Kruk,co kracze pokrakanie
Pan Poeta

Jestem ogromną fanką twórczości Pana Poety - kocham jego poczucie humoru i niebanalne tematy, które porusza w swoich bajeczkach. Bawią one zarówno maluchy, jak i dorosłych, są bardzo współczesne, barwne, wesołe - po prostu bomba! Ponadto autor zawsze zawiera w nich ciekawy przekaz i morał, który potrafi dać do myślenia, a bohaterami są znane wszystkim ptaki, podkoloryzowane ludzkimi cechami i... słabościami. Była już kura, był wróbel - teraz przyszła kolej na kruka.    Dokładny tytuł książeczki brzmi: "Kruk, co kracze pokrakanie". Jak pewnie się domyślacie, w tej opowieści ciężko mowę tytułowego bohatera zrozumieć - nie tylko czytelnikowi, ale i innym ptakom. Ptasie trele - w tym przypadku szczególnie krakanie - otrzymały rolę obcego języka, co ogromnie mi się spodobało. Kruk "nadaje ton krakania na podwórzu", co zdaje się irytować inne ptaki, bowiem wiele z nich zdaje się nie rozumieć "pokrakanego języka". Co więcej - zerkając na ilustracje - bez trudu można się domyślić, że główny bohater nie jest zbytnio zainteresowany nauką innych, ptasich języków. Tutaj dochodzimy do morału - jak zawsze trafnego: "A jeśli chcesz zrozumieć znaczenie obcej mowy, powiem ci coś, co rzekł mi ktoś: języków ucz się nowych".   Pan Poeta wspaniale obserwuje współczesne społeczeństwo i na jego podstawie popełnia pouczające i rozbawiające twory. Po przeczytaniu "Kruka..." od razu przypomniały mi się wszystkie wakacyjne (i w zasadzie nie tylko wakacyjne) historie, gdzie Polacy są oburzeni, że ktoś w Polsce śmie mówić w innym języku niż polskim, a sami wyjeżdżając za granice często nie potrafią sklecić nawet poprawnie jednego zdania w obcym języku. Mam wrażenie, że w jakimś stopniu Pan Poeta do tego nawiązuje w tej historii - tak naprawdę, każdy język jest "pokrakany" dopóki, dopóty nie poznamy choćby nieco jego podstaw, najważniejszych zwrotów...    Poza częścią zarówno rozrywkową, jak i niosącą przekaz, jestem zakochana w sposobie, w jakim tekst współgra z rysunkami. Jestem zakochana w ilustratorce tych bajeczek, Joannie Młynarczyk, bowiem idealnie odmalowuje nie tylko tekst, ale - za pomocą kolorowego obrazu - dodaje też do niego coś od siebie, co jeszcze bardziej urozmaica czytaną opowieść. Nie wiem, czy to sprawka sugestii autora, czy też jej własna intencja twórcza, ale jedno jest pewne - wychodzi jej to po prostu bosko!   "Kruk, co kracze pokrakanie" to kolejna wyśmienita, ptasia bajka spod kreatywnego pióra Pana Poety, którą polecam nie tylko dzieciom, ale i dorosłym. Te historyjki to rozrywka dla całej rodziny -bawią i zmuszają do drobnej refleksji. Polecam z całego serca!   P.S. W styczniu ukaże się kolejna bajeczka z tej serii, tym razem będzie to "Kaczka, co przebrała miarę". 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Do ptasiej ferajny doszedł "Kruk, co kracze pokrakanie". Jak nowy bohater został przez nas przyjęty? Cieplutko i z uśmiechem, bo to kolejna świetna i wartościowa bajka – zabawna i z morałem!

Ważna sprawa 

Rozumiemy, że nauka języków to ważna sprawa – bez tego ani rusz zawodowo, bez (przynajmniej podstaw) nieco trudniej na urlopie za granicą. Ale jak przekonać dziecko, by chętnie podeszło do tego tematu? Z pewnością warto mu przedstawić taką sytuację, gdzie to właśnie znajomość obcego języka jest konieczna do porozumienia się z innymi. Powiecie, że można i bez tego? Oczywiście, da się bez tych dodatkowych umiejętności funkcjonować, ale jednak warto sobie (i innym) to życie ułatwić. 

"Kruk, co kracze pokrakanie" to trzecia z serii bajek Pana Poety, która zachwyca dowcipnym językiem, kusi barwnymi ilustracjami (autorstwa Joanny Młynarczyk), bawi i do dodatkowo pomaga zrozumieć pewne sprawy. 

