Łukasz Frączak informuje we wstępie do swojej książki: „oddaję w Twoje ręce zbiór myśli, które kłębiły się w mojej głowie przez ostatnich dwadzieścia lat życia”. Można by pomyśleć, że to zbiór jak każdy inny, ale to nieprawda. Już sam tytuł przyciąga i intryguje – wszak lubimy zaglądać do cudzej głowy i życia. W miarę zagłębiania się w tekst chwilami daje się odnieść wrażenie, że dla autora ta książka jest formą terapii. On musi po prostu wyrzucić z siebie to, co nagromadziło się w jego głowie przez ostatnie dwadzieścia lat – a zwróćmy uwagę, ile może się stać w takim czasie. Autor nie łaknie atencji, nie zależy mu. Chce tylko pozbyć się z głowy całego zła, krzywdy i smutku, które się tam nagromadziły.
Informacje dodatkowe o Moje paranoje 2002 - 2022:
Wydawnictwo: Warszawska Firma Wydawnicza
Data wydania: 2022 (data przybliżona)
Kategoria: Poezja
ISBN:
Liczba stron: 153
Język oryginału: polski
Kup książkę Moje paranoje 2002 - 2022
Zobacz także
Moje paranoje 2002 - 2022 - opinie o książce
Tęcza emocji.
„Czuję się, jakbym żył w innym świecie.
Wszystko jest błahe i mało istotne.
Czuję się jak podróżnik, któremu wiatr wyrwał z ręki mapę.
Czuję się jakbym miał rozdwojenie jaźni.”
Autor wyrzuca w swojej książce wszystko to, co kłębiło się w jego myślach, to, co go bolało przez dwadzieścia lat, aby zacząć żyć na nowo bez kumulujących się negatywnych emocji. Zadaje pytania, analizuje i odpowiada. Dzieli się z nami samotnością, brakiem matki i emocjonującym listem oraz pustką, która po niej pozostała, nieradzeniem sobie z życiem w pojedynkę.
Książka jest dość nietypowa, jest to biografia myśli autora napisana po części prozą, a po części poezją. Pięćdziesiąt rozdziałów bardzo emocjonujących. Spodobały mi się przemyślenia autora i nurtujące go pytania. Każdy z nas ma ich mnóstwo w zależności od zaistniałej sytuacji czy interesującego w danym momencie tematu. Niestety, nie na wszystko znajdziemy odpowiedź albo taką, która by nas usatysfakcjonowała. Z wieloma zdaniami również zgodzę się z autorem, dotyczącymi chociażby polityki. W pewnych kwestiach mamy podobne poglądy na otaczającą nas rzeczywistość.
„Czynienie dobra jest swego rodzaju zadośćuczynieniem. Pomimo obserwacji przedstawiających świat pogrążony w przemocy, ciemnocie i chaosie, musimy robić wszystko, by z każdym dniem zwiększyć wiarę w to, że nie dążymy do samodegradacji i unicestwienia tego, co do tej pory stworzyliśmy.”
Łukasz porusza tematy istotne w naszym życiu jak: nasze pochodzenie, wolność, egzystencjalizm, życie w ciągłym biegu, ciągłe wybory życiowe, problemy i rozterki dotyczące codzienności, udowadnianie innym własnej wartości, chwile zwątpienia i temat samotności. W życiu pojawia się wiele przeszkód, które czasem, a może w większości sami je kładziemy sobie pod nogi. Zamiast żyć i czerpać z niego pełnymi garściami, bo nasze życie wcale nie trwa długo, jakby się wszystkim wydawało. Ani się obejrzymy, a dobiegnie końca. „Moje życie, a raczej zwykły bezsensowny byt, to jedna wielka paranoja”. Jak tu nie zgodzić się z autorem. Życie każdego człowieka wygląda podobnie jak w tym cytacie, jednak każdy z nas ma wybór, jak to życie przeżyć, by nie było tylko bezsensownym bytem, bo każdy z nas „zasługuje na lepsze czasy na szczęście”, miłość i maleńki dar od losu. Wierzę, że każdy z nas ma jakąś misję do spełnienia na ziemi. Jaką? Tego do końca nikt nie wie… Ale trzeba w to wierzyć. „Musimy dać radę, bo na samym końcu naszej życiowej drogi czeka na nas wspaniała nagroda…”. Ciekawa pozycja, której warto przyjrzeć się bliżej. Serdecznie Wam polecam.
„Którą ścieżkę wybrać?
Patrzę na jedną – wydaje się dobra.
Patrzę na drugą – wydaje się zła.
Patrzę na trzecią – widzę, jak gdzieś z daleka wyłania się delikatny błysk.”
Przeczytane:2023-05-14,
Debiut literacki to zbiór myśli oraz wierszy o wszystkim, co otacza autora. Pisane z żalem i nostalgią, ale mimo wszystko tli się w autorze iskierka nadziei. To dla niego swoista terapia.
Wiele osób doświadcza samotności, ale mogą mieć trudności z określeniem jej źródła. Czy pochodzi z wnętrza, czy z kiepskiego związku? Podmiot liryczny zmaga się z samotnością, brakuje mu tej właściwej osoby i nie chce żyć samotnie.
„Potrzebujesz, żebyś wreszcie nie żył sam.
Żeby mieć się do kogo przytulić, poczuć delikatność dłoni, ust, włosów, spojrzenia tak prosto w oczy”.
Dwadzieścia lat to szmat czasu, a książka cienka. Może autor wybrał tylko te refleksje, które nadawałyby się do publikacji? Nie wiem, lecz mogłaby być nieco grubsza.
Jak widzicie na zdjęciu, zaznaczyłam kilka fragmentów, przy których można podumać, wyciągnąć wnioski i lekcje. Choć czytało mi się przyjemnie, to miałam wrażenie, że panuje tu chaos. Przydałoby się pogrupowanie tematów o miłości, ojczyźnie, ludziach. Niemniej jednak bardzo polecam. Myślę, że każdy z nas odnajdzie cząstkę siebie. 😉
Lubicie poezję?
„W dzisiejszych czasach,
Gdy granice zanikają,
Gdy wszyscy wokół
Nasz kraj za nic mają,
Jestem bardzo dumny
Ze swojego pochodzenia,
Choć krajobraz dookoła
Dziś tak bardzo się zmienia...”.
„Śliska jak wilgotna folia jest dziś intencja dobrego uczynku.
Gdyby tak każdy z nas miał nos jak Pinokio, musielibyśmy go obcinać co dzień niczym zbyt długie firany.
Obłuda towarzyszy ludziom na całym świecie.
Jest jak klosz, który uniemożliwia rozbłysk radosnej i szczerej cząstki naszej osobowości”.
„Całe życie opiera się na metodzie prób i błędów.
Tylko ten, który próbuje, odkryje to, co mu przeznaczone
i dotrze tam, gdzie chce...”.