Harry. Biografia
Katie Nicholl

Przyjechałam tu zakochać się w księciu Harrym. Jest boski.
Anastagia Pierre, Miss Bahamów

Ja chyba w tym celu przeczytałam biografię Harry’ego, autorstwa Katie Nicholl. Nigdy nie przepadałam za Harrym, za to moim ulubieńcem był William: wysoki blondynek, dobrze wychowany i z uroczym uśmiechem. Totalne przeciwieństwo rozwydrzonego hulaki, który w dodatku jest rudy… Z czasem moje myślenie zaczęło się zmieniać (ale nie tylko dlatego, że William zaczął łysieć ;)). Teraz zdecydowanie jestem fanką Harry’ego. A po przeczytanej biografii, lubię go jeszcze bardziej.

 
Nie wiem jak Wam, ale w dzieciństwie zawsze mi się wydawało, że życie księcia czy księżniczki to fajne życie. I trochę zazdrościłam Williamowi i Harremu. Diana zginęła, gdy miałam siedem lat. Nie miałam pojęcia co to znaczy stracić mamę (i na szczęście nadal nie mam), ale wydawało mi się, że dwór królewski im to jakoś wynagrodzi. Jak sobie teraz pomyślę, jaka głupia byłam, to aż mi wstyd... Dopiero z biografii Harry’ego dowiedziałam się, co to znaczy iść w kondukcie żałobnym swojej matki na oczach całego świata. Zresztą, to już się stało, gdy chłopcy byli „oswojeni” z paparazzimi i wszędzie im towarzyszącymi hienami (zwanymi dziennikarzami). Ale wcześniej: kłótnie i separacja rodziców, kolejne ujawniane nagrania oraz zdjęcia kochanków Diany i Karola. To nie mogło odbyć się bez echa na psychice książąt.

William, jako ten starszy, grzeczny i poukładany, jakoś sobie z tym wszystkim radził, Harry jednak wybrał drogę buntownika i skandalisty. Któż nie słyszał o jego przebraniu Adolfa Hitlera, o zdjęciu z nagą dziewczyną, którą od tyłu obejmował Harry (także nagi), o słabościach księcia: alkoholu, narkotykach, dziewczynach…

Harry przeskoczył przez skrzynki z kwiatami i zapukał do moich drzwi balkonowych. Rzecz jasna, trochę się zdziwiłam na jego widok, ale wpuściłam go. Ani się obejrzałam, jak zaczął mnie całować. Z języczkiem!
Narysował mi palcem gwiazdkę na czole i powiedział: "Zamknij oczy, ślicznotko. Abrakadabra, czary-mary…". Po czym się ulotnił.
Delikatnie mówiąc, byłam trochę zdziwiona, ale to było do niego podobne – taki już słodki drań z Harry’ ego.
Tara Palmer-Tomkinson, dorastała z Williamem i Harrym

 
Być może się mylę, ale wydaje mi się, że Harry zawsze postrzegany był jako „ten gorszy” z braci. Takie brzydkie kaczątko, w cieniu idealnego Williama. Ja też tak o nim myślałam.

Biografia Harry’ego zmieniła moje myślenie. Owszem, nie brakuje w niej również tych skandalicznych historii, ale Katie Nicholl ukazuje księcia z każdej strony. Pisze o jego żałobie i młodzieńczych wybrykach, ale także dużo miejsca poświęca jego bezgranicznej miłości do Afryki, opowiada o tak dla niego ważnym zawodzie żołnierza i pilota helikoptera, działaniach charytatywnych, o jego pierwszych wielkich miłościach: Chelsy i Cressidzie oraz o tej, która stała się tą jedyną: Meghan Markle. Katie Nicholl pokazuje światu tę intymną stronę Harr’ego, nie celebrytę, ale zagubionego chłopaka.

 
Sam już nie wiem, co jest normalne, chyba nigdy tego nie wiedziałem. (…) Jakby było mnie trzech: jeden w mundurze, jeden to książę Harry, a jeden to moje życie prywatne.
Książę Harry

Nie chcę przedstawiać Harry’ego jako idealnego człowieka, bo i książka o nim nie jest idealna. Nie zawsze, ale chwilami przypominała mi artykuły rodem z Pudelka. Mówię tu przede wszystkim o sformułowaniach typu „jak powiedział znajomy księcia”, „zdradziła w tajemnicy przyjaciółka brata ojca” czy „relacjonuje osoba z otoczenia pary”.

No i niestety, ale chwilami książę Harry jest bardzo idealizowany, widać jak Autorka go usprawiedliwia i mu pobłaża. Jestem tego pewna, chociaż go nie znam ;) Na przykład to:

 
Harry musiał się stosować do surowych zasad w kwestii picia,
co w praktyce oznaczało zero alkoholu dwanaście godzin przed lotem.

Naprawdę? To takie trudne dla żołnierza, który całe życie marzył o tym, by znaleźć się na wojnie? Trochę przesada z określaniem niektórych rzeczy jako surowe, dramatyczne, przerażające czy… idealne i piękne.

Biografia Harry’ego została napisana przez osobę z bliskiego otoczenia królewskiego dworu, więc na pewno nie było możliwe, by ukazać księcia w złym świetle. Jednak wydaje mi się, że jest to dobra, rzetelna, może nieco podkoloryzowana, lecz nie zakłamana biografia.

No i cel został osiągnięty: zakochałam się w Harrym. No i w Meghan też ;) Trzymam za nich mocno kciuki, a biografię księcia polecam.