Jej wysokość kurtyzana
Małgorzata Gutowska-Adamczyk

Lubię czytać powieści historyczne, a szczególnie te z dużą dawką fabuły, gdzie historia stanowi jedynie tło wydarzeń. Paryż – miasto miłości, w którym piękne kobiety rządzą nad męskimi sercami i… fortunami. Pewne siebie, inteligentne, pełne sprytu i naturalnego wdzięku kurtyzany są na wagę złota, a dobrze urodzeni arystokraci zapłacą każdą cenę, aby spędzić z nimi choćby tylko jedną noc.

Wśród nich jest ona, ta jedyna Estera znana wszystkim jako markiza i hrabina de Païva. To o nią zabiegali, to jej pożądali i to jej powierzali majątki. Niezwykle urokliwa dama, rządziła alkową, tworzyła nieprawdopodobne historie o swojej przeszłości. I o dziwo! Każdy w nie wierzył.

Małgorzata Gutowska-Adamczyk zaprasza czytelników w podróż do paryskiego półświatka tak barwnego, że aż niemożliwego. Zachęca do poznania losów kobiety wywodzącej się z nizin społecznych, a dzięki ambicji będącej jedną z najważniejszych postaci tamtejszej arystokracji. Była mitem, legendą, marzeniem i uosobieniem tego, czego brakowało ówczesnym żonom. I pewnie dzięki temu dorobiła się pokaźnego majątku, a jej pałac do dziś wzbudza niemałą ciekawość nie tylko wśród Francuzów.

Autorka z ogromną precyzją opowiada o losach uczestniczki wielu romansów. Ukazuje kobietę dumną i pozbawioną hamulców w dążeniu do osiągnięcia celu. Dokonała rzeczy niemożliwej. Krok po kroku, niemal szturmem, wdarła się na salony. A jej kolejne marzenia zdawały się nie mieć końca. Kim była naprawdę de Païva? Czy można uznać ją za bohaterkę? W końcu przecież z nierządu uczyniła sztukę, dzięki której mogła liczyć na dostatnie życie i szacunek innych. Zawsze i w każdym momencie swojego istnienia pragnęła być podziwiana.

Jednakże za fasadą władczości kryła się osoba niepewna siebie oraz świadoma swoich braków, które sprytnie ukrywała za inteligencją, erudycją oraz charyzmatyczną osobowością. Z jednej strony kobieca, a z drugiej okrutnica pozbawiona instynktu macierzyńskiego. Chciała żyć wygodnie, zapominając przy tym o przeszłości i podstawowych prawach moralnych, skrupułów oraz innych uczuć wyższych. Okrucieństwo. Tak właśnie widzi ją Gutkowska. Jako osobę przesadnie majętną, kokieteryjną i interesowną. Dawała innym miłość, ale czy sama umiała kochać?

Ona – kobieta, która uciekła od własnego męża i syna, aby zaznać szczęścia w Paryżu. Tam ponownie związała się z mężczyzną – muzykiem, któremu również powiła dziecko, którego również nie zdołała obdarzyć matczyną troską. Jako osoba wiecznie poszukująca spełnienia, szukała go nie tam, gdzie powinna. W majątku, błyskotkach, pałacach oraz pochlebstwach niekoniecznie szczerych. Była spragniona wiecznego uwielbienia, wygody, chytra, wyrachowana oraz ogromnie skąpa. Przyszło jej żyć w czasach absolutnego patriarchatu, kiedy władzę absolutną nad kobietami sprawowali mężczyźni. Bez nich niewiasty stanowiły jedynie ozdobę salonów, były jak lalki, którymi można łatwo sterować czy nawet manipulować. Pozbawione sprawczości i wolności istoty o wydawałoby się dość płochej naturze. De Paiva przełamywała jednak schemat, rozbiła szklany sufit bezradności swoją determinacją, przebiegłością i intelektem, który imponował nawet kobietą. Każda bowiem skrycie pragnęła być nią – panią serca oraz umysłu mężczyzn, którzy u jej stóp składali nie tylko swoje życie, ale również bogactwa świata. To ona niepodzielnie władała męskim światem.

