Kiedy nadejdzie czas
Patrycja Giesecke

Kiedy sięgałam po książkę, spodziewałam się typowej romantycznej historii, ale autorka Patrycja Giesecke mocno mnie zaskoczyła. Opis na książce nie oddaje tego, co znalazłam w środku. Dostałam dużo więcej, niż mogłam się spodziewać.
 Powieść obyczajowa osadzona w bajkowej scenerii z piękną, młodą i bogatą główną bohaterką. Hope Lanstor ma dobre serce i umie się dzielić, tym co ma z innymi. Wokół siebie ma wielu przyjaciół, którzy ją kochają i wspierają. Jest zajęta pracą i działalnością charytatywna. Jej główny cel w życiu to pomaganie innym i nie myśli o życiu osobistym. Gdy jednak pojawia się bardzo przystojny, lecz gburowaty lekarz Dru jej życie się zmienia. Uzasadniona niechęć do mężczyzny z czasem zmienia się w uczucie, które pozwoli, choć na chwile zapomnieć jej o chorobie, którą udało jej się niedawno zwalczyć. Czy majątek i miłość dadzą jej szczęście ?

To bardziej złożona opowieść nie tylko o miłości, ale o tym jak życie potrafi być niesprawiedliwe. Cierpienie i ból nie wartościują wedle zamożności. Są przeznaczone dla wszystkich niezależnie od statusu materialnego. Autorce udało się nawiązać do trudnych tematów. Łączy je z przecudowną, dobrą bohaterką, która niczym anioł pomaga innym. Tylko czy jej życie jest anielskie ? Czy ten lukier, który zobaczyłam na początku powieści, aby się nie zmienił w gorzki smak życia ? Spoglądając czasem na cudze życie, wydaje nam się takie idealne. Ludzie zamożni kojarzą się nam ze szczęściem. Czy jednak takie jest ?

Książkę czyta się płynnie i zaskakuje z każdą stroną. Bohaterowi drugoplanowi wiarygodni, dobrane cechy charakteru ciekawe. Dialogi napisane tak, że nawet ich nie zauważyłam. Wtapiają się doskonale w całość, tworząc bardzo ciekawą fabułę. Po prostu zostaje tylko przyjemność z czytania. Dużo wzruszających momentów, które ściskały za serce. Styl pisania autorki jest lekki, książkę czyta się szybko. Piękna okładka, ale blurb umieszczony na niej zmylił mnie, bo wydał mi się mało ciekawy.

Autorka doskonale przekazała emocje i obdarowała nas dużą dawką wzruszeń. Historia, która na początku wydawała się słodka i romantyczna, okazała się zupełnie inna. Intrygująca, nieprzewidywalna, a lukier, który widziałam na początku książki, nagle zniknął. Jakby autorka chciała powiedzieć: „witamy w realnym świecie”. Czytałam z ciekawością, płakałam ze wzruszenia, zakończenie mnie zaskoczyło. Polecam i czekam na kolejną powieści autorki. 

Życie można podzielić na etapy. Każdy z nich ma swój początek i koniec. Wszystko ma swój czas. Nie mamy wpływu na los. To on stawia nam warunki. To on zsyła nam radość i miłość a także złość i choroby. Walka z przeciwnościami nigdy do łatwych nie należała. Mamy siłę i wolę walki. Chcemy tego co najlepsze. Ale co wtedy, gdy stajemy się bezsilni? Gdy zabraknie nam tych sił?

