Jako lekarka i jako człowiek przeżyła zagładę getta warszawskiego, przeżyła zagładę jego dzieci. Żyła wspólnym życiem ze swoimi małymi pacjentami i była świadkiem ich śmierci. Inaczej niż wielu innych towarzyszyła umieraniu każdego dziecka osobno i umierała po wielokroć, z każdym z nich. Także wtedy, gdy poddała się wewnętrznemu nakazowi wybrania dla swoich podopiecznych »lepszej« śmierci - we śnie, zamiast okrutnej - w komorze gazowej. Wtedy także lękała się o każde dziecko, o to, że któreś z nich obudzi się, zanim nadejdzie śmierć łagodna i będzie skazane na tę okrutną. Książkę trzeba przeczytać. Jest to relacja uczestnika i świadka tragicznych i nieludzkich wydarzeń, napisana z najbardziej ludzkim stosunkiem do śmierci.
więcej
Informacje dodatkowe o I więcej nic nie pamiętam:
Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania: 2009 (data przybliżona)
Kategoria: Historyczne
ISBN:
Liczba stron: 284
Kup książkę I więcej nic nie pamiętam
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
Więcej
Więcej cytatów z tej książki
I to były takie malutkie zwierzątka, patrzące ogromnymi oczami i wydające urywane dźwięki. Nawet bawić się nie umiały.
Więcej
REKLAMA
Zobacz także
I więcej nic nie pamiętam - opinie o książce
Adina Blady-Szwajger "wspomina" po kilkudziesięciu latach od zakończenia wojny czasy swojej młodości przypadające na dni wojenne.
Na przełomie lat 1939 i 1940 miała ukończyć studia, jednak wybuch II wojny światowej pokrzyżował te plany. Na początku października wyruszyła na wschód i do grudnia przebywała we Lwowie, skąd następnie wróciła do Warszawy.
11 marca 1940 rozpoczęła pracę jako pediatra w szpitalu Dziecięcym Bersonów i Baumanów. Jesienią 1941 została przeniesiona do filii szpitala na Lesznie. Gdzie "pomagała"dzieciom odejść na tamtą stronę w bardziej humanitarny sposób niż ten na który były skazane. Pierwsze wielkie akcje wysiedleńcze przetrwała ukrywając się. 25 stycznia 1943 przeszła na aryjską stronę, gdzie została łączniczką Żydowskiej Organizacji Bojowej i kurierką poleconą przez Marka Edelmana. Organizowała m.in. pomoc w ucieczce z getta, dokumenty, szukała mieszkań, przenosiła broń, roznosiła pieniądze oraz zbierała informacje o obozach pracy dla Komitetu Koordynacyjnego. Pod koniec kwietnia 1943 udało jej się załatwić fałszywe dokumenty na nazwisko Irena Meremińska. Od tego czasu mieszkała z Marią Sawicką przy ulicy Dzielnej, następnie przy Miodowej 24. Latem pomieszkiwała także w Międzylesiu.
Na przełomie '43 i '44 pracowała w świetlicy Rady Głównej Opiekuńczej mieszczącej się w klasztorze Salezjanów na Powiślu.
Autorka wspomina ciężkie wojenne czasy w których straciła rodziców, teściów, szwagra oraz męża. Czasy w których prawie wszyscy byli głodni i bali sie o swoje zycie.
Książkę czytałam tą już bardzo dawno temu, m.in od tej książki zaczęłam interesować się tematyką II wojny światowej. Książka bardzo wzruszająca, koniecznie trzeba przeczytać o lekarzu - kobiecie, która przeżyła zagładę getta warszawskiego i widziała śmierć dzieci.
A na pryczach leżały szkielety dzieci albo ogromne, obrzęknięte bryły. I tylko oczy żyły. A kto nie widział takich oczu, takiej twarzy zagłodzonego dziecka z czarną jamą otwartych ust, ze zmarszczoną pergaminową skórą, ten nie wie, jakie może być życie.
Więcej