Listy do mojego oprawcy. Miłość, rewolucja i irańskie więzienie
Huszang Asadi

Czytając tę książkę przypomniała mi się wypowiedź Wojciecha Tochmana, wypowiedziana przy okazji wydania książki "Dzisiaj narysujemy śmierć": "Pytany jestem często, jak znoszę to, o czym piszę. Jaką osobistą cenę za to płacę? Odpowiedź nie wydaje mi się ani ważna, ani specjalnie interesująca. Wolałbym, aby ktoś, kto sięga po moją książkę, sam siebie spytał: dlaczego o tym czytam? Dlaczego się z tym mierzę?" Dlaczego sięgnąłem po tę książkę? To najważniejsze pytanie po tej lekturze. Nie rozliczanie Autora za jego słowa, nie pytanie, czy jego oprawca odpowiedział na którykolwiek list, ba! czy którykolwiek został faktycznie wysłany, czy to tylko wyimaginowany monolog Huszanga Asadiego? Wreszcie, nie jest najważniejsze, czy ta terapia jakoś jemu pomogła. Po co to przeczytałem? Po co Ty to chcesz przeczytać? Jest kilka trywialnych odpowiedzi - bo kolejna książka Czarnego (a to gwarancja wysokiego poziomu literatury), bo kolejna ciekawa pozycja (jak by nie patrzyć) historyczna, bo o Iranie etc. Nie są to chyba jednak główne przyczyny. A może jednak tak? Bo nie spodziewałem się aż tak wielkiego ekshibicjonizmu ze strony Autora. Spodziewałem się czegoś łagodniejszego... Tymczasem miałem okazję niemal na własnej skórze czuć chłód więziennej celi, czuć uderzenie bata na swych stopach czy też ból wykręcanych rąk. To było naprawdę realistyczne doświadczenie. Po co więc to przeczytałem? Chyba po to, by dowiedzieć się (przypomnieć sobie?), jak niewielka granica jest między katem a ofiarą oraz ile znaczy być człowiekiem. I jak wiara we własne ideały może człowieka ocalić i jednocześnie go unicestwić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)