Czy warto ją jednak za te przymioty podziwiać? Pewnie w jakimś sensie tak, ale nie zmienia to faktu, że w rzeczywistości była jednak kobietą upadłą, owładnięta obsesją bogactwa, w którym upatrywała klucz do zbudowania relacji z ludźmi, szczególnie mężczyznami. 

Powieść, mimo swojej objętości, nie nudzi, ale buduje ciekawość. Czytelnik nie potrafi się oderwać od tej historii, pragnąc poznać jej zakończenie najszybciej jak się da. Ta historia nie pozostaje obojętna nikomu. Skłania do refleksji oraz, dzięki rozbudowanej psychologii postaci, pomaga zrozumieć życie kobiet w XIX-wiecznym Paryżu, gdzie nie zawsze było kolorowo i bajkowo, jak zwykło się nam pokazywać w filmie. „Jej wysokość kurtyzana”, mimo iż opowiada o rzeczach dość kontrowersyjnych, nie oburza, nie zawstydza oraz nie powoduje w nas, czytelnikach, uczucia zepsucia, które przy tego gatunku historii może się pojawić.

Od zarania dziejów prostytucja była uprawiana przez biednych i bogatych. Kurtyzana, kokota, rozpustnica, metresa, lampucera, nierządnica, to tylko kilka synonimów, które oznaczają kobietę lekkich obyczajów. Niektóre z tych pań są znane po dziś dzień np. Madame Pompadour, Madame du Barry.

A czy słyszeliście o słynnej kurtyzanie Blance de Paiva? Skąd przybyła, kim się stała? Co osiągnęła, z kim była związana?

Tego wszystkiego dowiecie się z pasjonującej książki napisanej przez Małgorzatę Gutowską-Adamczyk.

"Jej wysokość kurtyzana" to barwna, fascynująca, pełna detali i przepychu fabularyzowana biografia, która rozpoczyna się w 1836 roku. Wraz z główną bohaterką udajemy się w podróż. Z Moskwy mkniemy przez całą Europę. Do Paryża, Londynu, aż docieramy do Świerklańca.

Blanca de Paiva pragnie dostąpić zaszczytów i żyć w luksusie. Nie ma zamiaru klepać biedy i rok po roku zachodzić w kolejną ciążę. A ponieważ jest kobietą inteligentną, ambitną i odważną robi wszystko, żeby spełnić swoje marzenia. Nie ogląda się przy tym na innych.

Blanca de Paiva tworzy bajkę, mit o sobie. Koloryzuje, konfabuluje, kłamie. Jest dobra w tym co robi. Pnie się po szczeblach socjety, pomnaża swój majątek i staje się niezależna finansowo. 

Tylko czy takie życie daje jej szczęście i spełnienie?

"Jej wysokość kurtyzana" to powieść napisana z rozmachem. To literacka perełka, od której nie sposób się oderwać.

Kiedy Estera skończyła siedemnaście lat jej rodzice, a zwłaszcza przybrany ojciec, wydali ją za mąż za francuskiego krawca Françoisa. Od tego momentu przybrała imię ze chrztu- Teresa. Zajmowanie się domem i dzieckiem, które po niedługim czasie przyszło na świat, nie wychodziło jej najlepiej. Od zawsze pragnęła czegoś więcej. Wiedziała, że nic jej nie trzyma w Moskwie. Bez namysłu spakowała wszystkie nagromadzone cenne rzeczy i pod osłoną nocy wyruszyła w podróż do odległego Paryża, bezpowrotnie zostawiając rodzinę. W Paryżu wiązała ogromne nadzieje. Wiedziała, że tam jest jej przyszłość. Rozpoczęła szkolenie, aby stać się wykwintną, paryską kurtyzaną. Od pierwszych chwil rozkochała sobie całą elitę śmietanki towarzyskiej. Swym wdziękiem sprawiła, że miękły im portfele i nie szczędzili na niej kosztowności. Tym samy piekła się w hierarchii społeczeństwa. Że zwykłej dziewczyny, urosła do rangi markizy, a następnie hrabiny La Paiva.

