Kiedy Bóg odwrócił wzrok
Wiesław Adamczyk

Z racji tego, że bardzo lubię literaturę faktu, zdarza się, że wśród książek, po które sięgam, są również wspomnienia osób, które przeżyły II wojnę światową. Takie historie zawsze dostarczają mnóstwo emocji i są świadectwem okrucieństwa, z jakim przyszło się zmierzyć ludności cywilnej w czasach II wojny światowej.

 

„Kiedy Bóg odwrócił wzrok” to wstrząsająca relacja Wiesława Adamczyka, który jako siedmioletni chłopiec w 1940 roku wraz z matką i rodzeństwem został deportowany w głąb sowieckiej Syberii. Ojciec autora, oficer Wojska Polskiego, zginął jako jedna z tysiąca ofiar zbrodni katyńskiej.

Wiesław Adamczyk w pasjonujących wspomnieniach oddaje głos ofiarom sowieckiego barbarzyństwa. „Kiedy Bóg odwrócił wzrok” to wstrząsająca i bardzo przejmująca relacja, która jest zapisem utraty dzieciństwa, niewinności i zmagań z niewyobrażalną rozpaczą, przez które musiał przechodzić autor, będąc dzieckiem.

 

Wspomnienia Adamczyka to bardzo przejmująca opowieść, którą napisało samo życie. Wciągająca od pierwszych stron, poruszająca najczulsze struny serca, ukazująca wstrząsający obraz najtrudniejszych, a zarazem najbardziej przerażających lat w dziejach historii. Książka napisana jest prostym językiem i pomimo trudnej historii, czyta się ją naprawdę szybko. Z pewnością dla wielu okaże się lekturą, do której trzeba podejść kilka razy, bowiem jest to opowieść, nad którą trzeba się chwileczkę zatrzymać, trzeba nad nią pomyśleć.

