Jeremy Poldark
Winston Graham

Trzeci tom sagi Poldarków nie zawodzi!

Po tragedii straty dziecka, Ross jest oskarżony o rabunek na dwóch rozbitych statkach… Na szczęście wychodzi z tego obronną ręką ;) Muszę jednak przyznać, że chociaż lektura była wspaniała  i nie mogłam się doczekać wolnej chwili, żeby poznać dalsze losy postaci, to początkowe rozdziały strasznie mi się dłużyły.

Ten tom skupia się przede wszystkim na rodzinie Poldarków, mniej na mieszkańcach okolicznych wiosek. Jednak można odczuć gorzki smak rzeczywistości – przed Rossem i Demezlą piętrzą się kolejne problemy.

Pomimo ogromu współczucia i żalu, które towarzyszyło mi przez większość książki nie mogłam się powstrzymać ze śmiechu czytając fragment dotyczący Juda. Początkowe niedowierzanie („Jak to się mogło stać?! Dlaczego autor postanowił tak pociągnąć jego losy?”) przerodziło się dość szybko w dziki wybuch śmiechu. No cóż, tylko Jud byłby zdolny do czegoś takiego (celowo nie mówię wprost o co chodzi, żeby nie psuć innym dobrej, mam nadzieję, zabawy).

Coraz bardziej znajduję sympatię w stosunku do Francisa. Natomiast jego żona, Elizabeth, zaczyna mi powoli działać na nerwy. Na samym początku może i mogłam znaleźć pokład jakichkolwiek pozytywnych uczuć w stosunku do niej, ale teraz nikną z każdym wspomnieniem jej postaci. Mam cichą nadzieję, że wkrótce zakończy swój żywot i tym ukróci moje męki związane z poznawaniem jej wątków.

Ciekawą postacią okazuje się Caroline Penvennen. Próby flirtu między nią a Dwightem są naprawdę fascynujące. Mam nadzieję, że w kolejnej części będzie więcej ich wspólnych scen.