----

Niesamowicie wciągająca książka, w której aż czuć XIX wieczny klimat Paryża. Bohaterka jest niezwykle inteligentną kobietą, wiedzącą czego chce. Pnie się do celu, nie ma dla niej rzeczy niemożliwych. Swym urokiem sprawiała, że każdy mężczyzna, którego sobie upatrzyła, był na każde jej skinienie. Ze zwykłej damy do towarzystwa, inaczej prostytutki, stała się niezwykle rozchwytywana kobietą. Mówiono o niej niemal bez przerwy. Ona nie chciała zadowalać się byle kim. Wybranków wybierała sobie coraz to z wyższej półki, gromadząc tym samym niewyobrażalnie pokaźną fortunę. 

Była niezwykle przebiegła. Nigdy nie wyjawiała swojego biednego pochodzenia. Jej wiek był również dla wszystkich wielką tajemnicą. Aż do śmierci potrafiła wymyślać przeróżne historie dotyczące swojego życia. 

Nie bała się również kłamać w urzędowych dokumentach. Chciała, aby wszyscy znali ją taką, jaką siebie wykreowała.

,,Jej wysokość kurtyzana. Prawdziwa historia kobiety, która z nierządu uczyniła sztukę." to piękna i barwna powieść, która przeniesie nas do XIX- wiecznego Paryża. Autorka niesamowicie urzeczywistniła klimat panujący w książce. Bohaterowie zostali wykreowani z niezwykłą dokładnością. 

Czytając książkę czułam sie tak, jakbym była naocznym świadkiem. Widać to, z jakim zaangażowaniem autorka podeszła do tematu książki. Ogromna liczba bibliografii, spora dawka wiedzy historycznej i ciekawostek. Książkę czytało się niezwykle przyjemnie.

Jestem pewna, że książka zachwyci niejednego wielbiciela literatury pięknej.

Bardzo polecam?

Będąc na targach książki w Krakowie, miałam okazję spotkać się z Małgorzatą Gutowską -Adamczyk, która zdradziła mi, że research do tej publikacji , prowadziło aż sześć osób w kilku krajach.
Bo też jest to historia o autentycznej postaci, Blance de Paiva. Nigdy wcześniej o niej nie słyszałam a powiem Wam, że to niezwykle barwna postać. Biorąc do ręki tę obszerną książkę, trochę się obawiałam, że może być naszpikowana suchymi faktami... Nic bardziej mylnego. Autorka stworzyła niezwykle obrazową i buzującą emocjami fabularyzowaną opowieść, od której trudno mi było się oderwać. A kartki wręcz same się przewracały. I nawet opisy, których jest tu mnóstwo, nie przeszkadzały mi w lekturze a wręcz przeciwnie, sprawiały, że z jeszcze większym zainteresowaniem wczytywałam się w tę historię.
Przyznam, że Bianca jest kontrowersyjną postacią i jak dla mnie, nie do końca sympatyczną. Choć determinacji naprawdę jej nie brakowało.
Ale czy cena, jaką zapłaciła za to kim się stała, nie była zbyt wysoka? I czy tak naprawdę była szczęśliwa? Nurtowały mnie te pytania podczas lektury.
Naprawdę autorka wykonała tutaj tytaniczną wręcz pracę, przedstawiając nam tu fakty z życia tej królowej kurtyzan, realia epoki, sytuację polityczną i społeczną. Ale też opisy komnat, strojów, zwyczajów...to robi wrażenie.
Ja z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że to świetna, dobrze napisana książka i gorąco Was zachęcam, byście po nią sięgnęli.

Lubię książki, których akcja osadzona jest w XIX wieku. Mają one swój niepowtarzalny klimat, który kojarzy mi się z jesienią. Z czymś co było czasami kolorowe, z czymś co było szare jak jesienne dni. Z czymś co przysnęło jak spadający liść. W epoce tej oprócz wystawnych bali liczyło się również inne życie. Mniej kolorowe. A wśród obu środowisk były kobiety, które pragnęły czegoś więcej od życia.