Tym razem głównym bohaterem wierszowanej opowieści jest Kruk, który w planach ma tylko krakanie. Czy Kruk mówi jakimś szyfrem, skoro nie bardzo rozumiemy, co chce nam przekazać? Czy da sobie radę z nawiązaniem kontaktu z innymi ptakami, skoro sam zna tylko kra, kra i kra? Nasz Kruk wzbudza sensację! Pojawia się w obcym mieście, poznaje lokalne zwyczaje i sam daje się poznać, choć niestety nikt nie rozumie, co ten obcy – dziwny i fascynujący - ptak ma do powiedzenia. Dochodzimy tu do zagadnienia tolerancji, która przejawia się w próbie oswojenia inności. Nie ma mowy o wyobcowaniu czy szydzeniu z "dziwnego gościa", ale też brakuje tu płaszczyzny do porozumienia, chociaż – co ważne – chęci są. 

Bajkę o kruczym krakaniu warto przeczytać z maluchem, ale też podsunąć ją dorosłemu – w końcu sprawy małe i duże, współczesne problemy codzienności – dotyczą nie tylko najmłodszych czytelników. Co w tym wszystkim jest najlepsze i jaki wniosek, morał płynie z tej historii? Otóż, moi Drodzy, na naukę nigdy nie jest za późno.

Wydanie znów zachwyca

 Niewątpliwie ogromną zaletą bajek autorstwa Pana Poety jest fakt, iż są po pierwsze krótkie i w tej swojej zwięzłości skoncentrowane na jednym współczesnym problemie, i po drugie – są pisane wierszem, co stanowi ciekawą alternatywę dla literatury dziecięcej, którą kojarzy głównie – niestety! – z prozą! Nie bez znaczenia dla atrakcyjności treści pozostaje tu jej śpiewna, rytmiczna forma – wierszyk bardzo szybko wpada w ucho, zatem już po kilku czytaniach dziecko zaczyna płynnie recytować. To właśnie ta chwila, kiedy serducho rodzica się cieszy. Poza tym – oprócz tej całej radości z czytania i recytowania – książka porusza pewien ważny problem (jak to u Pana Poety bywa), a całość – krucze zachowanie, wnikliwa obserwacja postaci, z którymi się spotyka oraz towarzyszące temu emocje – stanowi doskonały materiał do dalszych rozważań i rozmów z dzieckiem. A co może dziecko? Sporo, bo z jednej strony stawia się w sytuacji przybysza, którego nikt nie rozumie, ale z drugiej – dostrzega pewną niesprawiedliwość (?), bo "dlaczego nikt się nie nauczył krakać?" – pyta moja córa. Cóż... trudno wyjaśnić, dlaczego się nie rozwijamy, prawda? Wiecie, co mnie jednak najbardziej przekonuje? Prostota... i oczywiście wydanie. Książeczka w twardej oprawie sprawdza się doskonale. Dodatkowe wzmocnienie w postaci szytych stron daje nam spore pole do popisu. Wspominałam, że często wracamy do tych bajek, a wiadomo, że ciągła eksploatacja sprzyja "psuciu". Powiem Wam jednak, że na razie nie zauważyłam żadnych uszczerbków na żadnej z książek z tej serii, co cieszy. Porządne wykonanie daje rodzicowi poczucie dobrze ulokowanych pieniążków – dziecku, nie oszukujmy się, jest to praktycznie obojętne; no, problem zaczyna się pojawiać wtedy, gdy ulubiona czytanka rozpada się w dłoniach. Tu na szczęście! takie rewelacje nam nie grożą.

 Wrócę jeszcze na moment do ilustracji, bo czym byłaby dobra opowieść dla maluchów bez tego elementu? Ilustracje są znaczące, pełne humorystycznych zdarzeń, dynamiki oraz barw i szczegółów.

Bajki Pana Poety to nie lada gratka dla małych czytelników – poezja dla Milusińskich! Warto przeczytać.Z niecierpliwością czekamy na kolejne utwory! Ciekawe, czym tym razem zaskoczy nas autor? Czy będzie kolejna ludzka wada wzięta na tapet, czy może inny układ rymów (te w "Kruku..." prezentują się inaczej niż w poprzednich książeczkach), a może tym razem Pan Poeta zaskoczy nas czymś zupełnie nowym? Jedno jest pewne: cokolwiek to będzie, będzie dobrze!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)