   Hope Lanstor w wieku dwudziestu czterech lat ma wszystko. Kochających opiekunów, przyjaciół, bogactwo, pracę. Ale nie jest w pełni zdrowa. Białaczka dopadła ją kilka lat temu i walczyła już kilka razy w tym niebezpiecznym przeciwnikiem. Dlatego raz na jakiś czas stawia się w szpitalu na kontrolne wizyty. Ale także dla małych pacjentów. Tam pewnego dnia, po odejściu na emeryturę jej lekarza prowadzącego, poznaje swojego nowego opiekuna. Doktor D. Collin. Dru jest surowy i oschły w kontakcie z ludźmi. Z dorosłymi. A szczególnie z bogaczami. Ma dosłownie na nich alergię. A wszystko przez jego przeszłość. Hope i Dru mają podobnie wielkie serce do chorych na nowotwory dzieci. Szczególnie Denis i Charlotte - do nich nasza główna bohaterka ma szczególny stosunek. Tratuje je jak własne dzieci. Ona w ogóle ma wrażliwe serducho. Mimo swojej majętności pozostaje skromna. Organizuje różne spotkania i licytacje aby pomóc potrzebującym. Idzie na wojnę z urzędnikami aby postawić budynek, który będzie służył biednym osobom. Widzi ogrom biedy ludzi i krzywdę, jaką doświadczają. To z czym się borykają. Choć ma służbę to traktuje ich jak członków rodziny. W końcu to jej najbliższa rodzina. Jej rodzice zginęli, gdy była malutka. A dziadkowie? Nie popierali związku swego syna z dziewczyną z sierocińca. Oj, ciężkie ma życie. Gdy na pierwszym spotkaniu z doktorem lecą wióra nawet nie przypuszczają jak zmieni się ich życie. Poznają siebie nawzajem. Odkryją bolesne tajemnice. Przyjdzie im się zmierzyć z zazdrością, intrygą i pożądaniem. Nadchodzą jaśniejsze chmury. Szczęście widać na horyzoncie. Niestety jak to w życiu bywa czasami pokaże się ta niszczycielska siła, destrukcyjna i obdzierająca z radości. Czy znajdą w sobie siłę by walczyć. By pokonać los i zawalczyć o swoje szczęście. Przecież wszystko się kiedyś kończy. Każdy etap dobiega końca. Tak jak smutek zmienia się w radość tak i druga stronę również. Okrąg się zamyka.

   Biorąc książkę do rąk nie podejrzewałam, że w środku znajdę taką historię. Od samego początku zostałam porwana huraganem uczuć. Historia głównej bohaterki jest tragiczna. Mimo smutku potrafi znaleźć w sobie te dziecięcą radość i zarażać nią pacjentów kliniki onkologii. W swoim prywatnym życiu radzi sobie nie najgorzej. Każdy dzień przeznacza na pomoc potrzebującym. Przecież nie musi tego robić. Ale chce. Początkowe spięcie z doktorkiem wyzwala te zapadkę i tama pęka. Uczucie trafia w nich niczym snajper w swój cel. Szybko i celnie. Pochłania ich niczym ruchome piaski. Ogień pożądania i miłości łączy ich. Przyszłość jawi się w cieplejszych barwach. Mimo, że widmo powrotu choroby wisi nad Hope, niczym dojrzałe jabłko na jabłoni w oczekiwaniu na moment kiedy może spaść...

   Razem z bohaterką wznosiłam się wysoko ponad chmury i opadałam w głębiny skrywające się pod taflą wody. Z uwagą śledziłam fabułę i wczytywałam się w związek Hope i Dru. Musieli znieść wiele. Drobnostki umacniali ich. Dawały im siłę. Razem mogli dużo. Mogli wszystko. Tylko czy aby na pewno? Czy przetrwają najsilniejsze tornado? Czy przezwyciężą wszystko? Czy będą razem? Na złość losowi? Czy można przygotować się na ten moment, kiedy przyjdzie czas pożegnań? Kiedy choroba zwycięży?

   Piękna historia młodych i doświadczonych przez życie ludzi. Choć nie powinni, to się w  sobie zakochali. Byli dla siebie wsparciem i powodem do zmian. Do chwytania z życia pełnymi garściami. Jednak komuś coś nie odpowiadało i chciał to wszystko zniszczyć. Uśmiechałam się z rozmarzeniem, by za chwile płakać. Ze wzruszenia i smutku. Wszystko się kiedyś kończy. Z lepszym lub gorszym finiszem. Czy jesteśmy na to gotowi czy nie, to ktoś tam na górze sprawuje nam nami piecze i decyduje o naszym życiu.

Gorąco polecam. agazlotowlosaiksiazki.blogspot.com

Życie pisze własne scenariusze

Wzruszająca jak Jesienna miłość Sparksa i film Gdyby jutra nie było. Miłość w starciu z chorobą i śmiercią. Mimo że wyciska łzy z oczu, to niesie nadzieję. Piękna opowieść o przyjaźni, miłości i odchodzeniu. Historia Hope i Dru skradła i złamała mi serce, i zapadnie mi w pamięć na długo ? Polecam ! Moja ocena to 6 !