Estera miała 17 lat, gdy jej rodzice postanowili wydać ją za mąż. Ich wybrankiem był Francus, który wydawało się, że jest bogaty. Dziewczyna zgodziło się, bo w końcu dzięki niemu będzie mogła uciec od biedy i być może znaleźć się w Paryżu. Przyjęła po ślubie imię Teresa. Urodziła dziecka, ale nigdy nie czuła się w tym małżeństwie szczęśliwa. Uciekła od męża i udała się do Paryża, gdzie stała się kurtyzaną. Tak poznała pianistę Herza, z którym związała się na dłużej. Znowu zaszła w ciążę i znowu miała podobne podejście do dziecka. W końcu stała się markizą de Paiva oraz hrabiną.

Mężczyźni ją kochali i byli w stanie jej dać wszystko. Pałace, biżuterię i miłość. Jej wciąż było mało. Każdy kolejny jej związek, był szczeblem na drabinie do pełni szczęścia. Ale szczęścia płynącego z rzeczy materialnych, nie z miłości. Była chytra, bezwzględna, wyrachowana. Zatajała prawdę o swoich poprzednich związkach, dzieciach i swoim wieku. Dla mnie była zepsutą kobietą, która nie znała granic kłamstwa. Wszystko to mam wrażenie, że doprowadziło ją do obłędu. Z drugiej strony uważam, że ją za silną i konsekwentną ozdobą. Od dzieciństwa miała jeden cel w życiu. Żyć wygodnie i być bogatą. Żyła w czasach, w których kobiety nie miały za dużo do powiedzenia. Jednak ona potrafiła przebić ten mór i wydaje się, że to ona rządziła męskim światem. Dla niej wybudowano pałace i obdarowaną biżuterią wartą miliony. Jeśli chcecie w szczegółowo poznać bliżej życie La Paiva koniecznie sięgnijcie po ,,Jej wysokość kurtyzana".

Książka chociaż nie jest cienka czyta się ją bardzo szybko. Gdy zaczęłam czytać tę powieść, nie mogłam przestać. Odkładałam ją i cały czas myślałam o tym co jeszcze wydarzy się w życiu Teresy. Autorka posiada lekkie pióro. Wspaniale ukazała portret psychologiczny La Paiva. Drugoplanowi bohaterowie również zostali świetnie wykreowani. A jeśli do tego dodamy cudownie oddany klimat XIX wiecznego świata, to lektura staje się idealna. Bardzo polecam!

Po około rocznej przerwie Małgorzata Gutowska - Adamczyk powraca w świetnej literackiej formie, by tym razem oddać w ręce czytelników powieść biograficzną. Swoją bohaterką uczyniła Esterę/Teresę Lachmann/Villoing zwaną La Paivą.

Historia osadzona jest głównie w latach 1836 - 1884. Poczynając od Moskwy poprzez Paryż, Londyn i inne miasta, które odwiedziła bohaterka, aż do śląskiego Świerklańca. Nie jest to jednak jedyna perspektywa czasowa tej historii - pewien jej fragment poświęcony został również czasom, gdy w pałacu rezyduje już druga żona hrabiego Guida Henckel von Donnersmarcka. Z jej perspektywy śledzimy borykanie się ze swoistym piętnem bycia ,,tą drugą", która w najmniejszym nawet stopniu nie dosięga do piedestału swej poprzedniczki.

Skupmy się jednak na historii samej La Paivy. Z kart powieści wyłania się obraz kobiety niezwykle charyzmatycznej, która od swoich młodych lat nie godziła się z przypisanym jej losem. Nieślubna córka Anny Marii Klein, wychowywana wraz z przyrodnim rodzeństwem przez tkacza Martina Lachmanna od dziecka nie miała łatwego życia, a jej żydowskie pochodzenie tym bardziej niczego nie ułatwiało...

Pomimo tych społecznych i wynikających z nich ekonomicznych trudności Teresa zawsze aspirowała do lepszego, bardziej beztroskiego i wystawnego życia. Te pragnienia popchnęły ją do ucieczki od pierwszego męża i pierworodnego syna.

Dzięki autorce i jej nietuzinkowej bohaterce wyruszamy w niesamowitą podróż i to nie tylko w sensie fizycznym, lecz także tą wiodącą z nizin społecznych, aż na sam szczyt towarzyskiej śmietanki tamtego okresu.

