Klub latających ciotek
Rafał Witek

Super książka połknęłam ją w jeden dzień. Akcja toczy się gładko, bohaterowie się wyraziści a i temat interesujący.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Klub Latających Ciotek to powieść dla dzieci od 7. roku życia, jak sugeruje wydawca, ale z powodzeniem mogą ją przeczytać uczniowie starszych klas podstawówki, a nawet dorośli. Ja po tę książkę sięgnęłam z ciekawości, bo okładka i tytuł wołały mnie do siebie. I wiecie co? Nie żałuję! Bardzo się cieszę, że przeczytałam tę książkę, bo miałam ubaw po pachy! Komizm słowny to główna siła tej powieści, aczkolwiek młody czytelnik może nie wyłapać i nie zrozumieć wszystkich niuansów językowych. Cóż takiego się dzieje? Ano ciocia Stasia zaprasza do siebie na wakacje kuzynów - jedenastoletniego pucołowatego Emila oraz dwunastoletnią tyczkowatą Sonię. Oboje pałają do siebie "miłością" - dogryzają sobie, kłócą się, ale i pomagają, gdy trzeba. W Przejazdowie czeka na nich wspólny pokój na piętrze, ciocia Stasia i nudy! Bo co mają robić typowe mieszczuchy w domu ciotki położonym w pewnej odległości od maleńkiej wsi? Tym bardziej, że nie ma internetu, zasięg w komórce zanika, a gra na konsoli staje się z czasem nudna. Ciocia zaprowadziła dzieci do szopy i pokazała im stare rowery. Od tej pory Sonia i Emil pedałują po okolicy. Przypadkiem trafiają na zarośniętą ścieżkę i dojeżdżają do murowanej wieży z 1935 roku. Zaczyna się robić jeszcze bardziej ciekawie, gdy pod schodkiem znajdują tajemniczy pakunek, a w nim "Księgę lotów". Z kolei w czasie porządkowania szopy odnajdują kosz... duży kosz na bieliznę!(?) Od tej pory akcja znacznie przyspiesza i z każdą stroną wciąga coraz bardziej w wir przygód. Ale są to przygody nie tylko Emila i Sonii, także trzech ciotek. To one jako dziewczynki wewnątrz wieży wyskrobały napis: ,,Tu były Stasia, Józia i Ula. Pierwsza nieładna, druga szkaradna, trzecia brzydula. 15 czerwca 1947". Co mają wspólnego: "Księga lotów", wielki kosz i tytuł? Dowiecie się, gdy przeczytacie książkę sami lub z dzieckiem. Ja na pewno przeczytam ją jeszcze raz, ale tym razem dla grupy dzieci. Oprócz przygód i przepisu na udane wakacje na wsi u podstarzałej ciotki powieść dostarcza ogromnej dawki śmiechu. Każdy z bohaterów jest na swój sposób komiczny, także ten epizodyczny - choćby policjant. Z komizmem postaci łączy się komizm słowny i sytuacyjny. Wyobraźcie sobie ciocię Stasię - niską, korpulentną, z grubymi szkłami na nosie, która zwraca się do Was w trzeciej osobie! Nazywa Was łapserdakami, nicponiami, czartami sakramenckimi i robi to w zależności od sytuacji napastliwie bądź ze śmiechem. Ale Sonia i Emil też mają ostre języki, cięte riposty sypią się im jak z rękawa. Bohaterów poznajemy głównie z dialogów i czynów, gdyż autor postawił na różne przygody z sensacją i tajemniczością, a opisy ograniczył do minimum niemalże. Młody czytelnik znakomicie odnajdzie się w tym świecie dzięki słownictwu (zajawka, nara) i nowoczesnej technologii wspominanej przez bohaterów. Przeniesienie się wyobraźnią do Przejazdowa ułatwi narrator - Emil. Chwała autorowi, że pokazuje dzieciom, iż wakacje na wsi bez komputera, internetu i komórki mogą być bardzo pouczające i ciekawe, a ich finał zaskakujący. I jeszcze coś - wykorzystanie umiejętności nabytych dzięki współczesnej technologii, np. Emil dzięki grom strategicznym świetnie planuje i gromadzi rzeczy na wyprawy. Powieść jest dobrze wydana. Kolorowa, twarda okładka z intrygującym tytułem przyciąga potencjalnego czytelnika. Tuż po otworzeniu książki ukazuje się mapa okolicy z ciekawymi podpisami. Tytuły w miarę krótkich rozdziałów też przyciągają wzrok, zwłaszcza pierwsza litera. Młodszym czytelnikom spodobają się ilustracje Katarzyny Kołodziej - proste, biało-czarne i umiejętnie wkomponowane w treść. Zaś starszym czytanie ułatwi powiększona czcionka i szerokie marginesy. Polecam małym i dużym.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rafał Witek to jeden z tych autorów, których lubię czytać dzieciom najbardziej. "Klub latających ciotek" to historia lekka, zabawna, ciekawa, budząca w dzieciakach zew przygody. Dla trzylatka była nieco za dorosła, ale pięciolatka bawiła się przednio. A i u dorosłych może wywołać uśmiech na twarzy i wspomnienie prawdziwych zabaw z dzieciństwa. Mam wrażenie, że autor zapewnia w swojej historii naukę uważności, bycia tu i teraz i pokazuje dzieciakom, że nawet pozornie źle zapowiadające się wakacje mogą stać się super przygdą, a drętwa ciotka też jest człowiekiem i była kiedyś młoda.  Polecamy do dobrej zabawy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)