Kobieta na końcu peronu
Jolanta Knitter-Zakrzewska

Sięgając po Kobietę na końcu peronu spodziewałam się intrygującej powieści drogi.. tak cóż, od razu widać że nie czytałam wcześniej recenzji ani nawet informacji na okładce. To co spotkało mnie podczas czytania okazało się zaskakujące bowiem nie jest to powieść, to raczej zbiór intrygujących napawiających niepokojem opowiadań. 

Każdy rozdział to hisotria innych osób, osadzona w innym miejscu, zupełnie różna. Typowa książka dla niecierpliwych :) Historie choć nie są długie są poruszające. W prawie każdej hostorii pojawia się wątek kryminalny, przemyślany i do tego tak realny jakby opowiadania oparte były o autentyczne historie. Proza pisana jest prostym językiem, trafia do nas bezpośrednio uderzając w czułe punkty. W opowiadaniach mamy to samo życie: miłość, tęsknotę, żal, smutek, śmierć, przebaczenie, oczekiwanie, itd.

W narracji podoba mi się to, że w każdym opowiadań prowadzona jest ona z kilku perspektyw tak jakby tą samą historię opowiadało kilka osób i każdy widział ją zupełnie inaczej. Dzięki temu książkę choć tak realistyczną czyta się przyjemnie, choć na co dzień wolę książki bardziej oderwane od naszej zwykłej szarej rzeczywistości. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Siegnęłam po tę książke po przeczytaniu recenzji i przyznam szczerze ,ze sie nie zawiodłam.Ciekawie napisana ,pobudzająca wyobraznie i zmuszajaca do refleksji nad własnym zyciem.Zwykla codizennosc przeplata sie tu z nierealnościa.Fajnie napisana,trochę smieszna,troche straszna.Po przeczytaniu jej usiadlam i zaczęłam sie zastanawiać nad sensem mojego życia a takie refleksje zawsze przynoiszą mi coś dobrego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo lubie wyszukiwac nowych,nieznanych autorow.Tak tez odkrylem pare lat temu Jolante Knitter Zakrzewska.Miales okazje przxeczytac jej poprzednie ksiazki z wielkim zadowoleniem,wiec z nadzieja i niepokojem oczekiwalwem na kolejna jej pozycje..Juz sama okladka zachecila mnie;lubie retro(jak i dziesiejsze czasy).Poetycki tytul wprowadza mnie w swiat rzeczywistych historii,opisanych zrozumialym jezykiem,bez zadnych udziwnien.kazde opowiadanie zyje,oddycha,czuje sie.Ksiazka zasluguje na tytul ksiazki roku,choc z nieznanych mi powodow autorka nie jest szerzej znana(wina wydawnictwa?).Polecam kazdemu bibliofilowi

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tajemniczy tytuł. Zagadka. Brzmi nieźle. Mam nadzieję, że zaskoczy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zamieszczę opinię po przeczytaniu książki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Kobieta na końcu peronu: to zbiór niezwykle pięknie napisanych opowiadań. Powiedziałbym, że są to opowiadania z duszą. Wiele dzieje się tutaj pod powierzchnią. Treść jest utaj jak skondensowana esencja, która zajmuje od razu myśli i uświadamia jak głupio ludzie sami sobie niszczą to, co z wysiłkiem tworzyli czy budowali. Jako dla mnie najbliższe wybrałem ,,Przypadkowe spotkanie", chwilami nie było miło odkrywać mi samego siebie w przeczytanych słowach. ,,Zrozumiałem, że to nie miłość. Byłaś tylko obsesją. Niszczącą mnie chorobą, która się skończyła." Główna bohaterka ,,Przypadkowe spotkania" - Janka ma 40 lat i trójkę dzieci. Do chwili zniknięcia męża była szczęśliwą kobietą. Czy jej poszukiwania coś dadzą i kim jest Adam, który zjawia się nagle przy niej i ciągle jest jak anioł stróż? Autorka świetnie opisała monologi wewnętrzne bohaterów i jest tutaj we wszystkich opisywanych historiach jakaś nieuchwytna subtelność, smutek i piękno. Dziwnie człowiek przywiązuje się do tych historii, szczególnie do ,,Przypadkowego spotkania|. Z kolei przy ,,Żonie Andrzeja| śmiałem się w głos, chociaż bohaterom na pewno nie było do śmiechu. Świetnie opisana historia! Urokliwy jest ,,Pierwszy raz" i poruszająca ,,Boża miłość" W ,,Kobiecie na końcu peronu" to co zwyczajne okazuje się w każdej chwili niezwyczajnie i niepowtarzalne i jest taką stacją, żeby się na chwilę zatrzymać i spojrzeć na życie z większej perspektywy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)