Jest to opowieść o marzeniach, ogromnej determinacji, uporze, harcie ducha, nieoglądaniu się za siebie i niesamowitych umiejętnościach do tworzenia wokół siebie misternie uplecionej mistyfikacji. Finezyjna manipulacja odgrywana przez kurtyzanę przed otoczeniem, a zwłaszcza mężczyznami, stanowi świetnie przemyślaną oraz skrupulatną realizację jej planu dążenia ku zamożności, a następnie ciągłego pomnażania swych zasobów. Może się wydawać, iż była to kobieta chłodna i wyrachowana, ale czy na pewno? Zajrzyjcie na karty powieści ,,Jej Wysokość Kurtyzana" i oceńcie sami.

Ta niezwykle ciekawa i intrygująca historia oparta na biografii La Paivy, która ostatecznie przyjęła imię Blanka, to nie tylko opowieść o mozolnym, acz niewątpliwie konsekwentnym wspinaniu się po szczeblach społecznej drabiny i wynikających z tego przywilejach. Jest to także historia o pewnego rodzaju samotności, niezrozumieniu, zawiści i niepogodzeniu z własnym losem nawet w kwestii odejścia z tego świata.

Autorka w powieści niezwykle plastycznie oddała realia epoki i życia przedstawicieli elit oraz zwyczajnych ludzi w ówczesnych czasach. A życiowe perypetie legendarnej kurtyzany przedstawiła barwnie, błyskotliwie oraz używając bardzo szerokiej palety przeżywanych przez postacie emocji.

Gorąco polecam tę lekturę Waszej uwadze.
 

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2023/10/poznajcie-historie-la-paivy.html

Tekst powstaje we współpracy z Wydawnictwem Prószyński i S-ka. Bardzo dziękuję za egzemplarz.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej historii. Nigdy wcześniej nie czytałam podobnej. Nigdy wcześniej nie zetknęłam się z taką bohaterką. Myślę, że dołączy do grona tych najlepszych z najlepszych 2023 roku.

Esther Pauline Blanche Lachmann. Córka biednego tkacza. Kobieta, która sięga po marzenia. Z pomocą sąsiadki przygotowuje się na podróż, której celem będzie Paryż. Tam będzie żyła tak, jak sama zadecyduje. Nie wie jeszcze w jaki sposób będzie zarabiała. Braki w jej wiedzy prędko zostają jednak uzupełnione.

Blanka bez żadnych problemów zdobywa klientów. Wabi ich swoją urodą, seksapilem. Tak jak tego chciała - błyszczy.

Lekko przychodzi jej układanie historii o swoim życiu, które sprzedaje zainteresowanym. Robi absolutnie wszystko, co konieczne by osiągnąć bogactwo. Kobieta nie ma szczęścia w miłości. Zakochuje się w pianiście prowadzącym w Paryżu salon. Przez pewien czas jest nazywana jego kobietą, ale kiedy Herz wyjeżdża do Stanów, rodzina mężczyzny szybko wyrzuca Blankę z domu. Wyjściem za mąż za dużo młodszego od siebie wywołuje skandal. Nie wie jednak, że właśnie teraz spotkała ją prawdziwa miłość. Blanka bowiem wciąż szuka szczęścia i spełnienia. Wciąż ma mało i pragnie więcej.

,,Jej wysokość kurtyzana" to fabularyzowana opowieść o kobiecie, która była, jak na czasy, w których żyła, niezwykle uparta i zdecydowana. Pięknie się to czyta też oczywiście dzięki językowi, jakim została spisana treść. Pani Małgorzata wykonała kawał solidnej pracy zarówno przygotowując się jak i w późniejszych etapach powstawania książki.

Wczoraj, doczytując, z mocą przyszło do mnie to że niezależnie od życia jakie prowadzimy kończymy je tak samo. Wiadomo to od zawsze a jednak jakoś uderzyło mnie to wyjątkowo mocno Poczułam też ciarki, gdy przeczytałam jaką informację po śmierci La Paivy wystosował jej mąż. Nie chodzi tutaj o treść a o fakt, że są to słowa prawdziwe. Zawsze świadomość, że czytam o bohaterce, która rzeczywiście żyła, doświadczam innych emocji. Bardziej wyjątkowych niż podczas lektury czystej fikcji literackiej.