Gdzie jesteś, piękny świecie
Sally Rooney

Sally Rooney opisała moje życie.

No może nie całkiem, ale po części identyfikowałam się z bohaterkami, ich zachowaniami i odczuciami na temat życia. Przez to lektura bywała trochę bolesna, ale też, gdy uderzały mnie momenty: o boze ja się tak zachowuję, czemu? Jestem tak toksyczna? - dawało mi to do zrozumienia, że to bez sensu i dalej tak być nie może.

Sami sobie wszystko komplikujemy.

Trudno ocenić mi tę książkę, bo z jednej strony przez podobieństwa z bohaterkami, styl i fakt, że szybko mi się czytało, naprawdę to niezła książka.

Nie jestem do końca przekonana, co do niektórych bohaterów. Rooney opisała głównie relacje pomiędzy nimi, a zabrakło pewnych rozmyślań samych bohaterów, jakiegoś rozwoju, a niektóre zachowania zwłaszcza jednej postaci były tak irytujące, toskyczne i budziły zgrozę, że nie rozumiem, jakim cudem zakończyło się to w taki sposób i czemu Rooney to pochwala?

Właśnie, wydaje mi się, że Rooney pochwala niektóre toksyczne zachowania, albo nie zdaje sobie z nich sprawy. Romantyzuje je, tak jak zrobiła to w "Normalnych ludziach". Czy Rooney jest takim właśnie człowiekiem? Umartwiajającym się, użalającym, szukającym ciągle uwagi i troski i to następnie opisuje, bo w ten sposób chce wykrzyczeć światu swój manifest, jak sam świat ją boli?

Trochę nie rozumiem zachwytu nad tą pisarką. Może nie jestem zbyt dojrzała. Owszem podobają mi się niektóre zabiegi i trafne spostrzeżenia na temat zwykłej codzienności i ogólnie życia, ale nie wydaje mi się to aż tak głębokie.

Listy bohaterek zawierające długie wywody na temat życia w niektórych miejscach są dla mnie przydługie i niezbyt naturalne.

Nie otrzymałam odpowiedzi na tytułowe pytanie, ale to przecież oczywiste - pięknego świata nie ma, gdyż zapełnia go zbyt wielu okropnych ludzi

Sally Rooney ma swój styl, w który stopniowo wsiąkałam. Książka aż kipi od emocji, niepewności, wątpliwości, samotności. To moje drugie spotkanie z prozą Sally Rooney, ale z pewnością nie ostatnie. Polecam.