam do lektury nie tylko młodzież :)
Eragon i jego smoczyca Saphira ledwie uszli z życiem z ogromnej bitwy z wojownikami Imperium na Płonących Równinach. Teraz muszą stawić czoło kolejnym...
Autor międzynarodowego bestsellera fantasy powraca z zupełnie nowymi opowiadaniami ze świata Eragona i cyklu Dziedzictwo! Wędrowiec i przeklęte dziecko...
Przeczytane:2017-08-05, Ocena: 6, Przeczytałam, 52 książki 2017,
Historia Eragona i Saphiry ciągają bez reszty. Życie wśród elfów, krasnpludów i smoków wydaje się bajeczne i może być spełnieniem marzeń niejednego. Nawet jeśli wszystko dzieje się podczas wojny.