„Kiedy Bóg odwrócił wzrok” to nie jest zwykła opowieść, to spisane na kartach książki prawdziwe życie autora i jego bliskich. Zdaję sobie sprawę z tego, że historia Pana Wiesława została wydana w 2010 roku i z pewnością wiele osób miało okazję ją poznać, jednak jeżeli wśród Was są osoby, które jeszcze nie znają historii rodziny Adamczyków, to z całego serca zachęcam do lektury. To jedna z tych książek, obok której nie można przejść obojętnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowieść o jednych z najbardziej istotnych wydarzeń w naszej współczesnej historii widziana oczami dziecka, które starało się zrozumieć zło i barbarzyństwo, które rozgrywało się w jego małym świecie. Walka o przetrwanie i zachowanie choćby resztek godności i człowieczeństwa naszych rodaków i ich dzieci zsyłanych na Syberię. Straszne czasy, nieludzkie warunki, głód, poniżanie. Uważam, że choć od tamtych wydarzeń mija coraz więcej dziesięcioleci to należy czytać i otwarcie mówić o tym, co wydarzyło się na Syberii i w Związku Radzieckim aby zachować pamięc o ludziach którzy to przezyli i tych którym sie nie udało.O wszystkich dzieciach, których dzieciństwo zakończyło się w jednej chwili a z emocjonalnymi skutkami tamtych wydarzeń borykali się przez całe pozostałe życie. .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przeczytałam bardzo dużo książek o II wojnie światowej, a mimo to ciągle znajdują się kolejne, które mnie zaskakują i pokazują jak mało jeszcze wiem. Kiedy Bóg odwrócił wzrok, to obraz wojny widziany z perspektywy dziecka, które nagle zostało wyrwane z beztroskiego, bogatego i szczęśliwego dzieciństwa. To również hołd dla jego matki, która przeprowadziła trójkę swoich dzieci przez piekło zesłania. Zapłaciła za to najwyższą cenę. Autor zaczyna od wspomnień sielskiego życia w rodzinie oficerskiej, opisuje zesłanie, pobyt w Rosji, ucieczkę do Persji, życie w obozach dla uchodźców. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Historia pana Wiesława rozpoczyna się od idyllicznych opisów domu rodzinnego i atmosfery dzieciństwa. Z szacunkiem i wielką czułością wspomina autor swego ojca - oficera Wojska Polskiego, pierwsze wspólne polowanie, opowieści o bitwach i królach, wieczorne rozmowy. Z szczerą miłością wyczuwaną w każdym słowie pisze o swojej kochającej matce i dwójce starszego rodzeństwa. Szczęśliwe dzieciństwo kończy się, kiedy do ich wiejskiej posiadłości wkraczają żołnierze Armii Czerwonej. Ojciec bierze udział w kampanii wrześniowej i wszelki słuch o nim ginie. Mama pana Wiesława przewidziała los, który czeka rodziny polskich oficerów i od dawna przygotowywała suchary, a w stare ubrania wszywała drobne kosztowności. Na spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy mieli tylko kilka chwil. W tym opisie najbardziej zapada w pamięć fragment, w którym mały Wiesiu chce zabrać ze sobą ukochane książki i zapałki. Z wiadomych względów nie może wwieźć swoich książek do Związku Radzieckiego, dziwi go jednak, dlaczego nie wolno mu zabrać zapałek. Funkcjonariusz wykrzykuje, że w pięknej, ogromnej Rosji jest WSZYSTKO! Nawet zapałki są. Jak się później okazuje, nie ujrzy on tak prostych i ułatwiających życie przedmiotów jak najzwyklejsze zapałki, przez kolejne 10 lat. To wtedy mały Wiesław i jego rodzina widzą swój dom po raz ostatni. Rozpoczyna się dziesięcioletnia tułaczka, którą autor nazwał w swych wspomnieniach odyseją dzieciństwa.Wspomnienia spisane przez Wiesława Adamczyka rozciągają się na okres pobytu w ZSRR, częstych przenosin z jednego miejsca na drugie, trudów życia codziennego, troski o życie własne i rodziny, ucieczkę do Persji, a potem do Libanu, rozdzielenie z najbliższymi, służbę brata w armii generała Andersa, ale tym co wysuwa się na pierwszy plan jest ogromna miłość matki do dzieci, rodzeństwa do siebie nawzajem, tęsknota za domem i na prawdę ciężkie warunki, z jakimi musiał zmagać się pan Wiesław od 6 do 16 roku życia. "Kiedy Bóg odwrócił wzrok", to niezwykle pouczający podręcznik historii naszych rodaków, którzy z dnia na dzień stracili wszystko i zmierzyć musieli się sytuacjami, które dziś trudno nam sobie nawet wyobrazić. Książka uczy pokory, uczy jak docenić to, co mamy, pokazuje jak wiele znaczy wolność i jak ważne jest poczucie przynależności do swej - dziś już niepodległej i często niedocenianej - ojczyzny. Bardzo dziękuję autorowi, za to, że znalazł w sobie tyle siły. by przeżyć to wszystko raz jeszcze i nam o tym opowiedzieć. Nie chcę mówić, że każdy powinien mieć ją na półce, bo to nie jest ot taka zwyczajna książka. To przecież spisane na kartkach życie pana Wiesława Adamczyka i jego rodziny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wyśmienita historyczna opowieść o losach Polaków wywiezionych na wschód. Tym bardziej cenna, bowiem autentyczna historia przez wiele lat skrzętnie skrywna przed Polakami. Przejmujące, tragiczne i niewyobrażalne przejścia małego chłopca, który wrz z matką i rodzeństwem trafia po strasznej tułaczce na miejsce wywózki, żyjąc w nieludzkich warunkach.Piękna, wzruszająca powieść, którą powinien przeczytać każdy Polak.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dobrze spisane wspomnienia autora, który jako mały chłopiec został zesłany na Syberię z mamą i starszym rodzeństwem. Pan Adamczyk przez wiele lat tuła się z miejsca na miejsce, aż w końcu trafia do Ameryki.

Jego książkę polecam bardzo mocno. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)